Kızıl ve Çetesi

KÇ. 5.BÖLÜM

Multi: Uraz demir.

Bahçede ki olaylı tanışmamızdan sonra abimin yanına çıkmış ve sınıfımızı sormuştuk. Zil çalar çalmaz sınıftaki yerlerimizi almıştık. İçeriye giren her yüz dönüp tekrar tekrar bize bakıyordu.

Korkmaz koleji sahibini tanımaya başlıyordu.

İçeriye tamamen herkes girdiğin de son olarak en başta mete ve arkasında ki çetesi ile içeriye girdi. Sırıttarak onlara baktım, yüzülerindeki sinirli ifade bizi gördüklerinden olsa gerek gittikçe büyüyordu. Yanımda ki uraz sahiplenici bir biçimde kolunu belime doladı. Ayaktaki mete kendini pencere kenarındaki sıraya attığın da gözlerinin koyulaştığını kısa bi an da olsa görmüştüm.

Bu daha ne ki meteciğim.

Derse giren ares abim ile sınıf hemen ayağıya kalkmıştı. Hepsi abimin komutunu bekliyordu. Abimin gözü bizim tarafa değince çaktırmadan göz kırpıp kısa bir günaydınlaşma faslını yaşattı. Abim arkasını döndüğün de herkes elini çantasına atmış aceleyle kitap ve defter çıkarıyordu. Ares abimin sert yüzünün altındaki pamuğu bildiğim için garipsemiyordum. Zaten, böylesi daha iyiydi.

"Yeni öğrencilerimiz var, kendinizi tanıtın çocuklar." abimin bize karşı yönelttiği soruya karşıdaki sena dahil olmuştu,"Hocam bence onları tanımamıza gerek yok, iki güne gidecekler. " kısa bir kahkaha atması ile yanındaki kızlar da ona katılmıştı. Kafamı salayarak sırıttmamı hiç bozmadan senanın hizasına eğildim ve cevapladım senayı,"O kadar emin konuşuyorsun, bunu icraate dökünce seni ciddiye alacağım." kaşlarını çatmış ne dediğimi anlamaya çalışıyor gibiydi. Sırıttarak yerimden doğruldum."Alev korkmaz." adım ve soyadımı söylemem ile sınıftakilerin bakışı bana dönerken bizimkiler de ismini söylüyordu.

"Kızıl ve çetesi." sınıftaki bir çocuk bize bakarak kurduğu cümle ile herkesin korkulu bakışları üzerimize kitlenmişti. Abim sırıttarak kendi yerine yani öğretmenler masasın oturup bacaklarını üst üste attıp sınıfı süzdü. Hala hepsi şaşkındı. Hem korkmazların kızı olmam hem de okulun sahibi olmam onları şaşırmıştı. Üstüne birde kızıl ve çetesi kimliğimiz eklenince şaşırmalarını gayet normal buluyordum.

Abim dersini anlatmaya başlaması ile dikkatlerimi üzerine verdim. Yazdığı çok karakterli soruya baktığım da beraber evde çözdüğümüz sorulara benzediğini gördüm. Sınıfın en ön sırasında ki kız elini kaldırıp söz almıştı."Ama hocam, bu soru çok zor değil mi?" abim kısa bir göz gezdirince göz göze gelmiştik. Sırıttıp kalemi uzatarak,"Alev sen çözmek ister misin?" demesi ile ayaklandım. Öndekş kız tekrar olaya dahil olmuştu. Sesindeki alaycı ton gülmemi sağlıyordu."Hocam lütfen ama, ben çözememişim bu mu çözecek?" sınıftaki bir kaç kişi ona ayak uydurunca ares abimin tok sesi kulaklara doldu."Çenenizi kapatmaz ve devam ederseniz ben sizi çok güzel kapatacağım." Herkes susarken tahtaya döndüm ve abimin öğrettiği gibi sadece denklemini sağladım ve sayıları yerleştirdim. Son olarak x ve y'nin yerini değiştirip soruyu bitirdim. Abime dönüp kalemi verdiğim de abim tahtaya bakmadan konuştu."Doğru." Aleynanın yükselen sesi ile bütün sınıf ile biz de ona odaklanmıştık."Mor bir yüze hiç bu kadar yakışmamıştı. " kıza bakıp kurduğu cümle ile bizimkiler gülerken sırıttım. Yerime doğru yürürken kızın sırasının önün de durdum."Daha beni tanımadığın ve salak olduğun için seni affediyorum. Bir dahakine böyle bir şey söz konusu dâhi olursa. Gerekeni yapacağım." gülüp yanağından makas aldım. Korkudan ağzını açamıyordu. Daha yeni car car konuşuyordun ama..