Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 37~

Λίγους μήνες μετά..

-«Ω να μην σου γαμήσω τίποτα...» γρυλίζω καθώς με το που ανοίγω  τα μάτια μου , έντρομος αντικρίζω το ρολόι  ξυπνητήρι μου, το γνωστό, (πως έχει γλυτώσει ένας Θεός το ξέρει)  να με κοιτάζει βουβό και να δείχνει 7.30 το πρωί. Εμ, τόσες φορές που το έχω πετάξει κάτω κάποια στιγμή θα σταματούσε να κάνει τη μόνη δουλειά που του έχει ανατεθεί! Πανικόβλητος πετώ το σεντόνι από πάνω μου και πετάγομαι σφαίρα στη ντουλάπα όπου κρέμονται τα ρούχα μου που η Λουκία έχει ετοιμάσει αποβραδίς ως συνήθως.

Δεν έπρεπε να αργήσω σήμερα γαμώτο!

Ντύνομαι βιαστικά όπως -όπως,  αρπάζω κλειδιά και κινητό και τρέχω με τα παπούτσια στο χέρι προς τον ανελκυστήρα. Μπαίνω μέσα και πατώ το κουμπί κάμποσες φορές λες και αυτό θα το κάνει να επισπεύσει την λειτουργία του και ξεκινώ να φορώ τα παπούτσια μου. Σηκώνω το σώμα μου και κοιτάζομαι στον καθρέπτη και περνώ τα δάχτυλα μου μηχανικά μέσα από τα μαλλιά μου που  είναι ανάστατα από τον ύπνο . Στρώνω και το πουκάμισο και κοιτώ το ρολόι στο καρπό μου.
Γαμώτο! Σήμερα βρήκα να αργήσω που μας ανακοίνωσαν χτες ότι αλλάζουμε  τμήμα  σήμερα και θα γνωρίσουμε το νέο επιμελητή μας;;; Αν με πάρει με στραβό μάτι από την αρχή την έβαψα κυριολεκτικά! Μαντέψτε  σε ποιόν ειδικευόμενο θα αναθέσουν τις συλλογές των  ούρων των κατάκοιτων ασθενών...Ακριβώς!!!

Χώνομαι ταχύτατα στο αυτοκίνητο μου και παίρνω την καθημερινή μου κατεύθυνση όπως κάθε πρωί, κορνάροντας ανυπόμονα όποτε συναντώ κάποιον αργόσχολο, κοινώς οδηγεί κάτω από 80 χιλιόμετρα την ώρα.

Όταν φτάνω έξω από το νοσοκομείο και παρκάρω η ώρα έχει πάει ήδη 8.30 και καλημερίζω τρέχοντας τον σεκιούριτι στη πόρτα που  τελευταία στιγμή  παραμερίζει το σώμα του για να περάσω  πριν τον παρασύρω μαζί μου και βρεθούμε αγκαλιά στο πάτωμα.

Χώνομαι στο ασανσέρ και βγαίνω στο όροφο μου και μετριάζω το βηματισμό μου καθώς αρκετοί γιατροί και επιμελητές ήδη βρίσκονται στο  κεντρικό χώρο του ορόφου.

Θοδωρή σφύριζε χαρούμενος... Δεν έχεις αργήσει σήμερα απλά... είχες πάει τουαλέτα! Στη σκέψη αυτή νιώθω τον Ζαχαρία να διαμαρτύρεται και γουρλώνω τα μάτια μου.

Ωχ , αυτό το ξέχασα πάνω στη φούρια μου! Υπομονή Ζαχαρία μου, θα κατουρήσεις σε λίγο. Ανάθεμα τις μπύρες χτες το βράδυ με τον πατέρα μου στη βεράντα!!!