~κεφάλαιο 3~

2.9K 334 100
                                    



"Πριν η επιτυχία έρθει στην ζωή ενός άνδρα, είναι σίγουρο ότι θα συναντήσει μερικές προσωρινές ήττες και ίσως μερικές αποτυχίες. Όταν αυτές οι ήττες κυριεύουν έναν άνδρα, το ευκολότερο και πιο λογικό πράγμα να κάνει είναι να παραιτηθεί. Αυτό είναι που κάνει η πλειοψηφία των ανδρών."  Napoleon Hill




Η καθυστέρηση της πτήσης  μου έφτασε μόνο για μια αρπαχτή στα όρθια στις τουαλέτες του αεροδρομίου  και αυτό με την ψυχή στο στόμα μιας και ακούστηκε την στιγμή της κορύφωσης ότι οι ενδιαφερόμενοι για τη πτήση προς Καστελόριζο να προσέλθουν προς επιβίβαση ! 

Μα επιβίβαση έκανα ήδη ο καημένος  αλλά η μέρα στραβή ξεκίνησε και στραβή θα τελείωνε... Νόμος του Θοδωρή!

Αναγκάστηκα να επισπεύσω την διαδικασία , να αποχαιρετίσω τα κορίτσια και αφού τους ευχηθώ καλή σταδιοδρομία - αν  και σίγουρη την είχαν με τέτοια εξυπηρέτηση-,  βρέθηκα κυριολεκτικά  να τρέχω στο αεροδρόμιο να βρω την σωστή πύλη με τη ζώνη ξεκούμπωτη ! Στο τσακ  πρόλαβα   ο φουκαράς, πριν κλείσει η πύλη - για τον άλλο κόσμο - !

Η πτήση ήταν άθλια μιας και το μόλις 37 θέσεων ελικοφόρο που μας μετέφερε στον προορισμό μας , εμένα και άλλους 12   επιβάτες - 13 σύνολο το αφήνω ασχολίαστο - έτριζε ολόκληρο και φαινόταν έτοιμο να διαλυθεί όπως και τα νεύρα μου.  Προσπάθησα να χαλαρώσω και να κοιμηθώ αλλά οι αναταράξεις κάθε τόσο με πέταγαν πάνω και με έκαναν να  κρατώ το στομάχι μου που διαμαρτυρόταν εντόνως και συνεχόμενα  και να κοιτώ απελπισμένα  από το μικρό παράθυρο  για να ξεχάσω το δράμα μου ,τη θάλασσα που απλωνόταν χαώδης από κάτω μας   έτοιμη να μας υποδεχτεί.  

Όταν με ανακούφιση μας ενημέρωσε ο πιλότος ότι φτάσαμε  αισίως στο προορισμό μας και  μας παρακάλεσε να προσδεθούμε για προσγείωση  σταυροκοπήθηκα ευχαριστώντας τον Θεό ! Φυσικά οι προσευχές συνεχίστηκαν σε εντονότερο ύφος όταν είδα ότι το αεροπλάνο ( ο Θεός να το κάνει αεροπλάνο , περισσότερο για σερβιέτα με φτερά έμοιαζε ) να προσπαθεί να προσγειωθεί στην άκρη ενός γκρεμού , εισπράττοντας  το  αποδοκιμαστικό βλέμμα μιας  κάπως ευτραφής κυρίας που καθόταν απέναντι μου ατάραχη  !!! 

Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι μου ξέφυγαν κάποιες βρισιές πάνω στο πανικό μου...άνθρωπος είμαι και εγώ...πάνω σε σερβιέτα!

Αντρίκια & ΠαντελονάταDonde viven las historias. Descúbrelo ahora