Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 62~

Το σούρουπο δεν αργεί να φτάσει και μπροστά στο καθρέπτη  κάμποση ώρα τώρα στέκω και   καλλωπίζομαι.  Μα είμαι κούκλος, σκέφτομαι  και με φτύνω  να μην με ματιάσω. Κουκλί ζωγραφιστό που λέτε  ο γαμπρός , συνεχίζω να καυχιέμαι  και αυτομάτως φτύνω το κόρφο μου πάμπολλες φορές χωρίς σταμάτημα συνειδητοποιώντας τι επαναλαμβάνω τόση ώρα σαν χάνος! Και επειδή όλα του γάμου δύσκολα  και η πεθερά μην πω τι είναι  , εκείνη τη στιγμή βρίσκει η Λουκία να μπει  στο δωμάτιο μέσα και να φρενάρει κοιτώντας με ενώ ξεκινά να σταυροκοπιέται!

-«Σου σάλεψε Τεό;» αναρωτιέται και με πλησιάζει κρατώντας το «γαμπριάτικο κουστούμι μου» σιδερωμένο κολλαριστά. Γουρλώνω τα μάτια και αρπάζω το  πρώην καλό μου ,τσαλακωμένο, φθαρμένο τζιν παντελόνι από τα χέρια της και το κοιτώ έτοιμος να βάλω τα κλάματα.

-«Δυσκολεύτηκα να σβήσω τις τσαλάκες αλλά τα κατάφερα μωρό μου...» περηφανεύεται η Λουκία που  μου τραβάει την κρεμάστρα πίσω όσο εμένα ένα δάκρυ συσσωρεύεται στην άκρη του ενός μου οφθαλμού. Ο άλλος οφθαλμός κοντεύει να πεταχτεί απλά έξω ...

-«Α, Θοδωρή μου έχω αναγνώστριες και εδώ στο ακριτικό νησί, το φαντάζεσαι καλέ μου; Υπέγραψα ένα βιβλίο σήμερα εκεί που είχα κατέβει στο φούρνο για ψωμί...την κάλεσα και στο τραπέζι το βράδυ.....»

Άσε μας ρε μάνα με τους θαυμαστές σου και εσύ.. κοίτα εδώ πως μου κατάντησε το αγαπημένο μου τζιν...

-«Αυτές τις τσαλάκες ..τις είχα πληρώσει 180 ευρώ...»κλαψουρίζω καταπίνοντας ένα λυγμό απελπισίας  για να την δω να σταυροκοπιέται ξανά και να απομακρύνεται ξεκινώντας να μουρμουρίζει για τα χάλια αυτής της γενιάς.

Αδυνατώ να τραβήξω το βλέμμα από  το παντελόνι  που κρέμεται  πλέον από τη  κρεμάστρα στο χερούλι της ντουλάπας  και ξεκινώ να βρίζω ,τι άλλο  εκτός από την τύχη μου τη μαύρη και  την άραχνη!  Αυτό το παντελόνι ήταν το αγαπημένο μου! Έστρωνε θειικά πάνω μου !  Άντε να βρω τέτοιο άλλο! Εκνευρισμένος  αποστρέφω το βλέμμα διατάζοντας τον εαυτό μου να προσπαθήσει να μην ξανά κοιτάξει τον μακαρίτη.  Άντε μωρέ για μανάδες! Αν ήταν στο χέρι τους θα σιδέρωναν μέχρι και  το πατάκι της εξώπορτας! 

Μετά από λίγη  ώρα  κατεβαίνω στολισμένος στο καθιστικό όπου έχουν στρωθεί τρία τεράστια τραπέζια απ άκρη σ άκρη του σαλονιού και του καθιστικού.

Η Λουκία όπως ήταν φυσικό και επόμενο να συμβεί  μιας και μπορεί να τη στέρησα τη χαρά να με δει γαμπρό στην εκκλησιά , δεν δέχθηκε να μην   φάμε όλοι μαζί το βράδυ διοργανώνοντας ένα υποτυπώδη γιορτινό τραπέζι πριν το γάμο μιας και μετά το γάμο , να φεύγαμε όπως είχαμε κανονίσει  εσπευσμένα για Αθήνα να τακτοποιήσουμε το νέο σπιτικό μας και το παιδί στο νηπιαγωγείο της περιοχής μας . Τι να κάνω και εγώ ο καημένος γαμπρός; Συμφώνησα τότε  με το ζόρι...αν και νιώθω ανακουφισμένος που δεν θα συμβεί τίποτα από όλα αυτά καλώς εχόντων των πραγμάτων!