Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 64~

Βγαίνω στο  κατασκότεινο δρόμο στραπατσαρισμένος ,  τσαλακωμένος, απεγνωσμένος  και παραλίγο γδαρμένος αν δεν αναχαίτιζε την ορμή του  κόπανου του Κοσμά η μανούλα μου και   αναζητώ με το βλέμμα εκείνη. 

Εκείνη που έχει ποτίσει κάθε κύτταρο του κορμιού μου με την ύπαρξη της. Γνωρίζω καλά ότι πλέον δίχως εκείνη δεν θα μπορώ ούτε αναπνοή να πάρω πόσο να ζήσω χώρια της.  Ήταν να μην γευτώ τη γεύση της και να μην μυρίσω τη μυρωδιά της. Η καρδιά μου ταμπούρλο στο στήθος μου κοντεύει από την αγωνία να πεταχτεί έξω και το κορμί μου τρέμει από την ένταση να τη βρω. Να της εξηγήσω και να  της προσφέρω ότι έχω και δεν έχω μπρος στα πόδια της . Αν  την βρω...Αν με δεχτεί... 

Και τρέχω αλαφιασμένος , απελπισμένος μες στο σκοτάδι και την ψάχνω! Μοναδικός συμπαραστάτης μου το φεγγάρι από ψηλά. Κατεβαίνω στο λιμάνι και από εκεί χάνομαι στα στενά σοκάκια αναζητώντας την.Τζίφος! 

.....Άνοιξε η γη και την κατάπιε κυριολεκτικά....Όργωσα το Καστελόριζο και πουθενά δεν την βρήκα! Μα που πήγε;   Έβγαλε φτερά και πέταξε; Ο φτερωτός έρωτας ήταν; 

Ένα ράκος επιστρέφω στο σπίτι χαράματα , λίγο πριν ο ήλιος πει την καλημέρα του ,  το οποίο   έχει αδειάσει από κόσμο και τα φώτα έχουν κλείσει. Ανοίγω την εξώπορτα και ένα χάος με καλωσορίζει. Τραπέζια,  καρέκλες παντού , κομμάτια γυαλιά και κουφέτα λες και πέρασε ανεμοστρόβιλος, σκέφτομαι και ένα ειρωνικό χαμόγελο διαγράφεται στα παγωμένα μου χείλη. 

Όλο αυτό το θέατρο μόνο για να εκδηλωθεί ο Κοσμάς...Ένας άντρας...Ένα αρσενικό  που φοβόταν να πει τι ένιωθε...Αρσενικό, τι ειρωνεία πραγματικά !  Μου φαίνεται ότι οι γυναίκες έχουν δίκιο που μας αποκαλούν καμιά φορά ζώα...Αλλά κάπου στην πορεία της εξέλιξης από κυνηγοί μετατραπήκαμε σε θηράματα... Εμείς , το δυνατό φύλο μη χέσω...Μόνο δυνατός δεν αισθάνομαι αυτή τη στιγμή.. 

Το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα τραπέζι όπου ένα ανοικτό μπουκάλι κονιάκ στέκει αλλά  το προσπερνώ και ανεβαίνω αργά τα σκαλοπάτια . Δεν θα λύσει το πρόβλημα μου το ποτό αλλά το καθαρό μυαλό.  Βουρκώνω . Σκουπίζω τα μάτια μου βιαστικά να μην τα αφήσω να τρέξουν και χώνομαι στο δωμάτιο μου όπου πέφτω όπως είμαι σαν κούτσουρο στο κρεβάτι που διαμαρτύρεται έντονα υπό το βάρος μου. 

Αν δεν την βρω... αν χάσω εκείνη...δεν θα ξανά σηκωθώ από εδώ.. ήλιου αχτίνα να μην ξαναδώ!