Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 24~

...Όσο εγώ δίχως να μπορώ να κάνω κάτι άλλο μιας και τα δύο μπάνια είναι κατελλημένα απο τις σουσουράδες από τις έντονες διαμαρτυρίες του στομαχιού μου κατευθύνομαι προς την κουζίνα.
Πηγαίνω σφαίρα στο ψυγείο και αφού βουτήξω ένα μπουκάλι δροσερό νερό και το πιώ σχεδόν ως στη μέση , το βλέμμα μου πεινασμένο επεξεργάζεται το περιεχόμενο του ψυγείου και τα χέρια μου αυτομάτως κάνουν πράξη την σκέψη μου.

Με μερικά λαχανικά, λίγο κοτόπουλο και λίγη κρέμα γάλακτος σε λίγα λεπτά έχω μετατρέψει τη κουζίνα σε εμπόλεμη ζώνη.

Κυριολεκτικά εμπόλεμη ζώνη όμως.

Πάντα είχα ταλέντο σε αυτό έλεγε η μανούλα όποτε αποφάσιζα να ετοιμάσω κάτι από μοναχός μου στο πατρικό μου. Χαμογελάω στη σκέψη ότι ούτε όταν μαγείρευα όσο συγκατοικούσα με την Χριστίνα η καθαριότητα ήταν το δυνατό μου σημείο. Όλες έξαλλες γινόντουσαν όποτε έμπαινα στη κουζίνα και παρίστανα το μάγειρα...Γυναίκες Ζαχαρία μου...αχάριστες όλες! Μην δουν άντρα στη κουζίνα κάνουν σαν δαιμονισμένες...ξέρουν ότι τα καταφέρνουμε καλύτερα από αυτές στο μαγείρεμα και πατάνε πάνω στο μικρό χαμό που δημιουργούμε για να μας αποτρέπουν από αυτό ! Τι αξία έχει ένας μικρός χαμός όταν γεύεσαι τη τελειότητα;;;

Έκπληκτος χαμογελάω γιατί είναι ίσως η πρώτη μου αναδρομή που κάνω στην Χριστίνα που δεν με πονάει τόσο πολύ πια και ξεκινώ να συγκεντρώνω τα υλικά που χρειάζομαι.

Περνάει αρκετή ώρα για να τις δω σαν γάτες βρεγμένες ακόμα από το μπάνιο τους να μπαίνουν στη κουζίνα με τις μυτούλες του σε εγρήγορση. Λατρεύω τον τρόπο που με κοιτάζουν σαν Θεό και τους κλείνω το μάτι ευτυχισμένος που κατάφερα να τις εκπλήξω ευχάριστα.

-«Θοδωρή...εσύ τα έκανες όλα αυτά;» ρωτάει η Αγνή και γουρλώνει τα μάτια της στο στρωμένο τραπέζι όπου έχω σερβίρει ένα υπέροχο κοτόπουλο αλα κρεμ συνοδευόμενο από ρύζι στον ατμό.

-«Αυτά... και όλα τα υπόλοιπα στο πάγκο πάνω ...και κάτω από αυτόν...και στο νεροχύτη μέσα να υποθέσω..» λέει παιχνιδιάρικα η Στέλλα και γελάω με το ύφος της πετώντας της στη πετσέτα που κρατάω στα χέρια μου την οποία γραπώνει στον αέρα.

-«Εξυπνάδες! Στρωθείτε να φάμε και μετά μην ξεχάσετε να μαζέψετε. Αν έρθει ο γερό Θοδωρής και δει τι έχουμε κάνει θα μας πετάξει όλους έξω!» λέω γελώντας και καθόμαστε όλοι επιτέλους να φάμε.

...........................

Το απόγευμα με βρίσκει να κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση στη σοφίτα , δίπλα στο παράθυρο και να έχω στα χέρια μου το βιβλίο της ιατρικής το οποίο μου έχει αποσπάσει για τα καλά την προσοχή όσο η Αγνή κάθεται με τη σειρά της στη δικιά της θέση και απλώνει την ψυχή της σε ένα καμβά καθώς η Στέλλα έχει αράξει στο μικρό καναπέ δίπλα μας και με περιέργεια ξεφυλλίζει ένα από τα βιβλία του παππού Θοδωρή που πήρε από το γραφείο του απελευθερώνοντας μερικούς ήχους έκπληξης . Της ρίχνω που και που καμιά ματιά και γελάω σιγανά με το ύφος της όταν διαβάζει κάτι που της έχει προκαλέσει έκπληξη ή αηδία.