Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 35~

Κάθομαι στο κρεβάτι και διαβάζω με τη ησυχία μου από την ώρα που έφυγαν . Η Στέλλα με τη μάνα μου μετά το μεσημεριανό- την πιο τέλεια φασολάδα που έχω φάει ποτέ μου, να σημειωθεί αυτό παρακαλώ-  ανακοίνωσαν μες στη τρελή χαρά ότι θα πήγαιναν  για  μερικά ψώνια και μέσα σε όλα τα σχέδια τους ανέφεραν  ότι θα περνούσαν και από το ιατρείο να μιλήσουν με τον πατέρα μου που τον ήθελαν . Για καλή μου τύχη έχω την ησυχία και το χρόνο μου να καθίσω ήρεμος και να αφοσιωθώ στο κυρίως μέλημα και στόχο μου: το διάβασμα . 

Εγώ, όλη την καλή διάθεση είχα να καθίσω και να αφοσιωθώ στο διάβασμα αλλά να ΄μαι  τώρα που  έχω σκαλώσει σε μια παράγραφο  πόση ώρα και δεν  μπορώ να προχωρήσω παρακάτω με τίποτα. Ακίνητο το βλέμμα μου στο ίδιο σημείο παραμένει της σελίδας ενώ το στυλό επαναλαμβανόμενα χτυπά τη σελίδα στον ίδιο μονότονο ρυθμό, στο ίδιο ακριβώς σημείο . Δεν είναι το θέμα που με δυσκολεύει.. είναι το καταραμένο το μυαλό μου που μου την έφερε στη θύμηση μου και σκάλωσα και δεν μπορώ να προχωρήσω με καθάριο μυαλό παρακάτω. Ξεφυσώ, πετάω το στυλό και κλείνω τα βιβλίο. Μάταιο να συνεχίσω. Κόλλησα στη Βίβιαν.

Τι να έγινε με το  πειθαρχικό ; Θα τιμωρήθηκαν άραγε και αν ναι τι ποινή τους να τους αποδόθηκε  ; 

Τους αξίζει να τιμωρηθούν. Δεν θα έπρεπε να μένουν ατιμώρητοι όσοι παίζουν με ανθρώπινες καρδιές.

Τι μου έτυχε πάλι βρε Ζαχαρία όμως...δεν μπορώ να το πιστέψω ακόμη. Αυτό το φαινομενικά γλυκό πλάσμα.. ήταν όλη ένα ψέμα.. Όλα ένα κόλπο  να πετύχει το σκοπό της. Απίστευτο...Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μου ανοίχτηκε ως κοπέλα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν γνωρίζω τίποτα γι αυτήν. Μας έπαιξε τον ξεναγό, στην Αγνή και τη Στέλλα τη φίλη, σε εμένα την ερωτευμένη αλλά προσωπικά της συναισθήματα, αναμνήσεις και ενδιαφέροντα δεν ανέφερε ποτέ στα λόγια της...σε κανέναν... Πως την πάτησα έτσι.. ούτε τυφλός να ήμουν. 

Αλλά εκείνο το βράδυ... Ήμουν ο πρώτος της γαμωτο... Κάτι θα ένιωσε για μένα, δεν μπορεί.. Εκτός αν ήθελε να μου ξεπληρώσει τη σωτηρία της...

Μια ηρωική πράξη και πήδημα.

Πετάγομαι πάνω εκνευρισμένος με το πάθημα μου  και όπως είμαι με τη  φόρμα ,βγαίνω για τρέξιμο. Τρέχω στους δρόμους, αδιαφορώντας για όλους και για όλα  και προσπαθώ να την αποβάλω . Σε κάθε ανάσα που ελευθερώνω .Σε κάθε βήμα που κάνω. Σε κάθε σταγόνα που τρέχει από το κορμί μου. Να την αποβάλλω από μέσα μου πάση θυσία.