Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 34~

-«Θοδωρή ξύπνα...χτυπάνε...» ακούω να ψιθυρίζει η Στέλλα και ταυτόχρονα νιώθω να  με σκουντάει  και ανοίγω τα πρησμένα μάτια μου για να την δω να ανασηκώνεται νυσταγμένη , φορώντας  μια από τις φόρμες που βρήκα στη ντουλάπα μιας και κανείς μας δεν κατέβηκε να πάρει τα πράγματα μας και να τρίβει τα μάτια της. 

Ναι, είχαμε μοιραστεί το κρεβάτι μου αναγκαστικά  χθες βράδυ αλλά  είμασταν τόσο κουρασμένοι που αυτό ήταν το λιγότερο. Με το ζόρι είχαμε κάνει μπάνιο και πέσαμε ξεροί. Αν και νομίζω ότι ούτε καληνύχτα δεν προλάβαμε να ανταλλάξουμε. Εγώ θυμάμαι τη Στέλλα να κοιμάται βαριά όταν βγήκα με τη σειρά μου από το μπάνιο. Σήμερα όμως θα προμηθευτώ ένα καναπέ για μένα. Για να μην νιώθουμε άβολα.

Σηκώνομαι και πηγαίνω προς την πόρτα και ανοίγω περιμένοντας τη Στέλλα να  μπει στο μπάνιο  για να δω την Λουκία χαμηλοβλεπούσα μεν απαστράπτουσα δε,  να κρατάει ένα δίσκο γεμάτο με καλούδια .

-«Να περάσω;» ρωτάει ταπεινά και χαμογελώ ειρωνικά.

-«Καλώς την πάστα Φλώρα... Πότε σε αυτό το διαμέρισμα χτυπάς εσύ  για να μπεις; Ένα συνήθειο το χετε γενικώς να μπαίνετε όποτε σας καπνίσει .» πετάω και αμέσως χασμουριέμαι δυνατά  για να την δω να χαμογελάει περνώντας στο  πλάι μου ,προσπερνώντας τα σχόλια μου και εμένα  .

-« Μην ξεκινάς τη μέρα γκρινιάζοντας γιατί θα κυλήσει όλη η ημέρα έτσι Θοδωρή μου... Το ότι έφυγες λίγες μέρες δεν έκανε καλό μόνο σε σένα αλλά και σε μένα Τεό.  Αναθεώρησα αρκετά πράγματα. Μεγάλωσες και πρέπει να το δεχθώ και να αλλάξω συμπεριφορά απέναντι σου. Θα σε αντιμετωπίζω ως ενήλικα στο εξής..  εφόσον οι συμπεριφορές σου συνάδουν σε ενήλικα.» λέει ευτυχισμένη όσο ακουμπάει το δίσκο στο μικρό πάγκο της κουζίνας και γυρνάει προς εμένα.

-"Θέλω να σου ζητήσω επίσης  συγγνώμη για το χθεσινό ατυχές συμβάν αλλά θα πρέπει να σκεφτείς ότι με το πατέρα σου  τριάντα χρόνια περίπου μας συνδέει εκτός των άλλων και μια υγιής σεξουαλική ζωή που μας κρατάει δεμένους..."

Δεν αντέχω να πει άλλα και την αποτρέπω ανασηκώνοντας το χέρι μου τέρμα αηδιασμένος και την κόβω απότομα.

-"Λουκία από την στιγμή που θα χτυπάς για να μπεις στο προσωπικό μου χώρο υπόσχομαι να κάνω το ίδιο στο εξής. Και άλλαξε συζήτηση. Τώρα." 

Την βλέπω να νεύει καταφατικά συμφωνώντας και μου αρκεί για να πλησιάσω το δίσκο μιας και το στομάχι μου οδηγεί τα βήματα μου.