Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 38~

Κόλαση. 

Αν κάποιος χαρακτήριζε την καθημερινότητα μου με μια λέξη τους τελευταίους μήνες αυτή τη λέξη θα χρησιμοποιούσε . 

Κόλαση κυριολεκτική μου την είχε κάνει η Χριστίνα την καθημερινότητα μου  έτσι που μοίραζε τα καθήκοντα μου κάθε πρωί πριν πιάσω εργασία. Μέχρι και οι συνάδελφοι μου, που στην αρχή απορούσαν με αυτή τη  κάπως περίεργη κατάσταση – και κρυφά φυσικά μακάριζαν που δεν ήταν στη θέση μου – έπειτα από λίγο καιρό με κοιτούσαν με οίκτο.  Με λυπόντουσαν όλοι! Όλοι οι ειδικευόμενοι, συνάδελφοι μου,  ήξεραν ότι τα χειρότερα περιστατικά θα τα αναλάμβανα εγώ και δεν ήταν λίγες οι φορές που με βοηθούσαν κρυφά από την μέγαιρα όπως όλοι την αποκαλούσαμε. Αφού  είχα φτάσει στο σημείο να βλέπω "κακό" περιστατικό και πριν πει το όνομα μου , εγώ μονάχος μου, να παραλαμβάνω το φάκελο του. 

Στο σπίτι γυρνούσα  ερείπιο πραγματικά και όλοι  είχαν απηυδήσει με την Χριστίνα. Φυσικά το νέο ότι η Χριστίνα είναι η νέα μου επιμελήτρια είχε πέσει σαν βόμβα στους γονείς μου οι οποίοι με συμβούλεψαν να είμαι ιδιαίτερα προσεχτικός μαζί της. Ένα λάθος μου και την είχαν ικανή να μου αμαυρώσει ή ακόμα και να μου τερματίσει την καριέρα. Κοίτα το Χριστινάκι...αυτό το αθώο κοριτσάκι που γνώρισα στην εφηβεία μου είχε γίνει η μεγαλύτερη σκύλα της κλινικής. Απλά απίστευτο.

Μα ποιο σκατά ήταν το πρόβλημα της μαζί μου;;; Είχαμε μια σχέση, τελείωσε γιατί εκείνη το επέλεξε και ενώ αυτή προχώρησε παρακάτω εγώ είχα μείνει πίσω να γλύφω τις πληγές μου και να μου πάρει σχεδόν τέσσερα χρόνια να συνέλθω. Δεν πήρε ότι ήθελε από μένα; Τι άλλο επιζητούσε πια;;; Τη ψυχή μου στη γκιλοτίνα για να ηρεμίσει το μίσος της; Γιατί το κορμί μου είναι πεθαμένο  ήδη με τόσα καψόνια!

Βγαίνω με νεύρα από το δωμάτιο της ψυχικά ασταθής ασθενούς που μετέφεραν από τη νευρολογική κλινική και ο ιδρώτας έχει μουσκέψει το θαλασσί πουκάμισο που φορώ κάτω από την άσπρη ρόμπα. Αγανάκτησα να την πείσω ότι θέλω λίγο αίμα για εξέταση και ότι δεν είμαι βρικόλακας...Καλά, καταστροφή αυτό το νετφλιξ !

 Κρατώ τον ουροσυλλέκτη στα χέρια  όταν στο διάδρομο εμφανίζεται η πάντα  χαμογελαστή και τέλεια επιμελήτρια μου την στιγμή ακριβώς που μια βρισιά ξεφεύγει από τα χείλια μου. Να τελειώσω με αυτό το πόστο να διαλέξω ειδικότητα και να την κάνω από δω, να την ξεφορτωθώ τη σκύλα  της κολάσεως, σκέφτομαι κοιτώντας την να με πλησιάζει. Όσο και τέλεια και να μοιάζει στην εξωτερική εμφάνιση έτσι που λικνίζει το σώμα της δεξιά και αριστερά κάτι της λείπει...Να την περιλούσω με τα ούρα ;;; Η ιδέα με κάνει να αποκτήσω ένα καυστικό χαμόγελο το οποίο παρατηρεί αλλά δεν την πτοεί καθόλου από το να συνεχίσει να με γδύνει με το βλέμμα της.