~ŞÛRÎDE~

BÖLÜM 8( حقیقت )

Merhaba🙋‍♀️

Nasılsınız? Ben iyiyim umarım sizde iyisinizdir. Bölüme başlamandan önce ufak bir duyuru yapmak istiyorum. ŞÛRÎDE ile birlikte devam eden iki kurgum daha var ve bazen haftada her birine bölüm yazmak zorluyor beni.

Kalabalık bir evde yaşamanın getirisi olan yoğunluk ve iş yükünü de hesaba katmıyorum üstelik. Yeni bölüm talepleriniz gerçekten beni çok ama çok mutlu ediyor. Böyle yorumlar görünce işimi gücümü itip sadece yazmak istiyorum. Ama malesef ki mümkün değil.

Demem o ki bölümler kısa ve ya gecikmeli gelirse anlayışla karşılamanız. Biliyorum çok fazla kitlesi yok. Ama benim için bir okurumun bile ricası çok önemli. Sizleri mutlu etmek beni de mutlu ediyor.

Sözlerime son vermeden önce şunları da eklemek istiyorum. Ne oy ve de okuma sınırım yok. Sevmem de bu tarz şeyleri. Ama sizden ricam okuyanlar en azından beğensin. Yazdığım hikayenin hakkının bu olduğunu düşünmüyorum çünkü . Bence zamanla sizde farkedeceksiniz ki Şûride bu platformda yazılmış kurgulardan ustaca sıyrılacak. Ona bir şans vermenizi ve hikayeyi sahiplenmenizi bekliyorum.

Unutmayın ki bir yazarı okurlarının iyi yada kötü eleştirileri ve taktiri motive eder. Sizden fikirlerinizi sıkınmamanızı bana her türlü geri dönüş yapmanızı istiyorum.

Okuyan tek bir kişi kalana kadar yazmaya devam edeceğim. Sizi çok seviyorum. Sağlıcakla kalın fıstıkları'm 🥀

Hakikat:حقیقت

Büyüyorsun... Yakında hayatın peri masalına benzemediğinin öğreneceksin. Dünya zalim bir yer zamanla öğreneceksin. İncinsen bile ...

شما در حال رشد... به زودی یاد خواهید گرفت که زندگی مثل یک افسانه به نظر نمی آید. جهان یک مکان بی رحمانه برای یادگیری در زمان است. حتی اگر شما صدمه دیده است...

Onu sakinleştirmeye çalışan kocasına sıkı sıkı sarıldı. Kollarını boynuna dolayarak onu kendine çekti. Dudaklarının eriştiği her noktaya busesini bıraktı. Hâlâ yanında ve gerçek olduğuna inanmak istiyordu. İbrahim gitmemişti. Buradaydı. Kollarında.

"Ezo'm...ne oldu sana güzeller güzelim?".

"İbrahim...İbrahim. Gitme. Kurban olayım gitme".

İbrahim sevgili karısına ne olduğunu hem merak ediyor hemde gözyaşlarını silmenin üzüntüsünü yaşıyordu. Bir daha ağlama demişti ona. Görünen o ki rüyasında bile olsa onu ağlatan bizzat kendisiydi. Sıkıntı kapladı göğsünü. Renklerine hayran kaldığı gözlerin gözyaşlarıyla kaplanmasında katlanamıyordu. Ezo hep gülsün o hep mutlu olsun istiyordu. Çünkü gülünce rengiyle aklını alan gözler başka diyarlara sürüklüyordu onu. Ama şimdi o gözler buğulu bir canım ardından yağmuru izlermiş gibiydi. Durmadan yağıyor İbrahimi sırılsıklam bir üzüntüye boğuyordu.

"Karım..Ezo'm..tamam geçti güzeller güzelim".

Ezo halen rüyanın etkisinden çıkabilmiş değildi. Kocasına sıkı sıkıya sarılmak istiyordu. Kollarında hissetmek istiyordu. Sanki kollarına hapsederse hiçbir yere gidemezmiş gibi.