Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 5~

    "Αν είναι αλήθεια ότι οι άνδρες είναι κτήνη, πρέπει να συνεκτιμηθεί σε αυτό το γεγονός ότι, οι περισσότερες γυναίκες είναι λάτρεις των ζώων." – Doris Day-

Δεν αργεί να έρθει και αφού καθίσει στη θέση του οδηγού του αρχαίου fiat του ξεκινάει να οδηγεί  προσηλωμένος στο δρόμο όσο εγώ λουφάζω στη θέση μου και το μόνο που ακούγεται μέσα στη μικρή καμπίνα του αυτοκινήτου είναι τα αγκομαχητά της μηχανής του. 
Όρεξη την είχα πρωινιατικα δίχως  καφέ να σπρώχνω!
Περνάμε μέσα από το γραφικό συνοικισμό  και αφού διασχίσουμε το δρόμο που οδηγεί προς τον Προφήτη Ηλία  νιώθω το αυτοκίνητο   να σταματάει έξω από το μικρό και απομονωμένο στρατόπεδο της Μεγίστης και όχι να στρίψει προς τον Προφήτη Ηλία οπως αρχικά είχα νομίσει.

-«Τι κάνουμε εδώ;» ρωτώ ρουθουνίζοντας και βγαίνω έξω μιμούμενος τις κινήσεις του.

Μια σκέψη με κάνει ν α φρενάρω πανικοβλημένος  πίσω του και να δώσω μόνος μου την απάντηση στο ερώτημα μου δίχως να περιμένω την δικιά του.

-"Διέκοψε την αναβολή μου  έτσι; Έφτασε στο σημείο να κάνει και αυτό;;; Φαντάρο θέλει να με δει για να με αποτελειώσει;;;;"   γρυλλίζω ενώ το αίμα μου έχει πάψει να ρέει στο σώμα μου. 

-«Μπα, σε καλό σου παιδί μου! Άλλο πάλι και αυτο. Πως σου πέρασε κάτι τέτοιο απο το μυαλό; Τα  εμβόλια  που ήρθαν  είναι για τους στρατιώτες και πρέπει να  τα κάνουμε άμεσα .» λέει χαλαρός, γελώντας , όσο ανοίγει το πορτπαγκαζ και τραβάει τη κούτα έξω και η πίεση μου επανέρχεται στο φυσιολογικό και ανασαίνω ξανά .
_"Δεν υπάρχει γιατρός στο στρατόπεδο και καλύπτω εγώ τις όποιες ανάγκες  έχουν... "

-«Υπέροχα...» μουρμουρίζω και τον ακολουθώ που προπορεύεται.

-"Θα με βοηθήσεις με τα εμβόλια για να ξεμπερδέψουμε γρηγορότερα, έτσι ;" 

-"Ακόμη πιο υπέροχα.." μουρμουρίζω ρουθουνίζοντας.

Και έλεγα τι να κάνω σήμερα ... ας τρυπήσω μερικά κωλομέρια να φτιάξει η μέρα μου, σκέφτομαι και γρυλλίζοντας τον ακολουθώ.
 Αλλά στην τελική καλύτερα αυτό παρά να παρουσιαζόμουν στη μαμά πατρίδα.!

Περνάει την πύλη με ευκολία , χαιρετώντας τους φρουρούς  που δείχνουν να τον αναγνωρίζουν και τον καλημερίζουν ευγενικά και τους ρίχνω ένα υπεροπτικό βλέμμα καθώς περνάω πλάι τους.

Ψαράκια θα πήξετε στη Μεγίστη...Χα, χα, όχι άδικα έχουν κατατάξει το συγκεκριμένο στρατόπεδο στις χειρότερες μεταθέσεις που μπορεί ένας στρατιώτης να πάρει, σκέφτομαι κοιτώντας γύρω το χώρο και ξεφυσάω ανακουφισμένος που είμαι ενας επισκέπτης απλός.