Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 25~

Δεύτερη μέρα σήμερα που  δεν  έχω συναντήσει  ούτε μιλήσει έστω στο τηλέφωνο με  τη Παρασκευούλα μου.

 Μερικά πολεμικά πλοία που μαζεύτηκαν τριγύρω από το νησί ήταν αρκετά για ν α καταλάβω όπως όλοι οι κάτοικοι  του πολύπαθου αυτού νησιού ότι κάποια  πολεμική άσκηση λάμβανε χώρα. Ανησύχησα στην αρχή  όταν είδα τα πλοία να μαζεύονται και την έντονη κινητικότητα σε  θάλασσα και  σε αέρα  δεν το κρύβω αλλά η Βίβιαν είναι γενναίο κορίτσι. Θ α τα  βγάλει πέρα.  Ξέρει αυτή. Έτσι επαναλάμβανα στον εαυτό μου γα τον καθησυχάσω κάθε φορά που κάποια αερομαχία λάμβανε χώρα πάνω απο τα  κεφάλια μας και  έριξα όλη μου την προσοχή στο διάβασμα για να απασχολήσω το μυαλό μου .

Η πρώτη μέρα  δίχως να δω ή να ακούσω το κορίτσι πέρασε εύκολα καθότι  τα κορίτσια το βράδυ είχαν διοργανώσει βραδιά υπαίθριου σινεμά στη μικρή βεράντα του σπιτιού. Τι ταινία είδαμε βέβαια  δεν κατάλαβα.. . Όλο το βράδυ κυνήγαγα τα κουνούπια που μου είχαν κάνει αφαίμαξη κυριολεκτικά!!! 

Δεύτερη μέρα  σήμερα με την Βίβιαν άφαντη και τα πολεμικά  πλοία μας να κόβουν βόλτες ολούθε του Καστελόριζου ενώ σχίζουν τον  αέρα συχνά πυκνά  πολεμικά αεροπλάνα. Ελληνικά κατά το πλείστον εύχομαι. Με  τρομάζει το γεγονός ότι μπορεί να είναι τούρκικα αεροπλάνα αλλά εδώ οι κάτοικοι συνεχίζουν την καθημερινότητα τους εντελώς ανεπηρέαστοι  συνηθισμένοι σε τέτοιες καταστάσεις και έτσι προσπαθώ να χαλιναγωγήσω τους φόβους μου. Ώρα είναι να σημάνει κανένας πόλεμος και να τρέχω να μην φτάνω... Και αυτό το κορίτσι ένα μήνυμα δεν μπορεί να στείλει να μου πει κάτι. Να δώσει ένα σημάδι ζωής ρε γαμώτο! Να με καθησυχάσει;;;

«Ανησυχώ...» ήταν το μονό που της έστειλα πριν λίγο από το κινητό μου  και ακόμα απάντηση να λάβω. Κοιτώ το κινητό συνέχεια και έχει γίνει προέκταση του χεριού μου. Μεσημέριασε και κουρασμένος κλείνω το βιβλίο και αναστενάζω. Όλα είναι παιχνιδάκι και σιχτιρίζω τον εαυτό μου που άφησα τον εαυτό μου τόσο να καταρρακωθεί και δεν έγραψα το τελευταίο μάθημα  αφού ήμουν τόσο  έτοιμος και να έχω ξεμπερδέψει!

Κάλιο αργά παρά ποτέ ..έστω...σκέφτομαι και κοιτώ ξανά το κινητό πριν κατέβω στη κουζίνα να τσιμπήσω κάτι. 

Όταν αγχώνομαι μου ανοίγει η όρεξη..

....

Απόγευμα και έχω αράξει έξω και απολαμβάνω το καφέ που μου έχει ετοιμάσει η Στέλλα όσο η Αγνή απορροφημένη  προσπαθεί να τελειώσει ένα πίνακα. Έχει οίστρο μας είπε και μας έκλεισε την πόρτα στο πρόσωπο όταν πήγαμε να την αναζητήσουμε να περάσουμε λίγη ώρα μαζί. Και να μαστε τώρα η Στέλλα και εγώ μονάχοι στην αυλή να βαριόμαστε.