Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 59 - Ο φίλος του πατέρα.

Ο Ορέστης αφού άφησε την Δανάη στο σπίτι  πήγε στο δικό του. Έξω από την πόρτα τον περίμενε ο Άγγελος με έναν φάκελο στα χέρια του. Οι δυο τους μπήκαν στο διαμέρισμα.

"Να σου βάλω κάτι να πιεις; " Τον ρώτησε.

Ο Άγγελος κάθισε στον καναπέ: " Όχι ευχαριστώ." Άπλωσε το χέρι του  με το φάκελο.

Ο Ορέστης τον πήρε και τον άνοιξε ενώ ο ξάδερφός του τον παρατηρούσε.

Όσο διάβαζε το χρώμα χανόταν από το πρόσωπό του. Όταν τελείωσε έμεινε να κοιτάζει τα χαρτιά μπροστά του.

"Είναι αλήθεια όλα αυτά;" Είπε με δυσκολία.

"Ναι η Δανάη πέρασε πολύ άσχημη ζωή."

Εκείνος πέταξε τα χαρτιά στο τραπεζάκι και έτριψε το πρόσωπό του με τα χέρια του: " Πως είναι δυνατόν να φερθεί έτσι άνθρωπος και κυρίως σε παιδί."

"Βλέπεις όμως πόσο αξιόλογη κοπέλα είναι; Βρήκε την δύναμη να σταθεί στα πόδια της και όχι μόνο. Βοήθησε πολύ τους θετούς γονείς της  όταν  έχασαν τα πάντα και τώρα εξοφλεί και το χρέος τους στον φίλο του πατέρα της."

"Γι αυτό δουλεύει όπου μπορεί."

"Ξάδερφε την θαυμάζω. Η κοπέλα είναι βράχος  και έχει ηθικούς κανόνες."

Όταν ο Άγγελος έφυγε  ο Ορέστης έμεινε να σκέφτεται τα όσα διάβασε. Αισθάνθηκε τα αισθήματά του για εκείνη να δυναμώνουν. Αυτό το εύθραυστο πλάσμα είχε μέσα του την δυνατότητα να μετατρέψει όσα άσχημα είχε βιώσει σε δύναμη για να γίνει ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος.

Ασχολήθηκε με πολλά πράγματα και αρίστευσε. Ο Άγγελος του είπε οτι όλοι όσοι την ήξεραν μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια και θαυμασμό για εκείνη.  Σήκωσε το χαρτί με την διεύθυνση του φίλου του θετού της πατέρα στον οποίο είχε το χρέος. Ήθελε να πάρει αυτό το βάρος από επάνω της. Μια φωνή μέσα του του φώναζε οτι ότι και αν έκανε αν εκείνη έβρισκε την μνήμη της κινδύνευε να την χάσει. Θα τον συγχωρούσε για τα σκληρά λόγια που της είχε πει ή θα θεωρούσε οτι έπαιζε και πάλι μαζί της όπως της είχε πει. Αναστέναξε. Έπρεπε να δείξει τα ειλικρινή του αισθήματα για εκείνη πριν θυμηθεί. Δεν ήθελε να την χάσει.

Το επόμενο πρωί αφού άφησε την Δανάη στην σχολή της ο Ορέστης πήγε να βρει τον φίλο του πατέρα της . Ο Μανώλης Στεργίου έμενε σε μια μονοκατοικία στα βόρεια προάστεια. Το σπίτι θα πρέπει να είχε γνωρίσει και καλύτερες μέρες αλλά τώρα φαινόταν να χρειάζεται ανακαίνηση. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε. Μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας του άνοιξε την πόρτα.