Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 27~

Επιβιβαζόμαστε στο καΐκι του Φώτη με το που ο ήλιος μαζέψει τις τελευταίες του ακτίνες και όλοι μας ,βουβοί και σκεπτικοί, κοιτάμε τα πολεμικά σκάφη που είναι διάσπαρτα στη θάλασσα και περιβάλουν το νησί μας πλέοντας δίπλα τους σε απόσταση ασφαλείας. Προσπαθώ να ανατρέξω σε  όσα περισσότερα μπορώ να καταφέρω να θυμηθώ από την  πρώτη και μοναδική βόλτα που είχαμε κάνει στη Κας με την Βίβιαν. Ακόμα και οι λεπτομέρειες μπορεί να μου φανούν χρήσιμες ώστε να προσεγγίσω το κατάστημα του Ακίμ με ασφάλεια. Πλησιάζουμε αργά και σταθερά το σημείο μέχρι το οποίο έχει το ελεύθερο να πάει ο Φώτης όπως και όλα τα ελληνικά σκάφη και η αδρεναλίνη μου πρέπει να έχει πιάσει το όριο. 

Έξι χιλιόμετρα απόσταση χωρίζουν το νησί μας από τα τουρκικά παράλια. Μιας και έχουμε ήδη διασχίσει τα τρία από αυτά , άρα τι μου μένει να κολυμπήσω; Τρία μόνο χιλιόμετρα! Αχ, που είσαι βρε μανούλα να δεις το μονάκριβο σου γιο να σπάει το ρεκόρ του. Γιατί όταν ήμουν μικρούλης και με έτρεχε στο κολυμβητήριο δεν νομίζω  να της είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι μια μέρα θα αναγκαζόμουν να κολυμπήσω τέτοια απόσταση σε ανοικτή θάλασσα και πόσο μάλιστα σε εχθρική!

-«Θοδωρή, βοήθησε με να ρίξουμε τα δίχτυα.» ακούω τον Φώτη να με καλεί και σηκώνομαι από τη θέση μου έτοιμος για όλα και κάνω ότι μου ζητήσει σαφώς για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια των όποιων θεατών μας.

Εδώ έχει αρπάξει φωτιά ο κωλος μας τα ψάρια μας μάραναν!

-«Ήδη έχουν σημειώσει οι απέναντι ότι ρίξαμε δίχτυα.. ντύσου και  ετοιμάσου να πέσεις από τη πίσω πλευρά να μην σε δουν. » λέει σιγανά και συμφωνώ με ένα απλό νεύμα.

Κατευθύνομαι στην μικρή καμπίνα του καικιού  και ξεκινώ βιαστικά να πετώ τα ρούχα μου για να μείνω στο τέλος μονάχα με το  μπόξερ. Τα κορίτσια είναι μαζί μου, στιγμή δεν με έχουν αφήσει  και προσπαθούν να με βοηθήσουν να περάσω τη κολλητή, κατάμαυρη και στενή στολή δύτη στο σώμα μου και τραβάνε και ξανά τραβάνε για να μου μπει ασθμαίνοντας και βρίζοντας.

Καταφέρνουμε να την βάλουμε  με πολύ κόπο και ιδρώτα και με κοιτάνε συγκινημένες. Ενώ εγώ  συνειδητοποιώ με το που την φορώ ότι τρέμω από το φόβο μου.
Αλλά το κρύβω γιατί οι άντρες δεν πρέπει να φοβούνται.

Εγώ πάντως ομολογώ απροκάλυπτα στον εαυτό μου ότι έχω χεστεί πάνω μου.
Η μόνη που δεν φοβάται τίποτα είναι απέναντι αυτή τη στιγμή.  Αχ βρε Βίβιαν.