-«Ήρθες...»
-«Άργησα κιόλας νομίζω. »
Οι πρώτες λέξεις που ανταλλάσουμε μουδιασμένοι και οι δυο μας έπειτα από τόσο καιρό. Την παρατηρώ και διαπιστώνω την ταραχή στο βλέμμα που μάταια προσπαθεί να κρύψει. Δεν ξέρει τι ξέρω και αυτό την αγχώνει περισσότερο.
-«Πρέπει να μιλήσουμε πιστεύω.»
-«Έμαθες. »
Δεν είναι ερώτηση. Είναι διαπίστωση. Και για αυτό νεύω.
Ο μικρός στρατιωτικός σάκος που κρατάει πέφτει από τα χέρια της με ένα γδούπο στο δάπεδο και τα χέρια της που τρέμουν παραμένουν αδειανά.
-«Να σου εξηγήσω Θοδωρή.»
-«Όλος αυτιά μικρή. Ας καθίσουμε καλύτερα. » προτείνω και αρπάζω το σάκο της από κάτω και τον στερεώνω στο ξύλινο παγκάκι όπου καθόμουν πριν. Και κάθομαι. Την περιμένω να πλησιάσει δειλά και διστακτικά και περιμένω υπομονετικά να καθίσει.
-«Να σου εξηγήσω.. ήμουν μπερδεμένη. .δεν ήξερα τι να κάνω.. ήθελα να σου δώσω χρόνο..» ξεκινάει να λέει τραυλίζοντας και απλώνω τα χέρια μου στα δικά της και τα κλείνω στις χούφτες μου.
-«Δεν ήρθα να δικάσω κανένα. Ηρέμισε. Πάρε μερικές ανάσες και απλά εξιστόρησε μου τι έγινε. Ήρεμα ,για να καταλάβω και εγώ πως φτάσαμε ως εδώ να έχω παντελή άγνοια για ένα παιδί που φέρει το dna μου.»
Παίρνει μερικές ανάσες και σκουπίζει τα βουρκωμένα μάτια της.
Παίρνω μερικές ανάσες για να καταλαγιάσω τον θυμό που έχει αναβλύσει.
-«Σου φέρθηκα άδικα . Από την αρχή. Με έτρωγαν οι ενοχές κάθε μέρα αλλά ο σκοπός ήταν ιερός και συνέχιζα. Μετά έγινε ότι συνέβη μεταξύ μας αλλά έμαθες και την αλήθεια.. σχεδόν ταυτόχρονα τι ειρωνεία... Και τότε εσύ έφυγες... δεν σε αδικώ. Το ίδιο θα αντιδρούσα και ίσως και χειρότερα.... έμαθα ότι είμαι έγκυος αργά. Ποιος να το πίστευε ότι από ένα βράδυ θα έμενα έγκυος.... Δεν τέθηκε ποτέ θέμα εκτρώσεως. Τι έφταιγε ένα αθώο παιδί τη στιγμή που τα είχα κάνει όλα εγώ , μόνη μου , μαντάρα Θοδωρή; Και γεννήθηκε. Όταν μου είπε η Αγνή ότι έφευγε για Αθήνα γιατί υπήρξε ένα μπέρδεμα στο νοσοκομείο και σε κατηγορούσαν άδικα αποφάσισα να έρθω. Να βρω την ευκαιρία να σου ζητήσω συγγνώμη και να σου πω για το παιδί. Δεν θα στο έκρυβα. Δεν είχα τέτοιο σκοπό. Μου ζήτησες χρόνο...να τα βάλεις όλα σε μια τάξη.. το ήθελες τόσο πολύ που δεν κατάφερα να βρω το θάρρος να σε αναστατώσω. Το παιδί μόνο χάος θα έφερνε στην ζωή σου πάνω που κατάφερνες να στρώσεις τη ζωή σου...»
YOU ARE READING
Αντρίκια & Παντελονάτα
Romance'Ενας άντρας που συμπεριφέρεται περισσότερο ως παιδί. Μια κοπέλα που τιμάει τα παντελόνια που φοράει. 'Ένα παρελθόν που ακόμα πονάει. Ένα μέλλον απρόβλεπτο . Το παρόν του όμως για γέλια και για κλάματα!
