Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 4~

"Όλες οι δυστυχίες των ανδρών προέρχονται από να μην είναι σε θέση να καθίσουν μόνοι τους σε ένα ήσυχο δωμάτιο." – Blaise Pascal-

-«Μωρό ξέρεις τι χρειάζομαι τώρα...» ψιθυρίζω βραχνά και την βλέπω να με κοιτάζει λάγνα περνώντας την  ροζ   γλώσσα της πάνω στα  εμφανώς πρησμένα της χείλια γλύφοντας τα αργά   και  αφού περάσω τα χέρια μου στη μεσούλα της την ανασηκώνω  την κατεβάζω από πάνω μου .Η μικρή ξανθιά αιθέρια ύπαρξη αμέσως  πιάνει το νόημα  σαν καλό κορίτσι και κλείνοντας μου το μάτι πονηρά γονατίζει γυμνή στο πάτωμα ενώ σηκώνει τα μαλλιά της  αργά  και τα πιάνει  όπως - όπως σφικτά στο ένα της χέρι .

Το ελεύθερο ,απαλό, ζεστό χέρι της έρχεται σε επαφή με το  ανυπόμονο κορμάκι του Ζαχαρία και ξεκινάει να τον μαλάσει απαλά μέσα στο χέρι της ενώ εμένα  μου ξεφεύγει ένας  ,γεμάτος πόθο ,αναστεναγμός.

-"Μην  με τυραννάς ..." καταφέρνω να ψελλίσω γεμάτος  προσμονή και την βλέπω από τα μισόκλειστα βλέφαρα μου να μου χαμογελάει πονηρά και αμέσως να ανοίγει τις δυο ροζ πύλες της που οδηγούν στον παράδεισο.  Πρώτο το κεφαλάκι του Ζαχαρία έρχεται σε επαφή με την Εδέμ  για να εισχωρήσει αμέσως μετά και  το υπόλοιπο σώμα του Ζαχαρία αργά και άκρως ηδονικά. 

Νιώθω την πίεση της γλώσσας της να αυξάνει όπως την σέρνει πάνω του και γίνομαι περισσότερο ανυπόμονος και αυτό φαίνεται μιας και της αρπάζω το κεφάλι  με τα δυο τρεμάμενα χέρια μου και της το σπρώχνω πιο χαμηλά.

-«Πάρ'τον βρε μωρό μου...όλο...» τη διατάζω ανήσυχος και νιώθω αμέσως τον Ζαχαρία, ολόκληρο , στην υπερμεγέθη του διάπλαση   να γλιστράει μέσα στο υγρό και ζεστό στόμα της και μου ξεφεύγει ένας βαθύς  αναστεναγμός.  

Έτσι...έτσι..

Ξεκινάει να παίζει μαζί του με την γλώσσα της ενώ τον κρατάει σφικτά μέσα στο στόμα της και νιώθω τα χείλια της να ανεβοκατεβαίνουν πάνω στο κορμάκι του Ζαχαρία με απίστευτη απόλαυση. Μου ξεφεύγουν αμέτρητοι  αναστεναγμοί ενώ δεν έχω σταματήσει στιγμή να την καθοδηγώ με τα χέρια πιέζοντας  το κεφάλι της πιο δυνατά.

-«Όλο..» απαιτώ  αλλά  με μεγάλη μου έκπληξη και δυσαρέσκεια την βλέπω να βγάζει  τον ανικανοποίητο Ζαχαρία από το στόμα της και να  με κοιτάζει.

-«Είσαι καλά;;;» ακούω να ρωτάει η μικρή και θυμωμένος από τη διακοπή, της αρπάζω  το κεφάλι και το πιέζω να γυρίσει  στο σωστό, γνωστό και φλέγον  σημείο.