Αντρίκια & Παντελονάτα

~κεφάλαιο 66~

Είμαι και νιώθω ο πιο ευτυχισμένος και ευλογημένος άντρας που υπάρχει στο κόσμο!

 Ναι, στέκομαι απέναντι από την γυναίκα της ζωής μου και την κοιτώ με περίσσια αγάπη έτσι όπως μιλάει στα παιδάκια και τους εξηγεί τους κανόνες του νηπιαγωγείου. Είναι η ώρα του δεκατιανού και επικρατεί χαμούλης . 

Εχτές πάλι, στο   μυστήριο του αγιασμού που  έλαβε χώρα εδώ στο  προαύλιο ήταν πραγματικά  φανταστική  , μοναδική και ανεπανάληπτη! Γιατί   ενώ άλλες δασκάλες με το που θα τέλειωνε ο αγιασμός , θα έφευγαν , εκείνη στεκόταν    αγόγγυστα όρθια , περιτριγυρισμένη από τους  μαθητές της- όλοι και όλοι 6-  και αφού τους  δώρισε  από μια κασετίνα γεμάτη μολύβια και ξυλομπογιές κάθισε και τους εξήγησε    με υπομονή  πόση ώρα το μυστήριο του αγιασμού.  Δεν ήξερα ποια να πρωτοθαυμάσω...Την κόρη μου ή την γυναίκα της ζωής μου;  Τις θαύμαζα και τις δύο λοιπόν! Αχ, αυτή ήταν  ευτυχία πραγματική.

Είμαι  τέρμα ερωτευμένος...

Και  τώρα όμως με πόση υπομονή τους εξηγεί πως πρέπει να  καθίσουν , να στρώσουν τις πετσετούλες τους, να βγάλουν το φαγητό τους και να ξεκινήσουν να τρώνε...Δεν είναι υπέροχη;;; Και ανάμεσα στα παιδιά το ομορφότερο και πιο χαριτωμένο είναι το δικό μου φυσικά, η μικρή Λουκία που τιτιβίζει χαρούμενη ανάμεσα στις νέες τις φίλες.  Και φίλους....χμ..ευτυχώς είναι μόνο δυο τα αγοράκια που πρέπει να προσέχω...Κοίτα με τι αέρινες κινήσεις στρώνει την πετσετούλα της...Όπα, ποιος είναι αυτός που της απευθύνει το λόγο; Χμ, η Λουκία αφού κάτι του απάντησε  χαμογελαστή γύρισε στις φιλενάδες της πάλι....χμ, αυτόν  την  ξανθόψειρα  να την προσέχω διπλά  , σημειώνω στο μυαλό μου , σέρνοντας δυο πινελιές στο τοίχο και αναστενάζω ικανοποιημένος από την έκβαση της ζωής μου.

-«Θοδωρή μου!!! Κολατσιό καμάρι μου!!!»

Όπα, να την και τη μανούλα μου ! Στην ώρα της όπως κάθε πρωί το κορίτσι μου! Ναι, ακόμα εδώ είναι  τα παππούδια μας ,μιας και δεν ήθελαν να χάσουν την πρώτες μέρες της εγγονής τους στο σχολείο. Αλίμονο..  Ντυμένη  όπως πάντα στην τρίχα  μιας και δεν την απασχολεί αν βρίσκεται στο Καστελόριζο είτε στην Αθήνα, κάνει την εμφάνιση της ,   διασχίζει τη μικρή αυλή και με φτάνει. Απιθώνει τη  χάρτινη σακούλα που κρατάει στο  τσιμεντένιο  παγκάκι   δίπλα μας και σπεύδει να με φιλήσει.

-«Καλημέρα καμάρι μου! Δεν άργησα έτσι; Μα άφησε το πινέλο κάτω να φας. Θοδωρή  θα με λερώσεις μωρέ !» γκρινιάζει γιατί την πειράζω και αφού καταφέρει και  με φιλήσει , το αφήνω  πάνω σε ένα καπάκι από πράσινη μπογιά όσο η μανούλα ανοίγει τη σακούλα και βγάζει έξω μια αχνιστή λουκανικόπιτα από το φούρνο και ένα χάρτινο ποτήρι του καφέ που μοσχοβολάει.