Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 45~

Φτου σου αγόρι μου ! Μοντέλο  έπρεπε να γίνεις  αλλά... αλλά...έχε χάρη ... ,  σκέφτομαι  ακτινοβολώντας μπρος στο καθρέπτη του μπάνιου ενώ ψεκάζω λίγο από το άρωμα μου γύρω μου.

-«Τεό τελειώνεις;;;; Όλοι είναι εκεί ήδη ! Τελευταίοι έχουμε μείνει! Έλεος πιά! » ωρύεται κάπου μέσα  από το δωμάτιο η Στέλλα και ξεφυσώ. Γυναίκες ρε Ζαχαρία! Καθόλου υπομονή δεν έχουν μέχρι να ετοιμαστεί ένας άντρας αλλά την απαιτούν όταν αυτές ετοιμάζονται!

Βγαίνω από το μπάνιο και την βλέπω να έχει πιάσει την άκρη της μακριάς πράσινης  φούστας της και να περπατάει νευρικά στο χώρο.  Την έχει συνδυάσει με ένα  λευκό πουκάμισο  με  δαντέλα που κλείνει στο λαιμό και μακριά μανίκια, κάπως φουσκωτά στο τελείωμα τους σαν αερόστατο ανάποδο ...δεν ξέρω πως λένε αυτό το είδος πουκαμίσου , αλλά σίγουρα  κάποιο γαλλικό όνομα έχει όπως όλα τα γυναικεία  πράγματα...πουκάμισο μπαλόνι μάλλον... 

Άλλο βίτσιο αυτό για να μας τυραννάνε οι γυναίκες... Εκεί που κάθεσαι ανυποψίαστος ξαφνικά σου ζητάνε να φέρεις μια φούστα με πιέτες ή το πουκάμισο τρουα καρ από τη ντουλάπα τους και εσύ νιώθεις σαν να περνάς κάποιο τεστ. Και αποτυγχάνεις πανηγυρικά φυσικά... Γυναίκες... Γυναίκες που δεν μπορούν να μάθουν όμως με τίποτα τι είναι το οφσάιντ... Ενώ από εμάς περιμένουν να ξέρουμε τα πάντα!

Βρε κοίτα την εδώ όμως Ζαχαρία μου! Κούκλα την έχει κάνει η μάνα μου αυτούς τους μήνες! Κοίτα μαλλί, κοίτα βάψιμο, κοίτα σώμα, η μανούλα κάνει θαύματα .Μεταμόρφωση πραγματική ! Ούτε στο gntm να είχε πάει η Στέλλα μας!

(Οκ, αντί για ψάρεμα που είχα σκοπό να μάθω χάζευα τηλεόραση τόσο καιρό στο καράβι . Πυροβολήστε με!!!)

-«Τι με κοιτάς σαν χάνος; Δεν έχεις ξαναδεί γυναίκα; Τόσους μήνες έγκλειστος όμως ...» μουρμουράει  εκνευρισμένη και αρπάζει τη τσάντα της και προχωράει νευρικά προς την εξώπορτα.

-«Μην εκνευρίζεσαι βρε Στελλίτσα και χαλάσει το μεικαπ σου! Αργήσαμε να πιάσουμε λιμάνι, τι φταίω εγώ πάλι;; Ούτε τον θαυμασμό μου δεν με αφήνεις να εκφράσω πια! Τι βιάζεσαι έτσι;;;» μουρμουρώ και την ακολουθώ κατά πόδας να την προλάβω έτσι που  τρέχει ισορροπώντας  τέλεια πάνω στις 12ποντες γόβες της.

-«Είναι πολύ σημαντικό για αυτήν να είμαστε εκεί όλοι μας. Στην ώρα μας. Έχει αγχωθεί τρομερά. Μας χρειάζεται δίπλα της.» πετάει κοφτά και χωνόμαστε στο ασανσέρ βιαστικά.