Άνδρας: ένα ον που είναι ικανό τρεις ώρες να περιμένει να τσιμπήσει το ψάρι και ανίκανο να περιμένει δέκα λεπτά ως που να ντύνεται η γυναίκα του.
-«Υπναρά σήκω...σήκω βρε Θοδωρή...Θοδωρήηη..»
Χαμογελώ μες στον ύπνο μου ακόμα , ταξιδευτής στην πιο γλυκιά νιρβάνα με τα χάδια της Βίβιαν και τα φιλιά της ακόμα να τα νιώθω στο σώμα μου βάζοντας φωτιά στην ύπαρξη μου.
-«Αν δεν ξυπνήσεις θα σε μπουγελώσω κακομοίρη μου και θα στο σβήσω το χαμόγελο μια και καλή!. Έλα βρε Θοδωράκο και κοντεύει μεσημέρι και εσύ κοιμάσαι και χαμογελάς σαν μαστουρωμένος!» ουρλιάζει μια γυναικεία φωνή και το μαξιλάρι που προσγειώνεται ευτυχώς μαλάκα στα μούτρα μου με πετάει πάνω ταραγμένο.
-«Τι έγινε βρε Στελλίτσα;;; Άσε με να κοιμηθώ...» γκρινιάζω και γυρίζοντας το σώμα μου ξαναπέφτω πίσω στο αφράτο κρεβατάκι μου.
-«Θοδωρή σήκω να μας πεις τα νέα ..πως περάσατε.. έχουμε σκάσει με την Αγνή!» φωνάζει η Στέλλα και χαμογελώ πλατιά με κλειστά τα μάτια ακόμα.
-«Ζω ένα όνειρο Στελλίτσα μου...Μάλλον ...μου φαίνεται ...ότι ερωτεύομαι..» μουγκρίζω βραχνά από τον ύπνο και συνεχίζω να χαμογελώ .
-«Έλα σοβαρά;;; Δεν σου φαίνεται καθόλου!!!Αυτό το ξέρουμε βρε βλήμα !!! Τι έγινε χθες;;; Τα συμφωνήσατε;;;Τα φτιάξατε;;;» ρωτάει με αγωνία και αναστενάζω.
Άκου εκεί τα φτιάξαμε...αυτό το λέγαμε όταν ήμασταν στο σχολείο...αλλά κάπως έτσι νιώθω ούτως ή άλλως ... σαν έφηβος.. σαν πρωτάρης..
-«Ανταλλάζω ότι θες... να μάθεις με καφέ ..εσύ που... τον κάνεις και ωραίο... και θα στα πω όλα... « μουγκρίζω νυσταγμένος και παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μου.
-"Οκ, αλλά αν δεν έχεις κατέβει σε πέντε λεπτά στέλνω την Αγνή με μια κανάτα κρύο νερό καημένε μου.." απειλεί και την ακούω να φεύγει βιαστικά.
Γυναίκες ρε Ζαχαρία.. όλα να τα ξέρουν θέλουν οι σουσουράδες..
Μπαίνω στη κουζίνα και ο καφές μου αχνίζει στο τραπέζι μπροστά από μια άδεια καρέκλα. Στις διπλανές καρέκλες οι κυρίες στρογγυλοκάθονται , χαμογελώντας και αδημονούν ν α μάθουν νέα .Το ρόλοι με τα βίας δείχνει 11 !
-«Οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης έτοιμες για ανάκριση...Καλημέρα ιππότες μου..» τις πειράζω παιχνιδιάρικα και χαχανίζουν .
Βολεύομαι στη καρέκλα και πιάνω το φλιτζάνι αργά και το φέρνω στα χείλια μου. Οι σουσουράδες κοιτούν τις κινήσεις μου ανυπόμονες και για να τις ταλαιπωρήσω λιγουλάκι ακόμα φυσάω το φλιτζάνι αρκετή ώρα πριν πιώ την πρώτη γουλιά.
VOUS LISEZ
Αντρίκια & Παντελονάτα
Roman d'amour'Ενας άντρας που συμπεριφέρεται περισσότερο ως παιδί. Μια κοπέλα που τιμάει τα παντελόνια που φοράει. 'Ένα παρελθόν που ακόμα πονάει. Ένα μέλλον απρόβλεπτο . Το παρόν του όμως για γέλια και για κλάματα!
