Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 6~

"Όταν ο άνδρας είναι χάλια ψάχνει μια γυναίκα. Όταν ο άνδρας είναι καλά ψάχνει και άλλη μια γυναίκα."    Άγνωστη/ος  

Με βήμα αργό- καθότι  ο Ζαχαρίας σφαδάζει από τον πόνο σε κάθε κίνηση- με συνοδεύουν στο ιατρείο του στρατοπέδου  υποβασταζόμενο δυο φαντάροι( που  ο Θεός να τους έχει καλά μιας και ως  και τα πόδια μου έχουν μουδιάσει ) και ο ίδιος ο διοικητής, όπου  αμέσως μόλις με βολεύουν σε μια καρέκλα αποχωρούν ενώ ο διοικητής υπόσχεται στον παππού μου  ότι θα  επιστρέψει αμέσως  μόλις τακτοποιήσει τους άλλους δύο όπως τους αξίζει. 

Άσχημα τα πράγματα διαφαίνονται για τους άλλους δύο..όχι ότι τα δικά μου χάλια είναι καλύτερα.., σκέφτομαι κοιτώντας  απέναντι μου το παραμορφωμένο είδωλο  μου ,στην αντανάκλαση του παράθυρου στο ιατρείο.

Πως με κατάντησε έτσι μια γυναίκα μου λες; Γνωρίζω βαθιά στο πετσί μου πως μια γυναίκα μπορεί να σε καταστρέψει ψυχικά αλλά σωματικά δεν μου περνούσε ούτε κατά διάνοια  από το μυαλό μου! Για όλα  τελικά είναι ικανές οι γυναίκες! Οδοστρωτήρες κυριολεκτικά!

 Ο παππούς Θοδωρής ταραγμένος αφού μου δώσει δυο παγοκύστες που τοποθετώ μια στο καημένο το Ζαχαρία- πάνω απο το παντελόνι - και μια στο μάτι μου ,προσπαθεί να σταματήσει το αίμα που  τρέχει από τη μύτη μου  τόση ώρα.

-«Μα καλά παιδάκι μου.. πέντε λεπτά σε άφησα μόνος σου...τι έγινε;;» ρωτάει ταραγμένος, σκυμμένος από πάνω μου  και αναστενάζω.

-«Εγώ στο τηλέφωνο μιλούσα με τη μάνα μου και ήρθαν αυτοί...θεώρησαν ότι είμαι στρατιώτης ..ότι δεν είχα βγει για άσκηση...και έγινε ότι έγινε.. ο σαχλαμάρας μου έσπασε το κινητό γιατί νόμιζε δεν ξέρω και εγώ τι  και και δεν άντεξα και του όρμησα...τον είχα άνετα αλλά... ήρθε η κοντοστούπα και με αποτελείωσε ... ούτε κατάλαβα ότι ήταν γυναίκα  ...» απαντάω  και βογκάω καθώς μου πιέζει ένα μπαμπάκι βαθιά στο ρουθούνι.

-«Δεν έπρεπε να σε είχα αφήσει μόνος σου αλλά που να φανταστώ...που να το ήξερα ότι μέχρι να καλημερίσω τον Λάμπρο θα γινόσασταν μαλλιά κουβάρια.. Γερό χέρι η Βίβιαν τελικά..αγνώριστο σε έκανε παιδί μου... δεν της το ΄χα..» μονολογεί ο παππούς  πιέζοντας περισσότερο βαμβάκι στο άλλο μου ρουθούνι αυτή τη φορά και εγώ  παρότι που μορφάζω από τον πόνο νιώθω να  φουντώνω.

Άκου Βίβιαν  ο Ζαμπίδης ...βδέλλα σκέτη έπρεπε να την λένε την κοντή!!!

Τι βαρύ χέρι; Για το γόνατο κουβέντα; Αχ βρε Ζαχάρη, λες να σου αφήσει κουσούρι η ακατανόμαστη;