Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 46~

Κρατώ στα χέρια μου το σκούρο μπλε  ναυτικό σάκο  γεμάτο με άπλυτα ρούχα για τελευταία φορά και κατεβαίνω από το καράβι  όπου πέρασα τους τελευταίους μήνες μου ,περπατώντας βαριά δίχως να κοιτάξω πίσω μου.  Θα μου λείψουν όλα.  Από τους υπόλοιπους ναύτες μέχρι και η ρουτίνα που είχα συνηθίσει τόσο καιρό.Ο ήλιος βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του αυτή την ώρα  και καίει στο πέρασμα του ότι βρίσκεται εκτεθειμένο. Όπως και εμένα. Πότε  χειμώνιασε ,πότε  καλοκαίριασε πότε τελείωσε  και το καλοκαίρι δεν το κατάλαβα. Η θητεία μου ολοκληρώθηκε, μια αναγκαστική υποχρέωση τελείωσε και ο λογαριασμός προς τη μαμά πατρίδα έκλεισε, ψάρεμα δεν έμαθα όπως είχα σχεδιάσει μιας και το να υπηρετείς καμία σχέση δεν είχε με αυτό που είχα στο νου μου  και εγώ νιώθω έτοιμος να αρπάξω τη ζωή και να γευτώ όποιες χαρές είναι διατεθειμένη να μου δώσει. Του πούστη δηλαδή, κάτι θα χαρώ και εγώ επιτέλους ,σκέφτομαι κλοτσώντας ένα πετραδάκι όταν νιώθω δυο χέρια να με αγκαλιάζουν από πίσω και ένα σώμα να σκαρφαλώνει πάνω μου σαν βδέλλα τσιρίζοντας.

Τι στο κόρακα, καμιά θαυμάστρια της μάνας μου με αναγνώρισε, αναρωτιέμαι αστραπιαία  και προσπαθώ να γυρίσω το κεφάλι για να αντικρίσω την Στέλλα να χαμογελάει πλατιά και να με φιλάει παντού.  Είπαμε έκανε πάταγο το βιβλίο της μανούλας αλλά όχι και τόσο. Η φωτογραφία έκανε όλη τη ζημιά. Αν είχε βάλει μια τωρινή κάτι θα γινόταν..

Αγκαλιάζω πίσω τη Στέλλα και χαμογελώ πλατιά. Χαίρομαι που την βλέπω ότι είναι καλά. Αρκετά στεναχωρήθηκε που ο Μάνος μόλις του αποκάλυψε την αλήθεια αφού σοκαρίστηκε έντονα την έκανε με μικρά πηδηματάκια και εξαφανίστηκε αμέσως από τη ζωή της. Γνωρίζω πόσο η Στέλλα απογοητεύτηκε αλλά καλύτερα  που το διαλύσανε στην αρχή παρά να είχε κάνει όνειρα και να  γκρεμιζόντουσαν. Μπορεί να πόνεσε η απόρριψη του Μάνου αλλά κανείς δεν της υποσχέθηκε  εξαρχής ότι θα είναι εύκολο το μονοπάτι που διάλεξε. Μόνη της θα βρει το κουράγιο να παλέψει.

-«Καλός πολίτης!» τσιρίζει στα καημένα αυτιά μου που διαμαρτύρονται και χαμογελώ προσπαθώντας να την κατεβάσω από πάνω μου έτσι σαν χταπόδι που με έχει τυλίξει.

-«Ευχαριστώ. Και σε σένα με το καλό! » απαντάω για να εισπράξω ένα γρύλισμα και την Στέλλα να πηδάει με ένα σάλτο στο δρόμο και να ξινίζει τη φάτσα της.

-«Εγώ φταίω όμως κακομοίρη μου.. εγώ που πήρα ρεπό , που έφαγα όλο το μποτιλιάρισμα για να κατέβω να σε μαζέψω να μην παίρνεις την συγκοινωνία και ταλαιπωρηθείς...εγώ.. εγώ  που σου ετοίμασα πάρτι έκπληξη.. εγώ φταίω!» μουρμουράει θυμωμένη και δαγκώνει τα χείλια της συνειδητοποιώντας τι μόλις είχε πει.

Γελάω με τη φάτσα της και την αγκαλιάζω ζεστά από τον ώμο.

-«Θα κάνεις ρυτίδες και η Λουκία θα σε σέρνει μαζί της και  στον πλαστικό της χειρούργο. Χαμογέλα. Το ήξερα για την έκπληξη,. Το φαντάστηκα δηλαδή μιας και η Λουκία δεν απαντάει στο κινητό της όλη μέρα ,που αυτή πρώτη και καλύτερη με παίρνει δέκα φορές την μέρα τηλέφωνο...και από την άλλη η Αγνή με έχει πάρει τηλέφωνο δέκα φορές από την ανυπομονησία της προδίδοντας άθελα της  το πολύτιμο μυστικό σας...» λέω γελώντας και  την παρασέρνω προς το αυτοκίνητο της μάνας μου και  παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί σπίτι μου με τέρμα τη μουσική να παίζει το άσμα των ασμάτων.

Απολύομαι και τρελαίνομαι !!!

Είμαι ελεύθερος  από όλα αυτά που έπρεπε να γίνουν ! 

Και αυτό με γεμίζει χαρά! 

Καλός πολίτης αγόρι μου!

Προειδοποίηση συγγραφέα :

Ακολουθεί εντελώς χορταστικό, ξεκαρδιστικό και ακατάλληλο κεφάλαιο.