Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 44~

Κρατώ το νεοαποκτηθή πτυχίο στα χέρια και περπατώ περήφανος στο διάδρομο που οδηγεί στο ιατρείο του πατέρα μου και σύντομα εν μέρει δικό μου. Περνώ τη κεντρική πόρτα κι η Στέλλα καθισμένη στο γραφείο της γραμματέας μου χαμογελάει βλέποντας με και με καλημερίζει.

Κοιτά το χέρι μου και συγκινείται.

-«Είναι το...» ψελλίζει συγκινημένη και την κλείνω το μάτι.

Ναι... ναι , το πήρα δεν θέλω συγκινήσεις και κλάματα παρακαλώ..

Κοιτώ το χώρο στην αίθουσα αναμονής.. . Στους άνετους καναπέδες ξεκουράζονται περιμένοντας την σειρά τους δυο κοπέλες . Η μια σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, η άλλη αρκετά νέα για να εγκυμονεί , μάλλον εξέταση ρουτίνας...Κοιτώ την πόρτα που οδηγεί στο ιατρείο του πατέρα μου δεξιά και αμέσως απέναντι την πόρτα στα αριστερά που οδηγούσε στη κουζίνα και πλέον θα οδηγεί στο δικό μου ιατρείο ...λίαν συντόμως...λίγη υπομονή ακόμα παρακαλώ.

Να βάλω άραγε ένα τεράστιο πέος απέξω στη πόρτα κολλημένο , αναρωτιέμαι με βλέμμα που αστράφτει και χαμογελώ σαρδόνια για να εισπράξω από τη Στέλλα ένα αποδοκιμαστικό βλέμμα.

-«Ούτε να το σκέφτεσαι...η Λουκία δέχθηκε να μοιραστεί το σαλόνι στη μέση. Έφερε μέχρι και διακοσμητή για να αποφασίσει τι θα κάνει. Δυο μεγάλους καναπέδες αποφάσισε να βάλει, ο ένας καναπές θα γίνει μπλε σκούρο για τους ασθενείς σου και ο απέναντι του πατέρα σου σε ροζ απόχρωση. Μέχρι εκεί όμως...» γρυλίζει σιγανά για να μην αναστατώσει τις πελάτισσες και χαμογελώ σατανικά.

Αυτό θα το δούμε κορίτσια..

-«Αρκούμαι σε αυτό προσωρινά Στελλίτσα μου...» απαντάω διπλωματικά και της πετάω στο γραφείο το χαρτί του διπλώματος μου.

-«Πες στη Λουκία ότι το θέλω σε ωραίο μπλε πλαίσιο .» λέω την τελευταία μου κουβέντα και αποχωρώ.

Έχω άλλη μια εκκρεμότητα.

~.~.~.~.~

Παρατηρώ την Λουκία να ψευτό- κλαψουρίζει εδώ και μισή ώρα όσο μου ετοιμάζει το σάκο και εγώ μασουλώ ένα μήλο αραχτός στο κρεβάτι χαζεύοντας στο κινητό μου.

-«Έπρεπε να μου το κάνεις και αυτό, ε;;» ρωτάει για 82 φορά και ξεφυσώ δίχως να την κοιτάξω.

Σε αυτό το σπίτι που πρέπει να λέμε κάτι πάνω από 100 φορές για να το καταλαβαίνουν και πάλι αυτές δεν φτάνουν, δεν το καταλαβαίνω!

-«Είναι υποχρεωτικό μωρέ μάνα τη γκρίνια σου πάλι σήμερα...και εγώ δεν σου έκανα τίποτα στο κάτω - κάτω! Είναι υποχρεωτική η στρατιωτική θητεία! Αν φταίει κάποιος είσαι εσύ γι αυτό! Ας γεννούσες κορίτσι. ..» απαντώ μπουκωμένος μασουλώντας αργά και απολαυστικά το ζουμερό μηλαράκι μου , κοιτώντας την οθόνη του κινητού μου ένα βίντεο για ψάρεμα.

Τόσους μήνες που θα καθίσω σε πλοίο ας μάθω να ψαρεύω να περνάει ο χρόνος μου γρήγορα...

-«Ας περίμενες λίγο ακόμα! Τώρα πήρες το δίπλωμα σου και αμέσως φεύγεις!» γκρινιάζει για 83 φορά και ξεφυσώ δίχως να της δώσω καμία σημασία μέχρι που προσγειώνεται πάνω μου ένα παντελόνι με φόρα.

-«Αμάν ρε μάνα!!!!» φωνάζω και πνίγομαι με την μπουκιά μου και ανακάθομαι στο κρεβάτι εκνευρισμένος βήχοντας .

-«Αμάν εσύ !!! Τόση ώρα έχω πλαντάξει στο κλάμα και εσύ το χαβά σου!!!»

-«Όρεξη έχεις;;;; Πότε ήθελες δηλαδή να φύγω φαντάρος για να είσαι ευχαριστημένη;;;; Στα 40 μου;;;» ρωτώ γρυλίζοντας και πετώ το παντελόνι με δύναμη πάνω στο σάκο. Το οποίο αρπάζει με μια κίνηση και το διπλώνει κοιτώντας με δολοφονικά.

-«Ας δήλωνες έστω στρατό ξηράς!!! Τι το ήθελες το ναυτικό που είναι τόσοι μήνες; Ενώ στο στρατό ξηράς θα έκανες μονάχα 9 μήνες ...βλήμα!»

Σηκώνομαι πάνω και την πλησιάζω. Σκύβω και της χαρίζω ένα φιλί στο μάγουλο και με κοιτάζει βουρκωμένη.

-«Θα μου λείψεις Τεό... τόσο καιρό χώρια σου...δεν με σκέφτηκες καθόλου εμένα τι θα απογίνω..» ψιθυρίζει και της τσιμπάω το μάγουλο.

-«Υπερβολές ως συνήθως Λουκία μου. Έχεις να κάνεις ανακαίνιση στο ιατρείο του γέρου και να μου διακοσμήσεις το δικό μου ιατρείο, να γράψεις το βιβλίο σου, έχεις την Στέλλα που δεν ξεκολλάτε όλη μέρα και την έχεις καλύτερα και από κόρη σου. Μια χαρά θα είσαι γκρινιάρα μου.» απαντώ χαμογελώντας και πετάω στο σάκο ένα βιβλίο που μου έστειλε ο παππούς να διαβάσω στις ατελείωτες ώρες πλήξης όπως μου είπε.

-«Θα πάρεις άδεια όταν θα παρουσιάσω το βιβλίο μου έτσι;» ρωτάει συγκινημένη βολεύοντας το βιβλίο ρουφώντας την μύτη της για 85 φορά.

Η μάνα μου συγγραφέας...Τι άλλο θα δω σε αυτή τη ζωή ;;;;

-«Εννοείται Λουκία. Πάντα θα είμαι δίπλα σου.» απαντώ διπλωματικά και γυρνώ με ένα σάλτο στο κρεβάτι μου και αράζω.

Η μαμά πατρίδα με περιμένει να εκτελέσω το χρέος μου...

Καλάμι και εξαρτήματα μην ξεχάσω να πάρω...