Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 40~

-«Δεν το πιστεύω...δεν το χωράει ο νους μου...» μονολογεί περισσότερο στον εαυτό της η Λουκία κοιτώντας κάπου αόριστα ενώ  έχει χλομιάσει και η Στέλλα δίπλα της σφίγγει τις γροθιές της στο τραπέζι ταραγμένη. Ο πατέρας παραμένει ακίνητος στη θέση του και σκαλίζει το φαγητό του.

Αυτοί επέμεναν να μάθουν τι συμβαίνει με το που με είδαν να μπαίνω στο σπίτι αναστατωμένος και κλωτσώντας ότι έβρισκα μπροστά μου.

-«Μακάρι να την είχα μπροστά μου τώρα..» γρυλίζει η Στέλλα θυμωμένη ενώ χτυπά τη γροθιά της στη ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού κάνοντας τα αντικείμενα να αναπηδήσουν   και ξεφυσώ να διώξω την ένταση κάπως.

-«Τι της έκανα και ζητάει την ολοκληρωτική  καταστροφή μου βρε μαμά;  Εγώ δεν πόνεσα όταν χωρίσαμε; Γιατί όλο αυτό τα ψέματα  και το μίσος;» ρωτώ παραιτημένος και κουρνιάζω την πλάτη μου πίσω στο κάθισμα κουρασμένος.

-«Να λες καλά που χωρίσατε τότε ... Μια τέτοια γυναίκα είναι  άκρως επικίνδυνη και τώρα θα σε είχε καταστρέψει ολοκληρωτικά.»

-«Γιατί τώρα πατέρα δεν  θα το κάνει; Δεν τα κατάφερε τότε αλλά συνεχίζει τώρα ακάθεκτη και πιο δυναμικά...μόλις τα είχα βάλει όλα σε μια τάξη γαμώτο..»

-«Τώρα είμαστε όλοι στο πλευρό σου. Έχεις όλους εμάς.  Αυτή έχει μόνο τα ψευδή λόγια της.  Δεν θα την αφήσουμε να της περάσει όμως. Άσε με να πάρω τον άντρα μιας καλής μου πελάτισσας που τυγχάνει δικηγόρος και μου χρωστάει χάρη να δούμε πως θα κινηθούμε από εδώ και στο εξής . Δεν θα της περάσει. » λέει απόλυτα σίγουρος  και σηκώνεται πάνω παρατώντας το πιρούνι του στο πιάτο και απομονώνεται στο υπνοδωμάτιο του παρέα με το τηλέφωνο του.

Τα κορίτσια παραμένουν στεναχωρημένα και δεν αγγίζουν ούτε αυτά το φαγητό τους. Πόσο στενοχωριέμαι που τις έφερα σε αυτή την κατάσταση άθελα μου. Δεν θέλω να είναι στενοχωρημένες.. εξαιτίας μου! 

 Σηκώνομαι με την σειρά μου όρθιος και φεύγω για το διαμέρισμα μου αμίλητος και σκεπτικός.

 Εκεί που ήξερα τι ήθελα και τα είχα βάλει σε μια τάξη...Πως μπορούν όλα να ανατραπούν σε μια στιγμή;

Καλύτερα θα ήταν μου φαίνεται  να συνέχιζα να ζω όπως πριν Καστελόριζο εποχή... και εσύ Ζαχαρία δεν μπορούσες να την πηδήσεις;;; Θα είχαμε την ησυχία μας τώρα...βέβαια απέκτησε και αυτός γούστο και  χαρακτήρα μην  τον χέσω ...ένα πήδημα θα ήταν ακόμα  ανάμεσα σε πόσα άλλα...και θα είχαμε γλιτώσει με το γινάτι της Χριστίνας!, σκέφτομαι και κλωτσώ  τη πόρτα του διαμερίσματος να κλείσει πίσω μου και αποκαρδιωμένος πέφτω  με φόρα στο κρεβάτι χώνοντας το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι. Σκατά, όλα σκατά...