Κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι φτάνουμε στο αεροδρόμιο των Αθηνών και παραλαμβάνουμε τα λιγοστά πράγματα μας βουβά. Ολόκληρο αγώνα κάναμε να φτάσουμε την ίδια ακριβώς μέρα στην Αθήνα. Όλη μέρα σχεδόν ταξιδεύουμε ,αντοχή καμία. Αν δεν ήταν η Στέλλα με τις οικονομίες της δεν θα τα είχαμε καταφέρει. Κάτι που της υποσχέθηκα φυσικά να της ξεπληρώσω μόλις έβρισκα χρήματα.
Τι κατάντια Θεέ μου. .ορκίζομαι ποτέ να μην ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση!
Σέρνουμε τα βήματα μας προς την έξοδο δίχως να ανταλλάξουμε πολλές κουβέντες χαμένοι και οι δυο μας στις σκέψεις μας όταν φρενάρω απότομα τον βηματισμό μου παρατηρώντας ένα μελαψό τύπο, αρκετά νεότερο μου να περιφέρεται παρατηρώντας τους ταξιδιώτες. Το πιθανότερο πουλάει τίποτα λαθραία γυαλιά ή τσιγάρα σκέφτομαι βιαστικά αλλά αυτό που μου κεντρίζει την προσοχή κατευθείαν είναι όχι το τι πουλάει αλλά το τι φοράει!
Τα ρούχα μου γαμώ! Τα ρουχαλάκια μου που έχασα μαζί με στη βαλίτσα μου! Τον άθλιο! Αυτός τα βούτηξε και γι αυτό δεν κατάφεραν να τα εντοπίσουν , σκέφτομαι και εξοργίζομαι τόσο που τον πλησιάζω αστραπιαία και φτάνοντας τον τον γραπώνω από το γιακά.
-«Ε, φίλος τι συμβαίνει;;;;» έντρομος ρωτάει και προσπαθεί να μου ξεφύγει.
-«Θοδωρή!» φωνάζει ξαφνιασμένη δίπλα μου η Στέλλα που με έχει φτάσει αλλά δεν ξέρει τι έχω πάθει και τον κρατώ .
-«Όταν βρίσκουμε κάτι το παραδίδουμε, δεν επωφελούμαστε από αυτό!» γρυλίζω και σηκώνω το ένα χέρι να τον πλακώσω.
Αν παρέδιδε τη βαλίτσα ...δεν θα κυκλοφορούσα εξαρχής με στρατιωτικά ρούχα...δεν θα γινόταν παρεξήγηση ανάμεσα σε μένα και στη Βίβιαν.. δεν θα έσπαγε το κινητό μου...δεν θα έσπαγε η καρδ... ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ!!!.. σκέφτομαι εξαγριωμένος και πάνω που είμαι έτοιμος να του γνωρίσω τη δεξιά μου γροθιά νιώθω να με βουτάνε δυο ένστολοι της ασφάλειας του αεροδρομίου και να με απομακρύνουν από κοντά του.
-«Τι συμβαίνει εδώ;» με ρωτάει αγριεμένος ο ένας και τινάζω το χέρι του από πάνω μου.
-«Αυτός φοράει τα ρούχα μου! Έχασα την βαλίτσα μου την τελευταία φορά που ταξίδεψα και αυτός τα φοράει!» φωνάζω και βλέπω τον μελαψό να τα χάνει αν και γρήγορα να ανασυγκροτείται και ατάραχος να με κοιτάζει με θράσος.
VOUS LISEZ
Αντρίκια & Παντελονάτα
Roman d'amour'Ενας άντρας που συμπεριφέρεται περισσότερο ως παιδί. Μια κοπέλα που τιμάει τα παντελόνια που φοράει. 'Ένα παρελθόν που ακόμα πονάει. Ένα μέλλον απρόβλεπτο . Το παρόν του όμως για γέλια και για κλάματα!
