Κάθομαι στο ιατρείο μου χαιρετώντας ικανοποιημένος τον Βλάσση που μετά από τέσσερις μήνες εντατικής γυμναστικής υπο την καθοδήγηση του τον Δημήτρη και επίσκεψης στο Μπετίνο Ντίνο έχει αρχίσει να μεταλλάσσεται σε ένα γνήσιο αρσενικό αν και έχει ακόμα μπροστά του αρκετό δρόμο για να πετύχει αυτό που έχω κατά νου. Αλλά εφόσον είναι πρόθυμος και συνεχίζει αγόγγυστα να ακολουθεί τις συμβουλές όλων μας είμαι βέβαιος ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Ανηφορικό μεν, αλλά ποιος είπε ότι ο σωστός δρόμος δεν είναι ο δύσκολος; Πάντως από αυτά που συζητάμε, κάποια δειλά βλέμματα και χαμόγελα άρχισαν να πέφτουν από τα κορίτσια και αυτό του έχει ανεβάσει τη ψυχολογία που ήταν το βασικότερο όλων. Το βράδυ θα του κάνουμε το σπουδαιότερο μάθημα όλων: εντατικό μάθημα στο πως φλερτάρουν μια γυναίκα και ανυπομονώ να βγούμε οι τρεις μας . Μιχάλης , Θοδωρής, Βλάσσης έτοιμοι να κάψουν καρδιές!
Έχω ένα κενό μισής ώρας μέχρι το επόμενο ραντεβού μου και σηκώνομαι και ανοίγω τα τζάμια της μπαλκονόπορτας να βγω λίγο έξω να ανασάνω. Σχετικό βέβαια αυτό, μιας και βρισκόμαστε στο τέλος του καλοκαιριού και η ζέστη στην Αθήνα είναι αποπνικτική . Πουθενά δεν πήγα διακοπές το φετινό καλοκαίρι. Αρκετά έκανα διακοπές τόσα χρόνια πιστεύω. Ειδικά τώρα που βρήκα τον Μιχάλη και δέσαμε όλοι μια παρέα με τη Στέλλα ,μια χαρά ήταν και στην Αθήνα το καλοκαίρι μου αυτό. Δειλά στη παρέα έχει προστεθεί και ο Βλάσσης που έπειτα από τόσες συνεδρίες περισσότερο ως φίλο τον βλέπω παρά ως ασθενή. Ούτως η άλλως η Αθήνα έχει αδειάσει και δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για διακοπές!
Χαζεύω ενώ στέκομαι νωχελικά στο μπαλκόνι τη θέα που μου προσφέρει και μια δόση θλίψης με επισκέπτεται. Παντού κτίρια, άχρωμα , δίχως μια νότα αισιοδοξίας μιας και τα περισσότερα μπαλκόνια είναι άδεια. Μόνο ο ήχος λιγοστών αυτοκινήτων φτάνει στα αυτιά μου με μερικά άσκοπα κορναρίσματα και βωμολοχίες. Άδεια να είναι η Αθήνα πάλι θα βρουν ευκαιρία να τσακωθούν οι Έλληνες!
Κοιτώ το πάρκο που βρίσκεται κοντά στο κτίριο που στεγάζονται τα ιατρεία μας και αν και απόγευμα και θα έπρεπε να σφύζει από ζωή , παιδικές φωνές και τσιρίδες παραμένει άδειο με τις κούνιες να στέκονται βουβές και ακίνητες. Η εγκληματικότητα έχει χτυπήσει τον χειρότερο φόβο του ανθρώπου που παραμένει κλεισμένος σε παιδότοπους και στα μικρά ασφυκτικά με είδη πολυτέλειας σαλόνια τους με τα παιδιά να διατηρούν την τάξη μπροστά σε μια γυάλινη επιφάνεια . Αυτό περιμέναμε από την εξέλιξη και το πέρασμα των χρόνων αναρωτιέμαι όταν αντιλαμβάνομαι να χτυπάει η εσωτερική γραμμή τηλεφώνου σημάδι ότι η Στέλλα μου έχει περάσει κάποια τηλεφωνική γραμμή.
YOU ARE READING
Αντρίκια & Παντελονάτα
Romance'Ενας άντρας που συμπεριφέρεται περισσότερο ως παιδί. Μια κοπέλα που τιμάει τα παντελόνια που φοράει. 'Ένα παρελθόν που ακόμα πονάει. Ένα μέλλον απρόβλεπτο . Το παρόν του όμως για γέλια και για κλάματα!
