Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 10~

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να απομακρυνθεί από την ακτή.

Αντρέ Ζιντ, 1869-1951, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1947

Πετάχτηκα πριν το ξυπνητήρι που είχα βάλει να χτυπήσει αξημέρωτα. Όχι ότι κοιμήθηκα σαν άνθρωπος δηλαδή. Αυτό το κορίτσι αφού δεν με σκότωσε, βάλθηκε να με τρελάνει τελικά. Όλη νύχτα προσπαθούσα να σκεφτώ τι ήταν αυτό που μου χρωστάει και την έκανε να ζητήσει να πάρω την ταυτότητα μου και να την ακολουθήσω. Και για  που; Όλο το νησί είναι δεν είναι 9 χιλιόμετρα.

Ντύθηκα βιαστικά και ανυπόμονα.
Το μόνο καλό στην υπόθεση ειναι οτι ο παππούς είχε βάλει πλυντήριο τα μοναδικά ρούχα που είχα φέρει μαζί μου... φορώντας τα. 
Κατέβηκα κάτω πριν ο ήλιος χαράξει και έβαλα το μπρίκι να φτιάξω ένα καφέ, ναι, αυτόν τον ελληνικό...τούρκικο απόκτημα μιας και οι Έλληνες καφέ από ρεβίθια έπιναν πριν τον μάθουν. .κάτι ξέρω και εγώ από καφέ..κάποια απο όλες θα μου το χε σφυρίξει για να με εντυπωσιάσει.

Αφού έχυσα τον πρώτο και  παραλίγο να καώ  , βρίζοντας ο δεύτερος βγήκε σχετικά καλός. Έτσι ήθελα να πιστέψω βασικά. Άτιμη έλλειψη καφεΐνης... Τον έβαλα σε ένα φλιτζάνι και κάθισα να τον πιώ ενώ το πόδι μου κουνιόταν ανυπόμονα κάτω από το τραπέζι.

Απόλυτη ησυχία... Ίχνος ζωής από τον παππού δεν υπήρχε σημάδι ότι έφυγε πριν ξυπνήσω. Θα πήγαινε στη Ρόδο να παραλάβει την Αγνή είχε πει, κάτι που καθόλου δεν προβλημάτισε τον μικρό μπελά μου.
Ποια στον δαίμονα όμως είναι η Αγνή πάλι;
Ένα πράγμα μου ερχόταν στο μυαλό και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Η αλήθεια είναι ότι ο γέρο Θοδωρής ως άντρας είναι απολύτως φυσιολογικό και επόμενο μετά τα τόσα χρόνια χηρείας να έχει κάποια γυναίκα να καλύπτει τις ανάγκες του. Από την άλλη, δεν είναι οποιοσδήποτε άντρας αλλά ο δικός μου παππούς και όλο αυτό κάπου ...με χαλάει...

Χαμένος στα σενάρια του νου, δεν  αργώ να ακούσω το δυνατό χτύπημα της  στη πόρτα σημάδι ότι έφτασε και πετάγομαι πάνω παρασέρνοντας με ορμή το φλιτζάνι του καφέ που πέφτει και χύνεται όλος στο τραπέζι  και απο εκεί κατρακύλα στο πάτωμα.

-«Έρχομαι!!!» φωνάζω εκνευρισμένος  με όση δύναμη έχω ενώ αρπάζω ένα σωρό χαρτοπετσέτες από τη θήκη τους και σκουπίζω άτσαλα τον χυμένο καφέ μου. Όχι τίποτα άλλο, δε θέλω να μου γκρινιάσει ο Θόδωρος όταν δει τα χάλια μου. Και θα είναι και με παρέα... Μια χαρά δεν ήμασταν οι δυο μας;;;