Kızıl ve Çetesi

KÇ 18.BÖLÜM

Multi: Ateş korkmaz♥

ALEV'DEN DEVAM,

Gözlerimi açtığım da hastanenin küflenmiş duvarıyla karşılaşmıştım. Uyumaktan şişmiş gözlerimi tamamen açıp içeriye baktım. En son doktor gelip serumumu bağlamıştı ve dediğin de yanılmamıştı serum bağlandığından beri uyuyordum. İçeride asrın abim, uraz ve ozan vardı hepsi ikili koltukta sıkış tepiş bir şekilde uyumuşlardı sessizce gülümseyip arkama yaslandım. İyleşmiş hissediyordum kendimi sadece hafif ağırlarım vardı ama onlarda başa çıkılmayacak gibi değildi zaten.

Uyanan daha doğrusu yere fırlattıldığı için uyanmak zorunda olan ilk uraz olmuştu. Uyku marurluğu ile neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Ozan abimin ağzına soktuğu kadar soktuğu ayağı ile onu iteklediği için uraz yere düşmüştü. Gözleri önce abimlere değmiş sonra esneyerek gözlerini etrafta gezdirdiğin de nihayet göz göze gelmiştik. Gülümseyip elimle yatağın kenarını gösterdiğim de gülüp yerden kalkmış ve yanıma gelmişti. Yanıma oturup kolunu arkamdan dolandırdı fazla sıkmamaya gayret ediyordu. Kafamı göğsüne koyduğum da saçımı öpmüştü."Nasılsın güzelim?" diye sorduğun da elimle karnına doğru hareketler çizmeye başlamıştım."Ben iyiyim de, sen nasılsın?" sorduğum soru ile kasılmıştı. Onun için bu durumun zor olduğunun farkındaydım. Çünkü en son bir hastaneye geldiğimiz de eceyi ondan koparıp almıştı hayat. Beni o yoğun bakım kapısında beklerken neler hissetiğini anlamak o kadar da zor değildi."Ben mi? benim hiçbir şeyim yok ki güzelim." dediğin de kafamı kaldırıp gözlerinin içine bakmıştım.

"Bende onu söylüyorum işte, senin birşeyin olmasın ben sana herşey olurum. " dediğim de bana şaşkınca bakmıştı. Kahkaha attığın da bende gülmüştüm."Narkoz seni bi değiştirmiş heralde güzelim. " kafamı salayıp gülümsedim. Resmen platonik aşıklar gibi konuşmuştum uraza."ama şakasını bir yana bırakalım da, sakın düşünme! Benim sizi bırakacağımı filan. Olur da gitmem gerekirse bil ki isteyerek olmamıştır." dediğim de kaşları çatılsa da gülümseyip konuyu geçiştirmeye çalışmıştım.

Bunun bi tuzak olduğunu elbette anlamıştım. Yeterince sessiz çalışamamıştık demek ki, bi yerlere haber uçmuş ve haber uçuştuğu için beni ortadan kaldırmakla ilgili çözümler bulmuştu her kimse. Motor kazasını yaptığım an ve o çocuğun yüzü an ve an aklımdaydı. Onu elbet bulacaktım sonra da onun sahibini.

Urazın göğsünde ki kafamı kaldırdığım da karşımdaki görüntü kahkaha attmamı sağlamıştı. Abimle ozan öyle bi sıkı sarılmıştı ki aralarından rüzgar bile geçemezdi. Ozanın sağ ayağı abimin ayağıyla ezilmişti diğer ayağı ise abimin altında kalmıştı. Asrın abim deli yatardı evet ama ozan ondan daha beter yatmıştı. Uraz telefonunu çıkarıp fotoğraflarını çektiğin de ona göz kırptım. Abim gülüşmelerimize uyandığın da ilk ne olduğunu anlamaya çalışmıştı. Ozanın kollarından kurtulup ayağını iteklediğin de ozan hızlı bir düşüş yaşamıştı yere doğru."Ozan abicim benden mi faydalanıyorsun?" diye soran abimle ozan gözlerini kısıp abime bakmış kahkaha attığım da ise bana doğru dönmüştü. Ne olduğunu yavaş yavaş kavrayan ozan abime bakıp,"Abi özür dilerim, ben biraz deli yatarım da. " dediğin de uraz elimdeki telefonu ozanın gözüne sokup "Biraz mı? " diyip güldüğün de ozan kaşlarını çatarken asrın abim onu tekmeleyip yanıma gelmişti.

Kafamın üstünden öpüp dışarıya çıkacakken,"Uraz benimle gel. " dediğin de uraz kafasını salayıp koşarak abimin arkasından çıktığın da ozana kapıyı işaret ettim. Ayağıya kalkıp açık kalan kapıyı kapattıp yanıma oturduğun da yüzüne baktım. Kafasını eğmiş yüzüme bakmazken kollarından tutup sarstım onu, "Konuşacak mısın ozan?" diye sorduğum da gevelemeye başlamıştı.
"Patron, " sustuğun da gözlerimi devirdim."Ozan normal davranacak mısın? Bunu kimin yaptırdığını öğrendin mi? Yoksa ben kendim mi öğreneyim? " sorularımı sıraladığım da kafasını salayıp konuşmaya başlamıştı.