Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 8 -Τι έγινε;

Ο Ορέστης κοίταξε την Αθηνά που ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι . Το δεξί της μάτι ήταν μαυρισμένο και το κεφάλι της ήταν τυλιγμένο με επιδέσμους. Το δεξί της χέρι ήταν στον γύψο και σε όσο μέρος του σώματός της φαινόταν, είχε μώλωπες και γρατζουνιές. Την προηγούμενη φορά που την είχε επισκεφθεί κοιμόταν και ήταν σκεπασμένη έτσι δεν είχε μπορέσει να δει το βαθμό του τραυματισμού της.

Είχε στ'αλήθεια χάσει την μνήμη της ή ήταν κάποιο από τα κόλπα της; Ο Ορέστης ήταν δύσπιστος. Ο πατέρας του άρχισε να συζητάει μαζί της ευγενικά, ενώ εκείνος παρατηρούσε τις αντιδράσεις της με μεγάλο ενδιαφέρον.

Κάποια στιγμή, ο Παύλος άρχισε να μιλάει με την νοσοκόμα και ο Ορέστης έσκυψε κοντά της και με την ανάσα του να γαργαλάει το μάγουλό της και τα μάτια του να κοιτάζουν βαθιά μέσα στα δικά της, είπε ψιθυριστά: "Έλα, σε εμένα μπορείς να πεις την αλήθεια. Έχεις πραγματικά αμνησία;"

Η Αθηνά τραβήχτηκε πίσω έκπληκτη.

Τον κοίταξε με θυμό : " Δεν έχω κανένα λόγο να πω ψέματα. "

"Ναι. Τώρα είμαι σίγουρος οτι έχεις αμνησία." Είπε με περίεργο ύφος χωρίς να πάρει το βλέμμα από πάνω της. "Η Αθηνά που γνωρίζω είναι περήφανη που μπορεί να λέει πετυχημένα ψέμματα."

Η πόρτα άνοιξε και πάλι και στο δωμάτιο μπήκαν η μητέρα της, με έναν άντρα που η Αθηνά υπέθεσε οτι ήταν ο πατέρας της. Αυτό που της έκανε εντύπωση ληταν οτι και εκείνος είχε το ίδιο βλέμμα ενοχής με την μητέρα της. Ο άντρας την πλησίασε και ρώτησε σχεδόν αμήχανα: "Αθηνά, πως αισθάνεσαι;" 

"Αθηνά, αυτός είναι ο πατέρας σου." Είπε η μητέρα της. Ο πατέρας της έδειχνε διστακτικός και η Αθηνά αναρωτήθηκε τι είδους σχέση είχε με τους γονείς της. Φαινόταν σαν ανάμεσά τους να υπήρχε ένα τείχος που τους κρατούσε σε απόσταση.

Η νοσοκόμα βγήκε διακριτικά από το δωμάτιο και οι γονείς της στράφηκαν στον Ορέστη και τον πατέρα του για να τους χαιρετήσουν εγκάρδια. Η  μητέρα της έδειχνε να συμπαθεί ιδιαίτερα, τον αντιπαθητικό Ορέστη, όμως εκείνη δεν αισθανόταν τίποτα κοιτάζοντάς τον. Τον αγαπούσε; Αναρωτήθηκε πως να ήταν η σχέση των δυο τους στο παρελθόν, όταν τον είδε να πλησιάζει προς το μέρος της.  Οι γονείς τους είχαν κάνει πηγαδάκι και συζητούσαν κάτι στην άκρη του δωματίου.

"Δεν θυμάσαι τίποτα από το ατύχημα;" Την ρώτησε με ενδιαφέρον, αυτή την φορά.

"Δεν θυμάμαι καν ποια είμαι ή πως με λένε, αλλά γιατί με αμφισβητείς τόσο;" Ρώτησε εκείνη με λίγο πιο δυνατή φωνή από τον θυμό που έβραζε μέσα της από την άδικη αντιμετώπισή του. Οι γονείς τους σταμάτησαν να μιλάνε και γύρισαν προς το μέρος τους με απορία.

