Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 36~

Κοιτώ τα χαμογελαστά πρόσωπα των ανθρώπων που έχουν πλημμυρίσει την αίθουσα και το βλέμμα μου χαϊδεύει τα πρόσωπα των οικείων μου. Πρώτη όλων ξεχωρίζει μητέρα μου, που λάμπει κυριολεκτικά μέσα στο κάτασπρο ταγιέρ της με το κόκκινο φουλάρι στο λαιμό και το ασορτί κραγιόν της ,αν και δεν σταματά να σκουπίζει τα μάτια της από την συγκίνηση στο χαρτομάντιλο που σφίγγει στα χέρια της από την ώρα που μπήκε στην αίθουσα.

Δίπλα της ο πατέρας μου  μες στο κουστούμι του, μου χαμογελάει απαλά και με κοιτάζει περήφανος. Από την τσέπη του σακακιού του ένα εφεδρικό πακέτο χαρτομάντιλα ξεπροβάλει όποτε κινείται.

Δίπλα του , στητός και περήφανος στέκει ο γέρο Θοδωρής μου, χαμογελαστός προσπαθεί μάταια να κατευνάσει τον ενθουσιασμό της Αγνής που τιτιβίζει ευδιάθετη στο πλάι της Στέλλας που με κοιτάζει συγκινημένη.

Ο καθηγητής ανεβαίνει στο έδρανο και σιγή απλώνεται αυτόματα στην αίθουσα.

Όταν το όνομα μου ακούγεται ,με γενναία, μεγάλα βήματα παραλαμβάνω το πτυχίο μου .Το σφίγγω στο χέρι μου και πηγαίνω πίσω στη θέση μου μουδιασμένος.  Το συναίσθημα που νιώθω κρατώντας αυτό το κομμάτι το χαρτί  με κάνει να νομίζω ότι δεν πατάω στη γη αλλά ότι αιωρούμαι  και κάθομαι πίσω στη θέση μου μέχρι να ακουστούν όλα τα ονόματα και ολοκληρωθεί η διαδικασία . Συγκινημένος κοιτώ  την οικογένεια μου. Όλα  τα κορίτσια μου  βουρκωμένα ανταλλάσσουν βλέμματα ευτυχίας μαζί μου κάτω από το βρεγμένο πέπλο των ματιών τους και οι άντρες προσπαθούν να κρύψουν το θολό πέπλο χαμογελώντας απλά.

Η οικογένεια μου , όσοι αγαπώ είναι εδώ. Δεν περισσεύει θέση για κανέναν άλλον σε αυτή τη φάση.

-"Η Βίβιαν είναι πολύ στεναχωρημένη."

Τα λόγια της Αγνής δεν μου προκαλούν δικαίωση. Την κοιτώ που παίζει νευρικά με το μανίκι της ζακέτας της ενώ κάθεται δίπλα μου στο εστιατόριο που πήγαμε να γευματίσουμε και να γιορτάσουμε το πολυπόθητο πτυχίο μου.

-"Και εγώ είμαι Αγνή."

-"Τότε γιατί δεν συζητάτε, να τα βρείτε και να  είστε ξανά μαζί;  Δεν λέω ότι αυτό που έκανε ήταν καλό αλλά.. είναι κρίμα αν αγαπιέστε να είστε χώρια και να στεναχωριέστε..." μουρμουρίζει ταραγμένη και  της τραβώ απαλά  το χέρι από το μανίκι πριν το ξεχυλώσει όπως το τραβάει.

-"Αν είναι αγάπη αληθινή μέρα με τη μέρα θα θεριεύει Αγνή ..αν είναι να χαθεί σημαίνει ότι δεν άξιζε τίποτα. Αυτή τη στιγμή μέλημα μου είναι να  πατήσω στα πόδια μου γερά και να φτιάξω ένα μέλλον όπου  θα μπορώ να της προσφέρω ότι αξίζει. Αν όμως στο τέλος δεν είναι εκεί να με περιμένει...δεν θα φταίω εγώ. Εγώ αγάπησα. Είναι η ώρα να δω αν  εκείνη με αγάπησε.. Μην στεναχωριέσαι λοιπόν και  άσε με να κάνω ότι νομίζω ότι είναι σωστό να γίνει. Με τον τρόπο μου." 

Τα λόγια μου την κάνουν να χαμογελάσει και διαπιστώνω ότι στη δήλωση μου σιωπή έχει απλωθεί στο τραπέζι και όλοι κρατούν την ανάσα τους ακούγοντας τι έχω δηλώσει αλλά όλοι έχουν από ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους.

-"Η... δεν θυμάμαι πως την λένε Θοδωρή, η πρώτη σου αγάπη τέλος πάντων, δεν είχε αντέξει να σε περιμένει ε;"

-"Όχι Αγνή δεν είχε αντέξει εκείνη. Δεν με είχε αγαπήσει αρκετά." 

-"Είμαι σίγουρη ότι η Βίβιαν σε αγαπάει αληθινά και θα σε περιμένει για πάντα!" αναφωνεί  ευτυχισμένη χάρη στη παιδικότητα και στην αθωότητα που την χαρακτηρίζει και είναι σειρά μου να χαμογελάσω μειδιάζοντας ενώ απλώνω το χέρι να πιάσω το ποτήρι μου.

-"Χαίρομαι που είσαι εσύ έστω σίγουρη γι αυτό..." μουρμουρώ και δέχομαι την αγκωνιά της.

-"Κορίτσια τι θα λέγατε να κατεβαίναμε για ψώνια ; Είδα ένα υπέροχο ταγιέρ και θέλω τη γνώμη σας. Είχε και κάτι φορεματάκια το μαγαζί βγάλει προσφορά , μούρλια για εσάς δεσποινίδες μου! "

 Η μάνα αλλάζει συζήτηση έξυπνα κάνοντας τα κορίτσια στο άκουσμα των  λέξεων  ψώνια και προσφορά  να αρχίσουν να   φωνάζουν εκστασιασμένες και να αφήσουν εμένα ήσυχο να απολαύσω το υπέροχο κόκκινο κρασί στο ποτήρι μου.  

Σε αυτή τη φάση όσοι πρέπει και θέλω  να είναι δίπλα μου, είναι.