Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 19~

"Τα αγόρια θα είναι πάντα αγόρια, το ίδιο και πολλοί μεσήλικες άνδρες." - Kin Hubbard

-«Σήκω Θοδωράκο... Θοδωρή  μου σήκω....» ακούω να με καλούν τραγουδιστά με τη σαγηνευτική φωνή τους οι πανέμορφες σειρήνες ενώ έχουν ξαπλώσει το ημίγυμνο κορμί τους σε ένα κατά κόκκινο κοχύλι στην άκρη κάποιας παραλίας και εγώ σαν αλλοτινός Οδυσσέας -δίχως κερί στα αυτιά- προσπαθώ να ανασηκώσω το σώμα μου για να τις προσεγγίσω. Το γάργαρο γέλιο τους μου προκαλεί ρίγη ευχαρίστησης και τα ζεστά σώματα που αισθάνομαι στα χέρια μου με κάνουν να χαμογελάσω και να ανοίξω αργά τα μάτια μου.

Δυο γυναικεία σώματα όντως με έχουν πλακώσει και με γαργαλάνε ασταμάτητα. Και δεν είναι σειρήνες!

-«Ρε κορίτσια..» γκρινιάζω και τις βλέπω να γελάνε που κατάφεραν να με ξυπνήσουν και αμέσως σταματάνε να με πειράζουν και κάθονται φρόνιμες στο στρώμα πάνω.

-«Θοδωρή δεν θέλω να αργήσουμε, σήκω.» παραπονιέται η Αγνή σουφρώνοντας το στόμα της και η Στέλλα μου χαμογελάει ανανεωμένη και φρέσκια αν και τα μάτια της ελαφρώς πρησμένα μαρτυρούν το χθεσινό κλάμα της.

-«Καλά σηκώνομαι. Θα φτιάξει καμιά σας καφέ;» ρωτάω γουργουρίζοντας  και το κρεβάτι κουνιέται ολόκληρο καθώς η Στέλλα πετάγεται πάνω ενθουσιασμένη.

-«Τρέχω εγώ! Θα σου κάνω το καλύτερο καφέ που θα έχεις πει ποτέ σου!» φωνάζει και τρέχει έξω από το δωμάτιο .

Λουκανικόπιτα μην έχει σαν τον τελευταίο της και όλα καλά...

-«Φαίνεται καλύτερα σήμερα η Στέλλα.» παρατηρεί η Αγνή μετά απο μια μικρή σιωπή και  προσπαθεί να με διαβάσει με το βλέμμα της.

-«Ναι, συζητήσαμε αρκετή ώρα εχθές το βράδυ . Είπαμε πράγματα που ξεκαθάρισαν το μπέρδεμα ανάμεσα μας. Της πρότεινα να  μείνει μαζί μας λίγες μέρες,  μιας και το χρειάζεται... ελπίζω να μην σε ενοχλεί αυτό.» μουρμουράω και ανασηκώνομαι πάνω.

-«Ας μείνει και για πάντα. Το φαγητό θα μου φάει; Δικιά σου φίλη είναι αυτομάτως και δικιά μου αδερφέ. Όλα καλά μεταξύ σας δηλαδή;» ρωτάει και της χαμογελώ.

-«Όλα καλά μεταξύ μας. Τα βρήκαμε .Είμαστε ξανά φίλοι.» λέω σοβαρά τονίζοντας τη τελευταία λέξη και με αφήνει να  ετοιμαστώ.

Σηκώνομαι, χώνομαι στο μπάνιο και ενώ κατουρώ και τον κρατάω στα χέρια μου αναστενάζω απογοητευμένος μιας και η χθεσινοβράδινη διαπίστωση  χτυπά το αγουροξυπνημένο μου μυαλό .