Ο Ορέστης χαμογέλασε και κούνησε τα χέρια του: " Δεν είναι τίποτα. Απλά πειράζω την Αθηνά και θυμώνει." Όταν εκείνοι συνέχισαν την συζήτησή τους ο Ορέστης γύρισε προς το μέρος της με σκοτεινό βλέμμα. Ήταν σαν μπροστά της να είχε άλλο άνθρωπο: "Γιατί στο παρελθόν δεν ήσουν και από τα καλύτερα παιδιά.  Προκειμένου να κάνεις αυτό που ήθελες μπορούσες να χρησιμοποιήσεις όλα τα μέσα, αδιαφορούσες για τα αισθήματα των άλλων και δεν είχες ενδιαφέρον για τίποτα άλλο πέρα από τις εξόδους σου, τα ψώνια και τα πάρτυ των φίλων σου."

Η Αθηνά έπαθε σοκ. Δεν θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ οτι ήταν τέτοιου είδους  άνθρωπος. Αυτός ο χαρακτήρας της φαινόταν πολύ ξένος. Εκείνος βλέποντας το αναστατωμένο βλέμμα της προσπάθησε να της τραβήξει την προσοχή σε άλλο θέμα. Στο κάτω κάτω ήταν άσχημα τραυματισμένη, δεν χρειαζόταν να την φορτώνει και εκείνος : " Άκουσες τα καλά νέα που είπε ο γιατρός; Δεν πρόκειται να σου μείνουν σημάδια από το ατύχημα. Μετά από λίγο, όλα επάνω σου θα είναι όπως ήταν και πριν το ατύχημα."

"Ναι..." Είπε εκείνη αφηρημένα και μετά ρώτησε: "Πως και που έγινε το ατύχημα;"

Ο Ορέστης ξαφνιάστηκε από την ερώτηση της και εκείνη προσπάθησε να του εξηγήσει:" Όλοι μου φέρονται σαν σε παιδί. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μου κρύψουν τα πάντα για το ατύχημα."

"Ίσως αυτό να είναι το καλύτερο. Δεν θα βοηθήσει σε τίποτα  να ακούσεις γι αυτό τώρα που είσαι σε τόσο ευαίσθητη κατάσταση."

"Σε παρακαλώ πες μου τι έγινε εκείνη την μέρα. Ίσως αν μάθω, να μπορέσω να θυμηθώ κάτι από το παρελθόν μου."

" Έχεις καιρό. Είναι πολύ νωρίς ακόμη."

"Σε παρακαλώ...." Ο παρακλητικός τόνος της φωνής της και η θλίψη στα μάτια της, έκαμψαν την αποφασιστικότητά του.

"Απ'οτι μάθαμε, πήγαινες με τον φίλο σου τον μόδιστρο Τέο και άλλη μια κοπέλα στην επίδειξη μόδας στην Αράχωβα."

"Τεό" Ψέλλισε εκείνη και κούνησε απελπισμένη το κεφάλι της : " Δεν μου θυμίζει τίποτα το όνομα. Αυτά τα άτομα που είναι τώρα;" Αν τους μιλούσε ίσως...

"Είναι και οι δύο νεκροί. Εσύ ήσουν τυχερή και βγήκες από το αυτοκίνητο για να μιλήσεις στο κινητό σου."

Η Αθηνά πάγωσε : " Τι έγινε;"

"Ένα βυτιοφόρο γεμάτο εύφλεκτο υλικό έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο. "  Ο θάνατος τους ήταν ακαριαίος και δυστυχώς τα σώματά τους δεν αναγνωρίζονται . Εσύ ίσα που μπόρεσες να γλιτώσεις. Η έκρηξη ήταν πολύ δυνατή."

Ο Ορέστης την παρατηρούσε αμίλητος. Έβλεπε ολοκάθαρα τα συναισθήματα της. Καθρεφτιζόταν στα μάτια της. Έκπληξη, θλίψη και απελπισία διαδέχονταν το ένα το άλλο..

Για πρώτη φορά ο Ορέστης την κοίταξε με συμπάθεια.