Αντρίκια & Παντελονάτα

~Κεφάλαιο 2~

"Υπάρχουν τρία είδη ανδρών. Αυτοί που μαθαίνουν με το διάβασμα. Οι λίγοι που μαθαίνουν με την παρατήρηση. Οι υπόλοιποι πρέπει να κατουρήσουν στον ηλεκτροφόρο φράχτη μόνοι τους." – Will Rogers

-«Αυτό ήταν νεαρέ μου το τελευταίο σου κατόρθωμα!!!! Ούτε η μάνα σου μου αλλάζει γνώμη ούτε κανείς πια!!!!» ωρύεται  εκκωφαντικά  μια αντρική φωνή και καταφέρνω παρόλο το σοκ του βίαιου ξυπνήματος  μου να αντιληφθώ ότι δεν είναι άλλος  από τον πατέρα μου αυτός που  ουρλιάζει χτυπώντας τη πόρτα του δωματίου μου δυνατά ανοίγοντας την και μπαίνοντας μέσα ! Το σοκ είναι τέτοιο που με κάνει  να πεταχτώ πάνω ξαφνιασμένος του κερατά για να  τον δω να με κοιτάζει έξω φρενών!

Αυτό  φυσικά ήταν το τελευταίο τους!  Εχθές ήταν η μάνα , σήμερα είναι ο πατέρας μου !Θέλω όλα  τα κλειδιά αυτού του διαμερίσματος!!! Τώρα!!!

-«Καλη..μέρα..;» ψελλίζω νυσταγμένος αν και έχω την εντύπωση ότι μόνο καλή που δεν θα είναι και σκεπάζω με το πάπλωμα τον Ζαχαρία που έχει σηκωθεί ως συνήθως και έχει αρχίσει τις  πρωινές χαιρετούρες.

Στέκεται στη μέση του δωματίου και με κοιτάει  δολοφονικά μέσα από τις στενές κόγχες των ματιών του πριν σηκώσει το χέρι του  και μου πετάξει ένα λευκό, στενό φάκελο τον οποίο και παρακολουθώ σε όλη του τη διαδρομή , ο οποίος  προσγειώνεται  επιτυχώς  πάνω σε ένα γυμνό γυναικείο πισινό στο πλάι μου.

ΌΠΑ!

Πιέζω το πάπλωμα με περισσότερη δύναμη πάνω στον Ζαχαρία που έχει ξυπνήσει για τα καλά πλέον με αυτό το θέαμα και αποστρέφω το βλέμμα από τον τέλεια σμιλευμένο πισινό πριν έχουμε ατυχήματα και ξανά γυρνάω το νυσταγμένο μου βλέμμα στο θηρίο- πατέρα μου που ανοίγει την ντουλάπα και τραβάει τη βαλίτσα μου έξω και την πετάει στην άκρη του κρεβατιού με όση δύναμη έχει κάνοντας το κρεβάτι, εμένα και τον πισινό  δίπλα μου ν α  ταλαντευτούμε απότομα.

Ανακουφισμένος αναστενάζω (μα περισσότερο σαν μούγκρισμα ακούγεται ) που δεν πέτυχε την αιθέρια ύπαρξη  που ακόμα κοιμάται μακαρίως  και σμίγω τα μάτια μου εκνευρισμένος.

-«Τι σε έπιασε και μπούκαρες πρωινιάτικα στο διαμέρισμα μου ,μου λες;;;;» ρωτώ  εκνευρισμένος ενώ η φωνή μου είναι βραχνή από τον ύπνο που μόλις μου διέκοψε.

-«Μπούκαρα;;;; Πρωινιάτικα;;;; Διαμέρισμα σου;;; Τρεις αστοχίες αγόρι  μου!!! Καταρχήν μιλάς σαν ...σαν λιμενεργάτης  και όχι σαν γιατρός! Τι γιατρός δηλαδή που για να πάρεις το πτυχίο πρέπει να  το πληρώσω και  αυτό έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα! Αλλά δεν θα σας κάνω το χατίρι !!Ούτε εσένα αλλά ούτε της μάνας σου! Θα πάρεις το πτυχίο σου με την αξία σου!!!Διαβάζοντας! » ξεκινάει να φωνάζει το γνωστό τροπάριο  και παρατηρώ το πισινούλι- θαύμα να κουνιέται ελαφριά.