~ŞÛRÎDE~

BÖLÜM 21 (خانواده)

Aile;خانواده

Bir gün her şey biter. Ve bir daha geri dönemeyeceğini hissedersin. Hiç var olmayan bir yer için ev özlemi çekersin. Belki de bu bir dönüm noktasıdır. Kendine ait bir yuva fikri yaratmadan o duyguya asla kapılmazsın. Çocukların için, kurduğun aile için. Bu bir döngü gibidir. Bilmiyorum ama bu fikri özlüyorum. Belki de aile bundan ibarettir.

یک روز تمام شد. و احساس می کنید نمی توانید برگردید. شما آرزوی مکانی دارید که هرگز وجود ندارد. شاید این یک نقطه عطف باشد. شما هرگز بدون ایجاد ایده خانه خود این احساس را به دست نمی آورید. برای فرزندان ، خانواده شما. مثل حلقه است نمی دانم ، اما این ایده را از دست می دهم. شاید این خانواده باشد

@fsermin sen ne güzel okuyucusun🌹

@deniza1993 yaptığın her yorumla beni motive ediyorsun🌹

Benim okuyucularımdan bi tane😍😍😍

*

Merhaba bu bölüm duyguları Mustafanın açısından okuyacağız. Geven 5 yılda neler yaşamış neler olmuş bir de ondan okuyalım. Onu anlamak için bu şart diye düşünüyorum. Hak verirsiniz vermezsiniz sizin bileceğiniz iş. Benim amacım sadece karakterler açısından olayı görmeniz.

Ben yazdığım her şeyde her olayda onları haklı buluyor değilim. Onlar bizim gibi insan ve hataları var. Unutmayın Orhan Babanın da dediği gibi Hatasız kul olmaz 🎶. Eleştirileri yaparken size asla karışmıyorum. Dilediğiniz gibi yapın kuzularım. Sizden bol bol satır arası yorum bekliyorum.

🎵 Ilyas Yalçıntaş; Kalbindeyim🎶

*

Suratına kapanan telefon ile ne olduğunu şaşırdı Mustafa. Kızının ağlaması ve annesinin söyledikleri kabus gibiydi. Uyumadan kabus görmüştü. Bunlar nasıl olurdu? Ezo Turna'yı bırakıp nasıl giderdi? Tek derdinin bir bebek olduğunu düşünmüştü hep. Ama şimdi anlıyordu ki derdi bebek değilmiş kocaymış!.

Evinin salonunda ayakta dikiliyordu. Elinde duran telefonu düşünceleri yüzünden sıkmaktan neredeyse kıracaktı. Düşünceler zihninden geçer geçmez yine pişman oldu. Mustafa galiba hayatı boyunca Ezo için düşündüğü her şeyden pişman olacaktı.

Onun öyle bir kadın olmadığını biliyordu. Ama kızının ağlayışları canını sıkmıştı. Onu ağlarken dinlemek kalbini sızlamıştı. Evet üç senedir onu görmeye gitmiyordu. Başlarda sebebini Ezo olarak görse de aslında sebebi Ezo değildi. Bunun tek sebebi kendi korkaklığıydı.

Karısının ölümüyle yüzleşmek başlarda ki kadar kolay değildi o zaman acılı ve yaralı bir eşti. Şimdi ise kızı ve karısı olan sorumluluk sahibi bir eş. Ailesinin Ezo'yu kurtarmak için böyle bir yalan uydurduklarını biliyordu. Ama netice değişmiyordu. Abisini ölüme gönderen dedikodular o orda olduğu sürece yeniden başlayacaktı. Herkes gelmeyen bebeği bekleyecekti bir daha. O bebek doğmadıkça Ezo için yine kısır diyecekler Mustafa'yı da kuma için zorlayacaklardı.

Bunun olmasını istemiyordu. Ne kendine ne de Ezo'ya. Ona kızıp evi terkettiğinde asla unutmayacağı bir şeyle evden ayrılmıştı. Yüzünde onun tükürüğüyle baba evini terketmişti. O gün yüzüne atılan o tükürük üç yıl boyunca yüzünde ki hissini hiç kaybetmemişti.

Ne zaman ona haksızlık etse o tükürük bir daha yüzüne çarpıyordu. Haketmedim diyemezdi Mustafa. Karısının son anında bile kızını ona emanet ettiği kadına o sözleri söylememeliydi. Iraz ve Ezo'nun kardeş gibi olduğunu herkes bilirdi.