Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 8~

(Δεύτερη μέρα στο παράδεισο κατ' εμέ  και στην κόλαση κατά Θοδωρή εκδοχή.. Τι να πεις και εσύ δύσμοιρη αναγνώστρια  με δαύτον...Δεν μπορεί... Θα στρώσει στο τέλος..!) - Καλλιόπη- 

Κοιτώ τα αγουροξυπνημένα , πρησμένα και πολύχρωμα μούτρα μου στον καθρέπτη και γρυλίζω. Όλη η ομορφιά μου χάθηκε με το που πάτησα το πόδι μου  σε αυτό το  καταραμένο νησί!

-«Τελειώνεις Θεόδωρε;;» ακούω να μου φωνάζει για δεύτερη φορά ο γέρο Θεόδωρος και περνώ άτσαλα το χακί πουλόβερ από το λαιμό και βγαίνω έξω από το μπάνιο  βιαστικά ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στα χάλια μου.

Σαν χαλασμένη μπάμια μοιάζω με αυτά τα ρούχα... άσε  που μου ξυπνάει  παιδικά τραύματα... Την σκέψη μου επισκέπτεται μια ανάμνηση... Τι τραβούσα με τις γιορτές στο σχολείο αλήθεια...Η Λουκία να προσπαθεί  , κάθε φορά, να με πείσει  να ντυθώ με αυτά που κρατάει και να  αποχωριστώ τη φόρμα και τα σπορτεξ μου. Εγώ ανένδοτος να μην υποχωρώ μέχρι να φωνάξει τη πρόταση  που  μόλις άκουγα ,γνώριζα ότι οριστικά θα περάσει το δικό της.  " Κομμένο το ποδόσφαιρο για σένα νεαρέ μου. Είσαι τιμωρημένος όλη την βδομάδα!!! Και ντυνόμουν  αναγκαστικά σαν τον τζιτζιφιόγκο και πήγαινα στις γιορτές με μούτρα μέχρι εκεί κάτω. Λίγο ανακουφιζόμουν  η αλήθεια είναι, όταν έβλεπα όλη την ομάδα να είναι ντυμένοι σαν  να πηγαίνουμε στην εκκλησία  για Ανάσταση.  Φυσικά , όλων μας  τα αυτιά κόκκινα γινόντουσαν από το τράβηγμα των μαμάδων μας όταν μας έπαιρναν χαμπάρι να παίζουμε μπάλα στη πίσω αυλή με τα καλά μας ρούχα και παπούτσια   αλλά καλά να πάθουν στην τελική!

-« Ακόμη δεν έχει ξημερώσει  βρε παππού...» γκρινιάζω φτάνοντας τον , διώχνοντας την ανάμνηση και τον ακολουθώ από πίσω προς το αυτοκίνητο που ήδη βρίσκεται αναμμένο και μας περιμένει.

-«Οι στρατιώτες ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, δεν πρέπει να τους το χαλάσουμε.»

-«Συνήθως στα στρατόπεδα υπάρχει κάποιος στρατιωτικός γιατρός όμως.»

-«Στα περισσότερα ,ναι, υπάρχει. Αλλά ποιος θα έκανε τα χαρτιά του στην παραμεθόριο;  Ειδικά αυτά τα χρόνια. Προτιμούν άλλα νησιά πιο κοσμοπολίτικα νεαρέ μου και εδώ έχουν ξεμείνει χρόνια τώρα από γιατρό ..»

Χώνομαι κατσουφιασμένος  στο μικρό τερατάκι που βρυχάται  και μέσα και σε ελάχιστα λεπτά έχουμε  ήδη φτάσει στο στρατόπεδο τη κολάσεως.

Σέρνω κυριολεκτικά  τα βήματα μου πίσω του  και κατευθύνομαι στο ιατρείο όπου αράζω σε μια καρέκλα και τον παρακολουθώ  νυσταγμένος ακόμη να ετοιμάζει τα σύνεργα του. Σύριγγες, μπουκαλάκια με τον ορό του εμβολίου, λάστιχο, οινόπνευμα, βαμβάκι...πόσα χρόνια πέρασαν από τη σχολή που τα πρωτομάθαινα ...