Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 65~

Και τρέχω. 

Τρέχω προς το δημοτικό σχολείο που στέγασε τον έρωτα μας, κρατώντας το μπουκάλι της σαμπάνιας γερά από το ένα χέρι που λόγω ζέστης σταματώ μόνο για να πω λίγο από το δροσερό  αφρώδης υγρό της. Και τρέχω. Τρέχω όπως δεν έχω τρέξει ποτέ μου.  Και δεν νιώθω καμία κούραση...Κουράζεται κάποιος που τρέχει προς την ευτυχία;

Φτάνω στο οίκημα που στεγάζει τόσο το  δημοτικό όσο και το νηπιαγωγείο του νησιού  και ανεβαίνω  τα  σκαλοπάτια του  σαν σίφουνας.  Ορμάω και ανοίγω τις πόρτες του φωνάζοντας το όνομα της. Μάταια όμως.... Ούτε στο προσωπικό της δωμάτιο βρίσκεται ίχνος της αλλά ούτε και στη αίθουσα διδασκαλίας. 

ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ;;;

Στέκω τρομαγμένος ,τρελαμένος ολότελα ενώ έχω λαχανιάσει από την υπερπροσπάθεια του τρεξίματος που υπέβαλα τον εαυτό μου . Σηκώνω το μπουκάλι  και αδειάζω μια γενναία ποσότητα στα σπλάχνα μου.  Μπαίνω στην αίθουσα διδασκαλίας  και πλησιάζω τη βιβλιοθήκη τρεκλίζοντας ελαφρά.  Κοιτώ τα  βιβλία της που θυμάμαι  να κουβαλάμε και μετά  να στοιχίζει όμορφα και με περίσσεια αγάπη στα ράφια. Κατάφερε με γενναιοδωρία ψυχής να έχει φτιάξει μια βιβλιοθήκη άξια θαυμασμού και ανάμεσα στα βιβλία να ξεχωρίζουν αυτά της Πηνελόπης Δέλτα  όπως ο Τρελαντώνης, το παραμύθι δίχως όνομα, ο Μάγκας, τα μυστικά του βάλτου... Στο δίπλα ράφι έχει Την Άλκη Ζέη με το καπλάνι της βιτρίνας, τον μεγάλο περίπατο του Πέτρου, την Κωνσταντίνα και τις αράχνες, Την μωβ ομπρέλα , τον ψεύτη παππού...και τόσα άλλα λοιπών συγγραφέων που  αναστενάζω νοσταλγικά  , περνάω χαϊδεύοντας τα το χέρι μου από πάνω τους και πηγαίνω και κάθομαι σε ένα θρανίο. Το πρώτο.

Ίσα που χωράω στη καρέκλα και τα γόνατα μου βρίσκουν την κάτω επιφάνεια του θρανίου την οποία ανασηκώνω με ευκολία ασκώντας ελάχιστη πίεση στα γόνατα μου. Κοιτώ το πίνακα απέναντι και πίνω λίγο σαμπάνια  ακόμα.

Τι μαθήματα ζωής έχω πάρει ως τώρα;

Μεγάλωσα με τις καλύτερες προδιαγραφές σε μια αληθινή οικογένεια. Και λέω αληθινή μιας και τα συναισθήματα οι γονείς μου δεν τα έκρυβαν. Όταν πονούσαν το έδειχναν και όταν ήταν χαρούμενοι επίσης. Δεν κρυβόντουσαν πίσω από τις μάσκες του δήθεν ή του καθωσπρεπισμού.

Μετά στη ζωή μου ήρθε ο πρώτος έρωτας. Η Χριστίνα. Παρόλα που έγιναν είχαμε περάσει καλά. Μυήθηκα στη σαγήνη του γυναικείου κορμιού. Γνώρισα τα όρια της ηδονής και τόλμησα να τα σπάσω αρκετές φορές. Αυτά όλα μέχρι που άρχισε τα περί εξελίξεως της σχέσης μας.. 24 χρονών το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να εξελίξω τις τεχνικές στο σεξ όχι την σχέση μου!