Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 27 - Αμαρτίες του παρελθόντος

Έξω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας των γονιών της, η Αθηνά είχε μείνει παγωμένη ακούγοντας το μοιρολόγι της μητέρας της.  Τι συνέβαινε; Ποιο ήταν το παιδί που είχε χαθεί; Ήταν το ροζ τριαντάφυλλο; Αν ναι τι σχέση μπορεί να είχε με όσα τους είπε για την Δανάη; Αναρωτήθηκε: 'Μήπως έχει κάτι να κάνει με την εξωφρενική ομοιότητά μας;' Ιστορίες που είχε ακούσει για παιδιά  που είχαν χαθεί άλλα από το νοσοκομείο που γεννήθηκαν και άλλα μεγαλύτερα την έκαναν να ψιθυρίσει: " Δεν μπορεί." Μέσα της όμως κάτι της έλεγε ότι είχε ανακαλύψει ένα μυστικό που κανείς δεν ήθελε να αποκαλυφθεί. Σαστισμένη ακόμη, έφυγε για το δωμάτιό της . Η μαμά της υπέφερε αλλά καταλάβαινε οτι αν πήγαινε να της μιλήσει θα της κρυβόταν.

Η Αθηνά πήρε τηλέφωνο την Χαρά και την ρώτησε αν θα μπορούσαν να βρεθούν για ένα καφέ. Εκείνη δέχτηκε και έτσι κοντά στο μεσημέρι τα δύο κορίτσια συναντήθηκαν σε μια καφετέρια στο κέντρο. Η Αθηνά είχε φτάσει πρώτη και είχε καθίσει σε ένα τραπέζι μπροστά από την τζαμαρία. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη αλλά η διάθεσή της δεν ήταν καλή. Πίσω από τα μαύρα γυαλιά ηλίου παρακολουθούσε αφηρημένα τον κόσμο που περνούσε από το πεζοδρόμιο μπροστά της.

Η Χαρά έφτασε λίγο αργότερα και έδειχνε λαχανιασμένη.

"Συγνώμη που άργησα. Είχε πολύ κίνηση."

"Μην ανησυχείς και εγώ πριν λίγο έφτασα."

Αφού παρήγγειλαν, η Αθηνά έβγαλε τα γυαλιά ηλίου της και τα ακούμπησε στο τραπέζι. Η Χαρά την κοίταξε με περιέργεια:

"Γιατί έχεις κύκλους κάτω από τα μάτια σου; Δεν κοιμήθηκες καλά;"

"Μάλλον με επηρρέασαν αυτά που μου είπες για την φίλη σου και το βράδυ είχα εφιάλτες."

Το πρόσωπο της Χαράς συννέφιασε: " Η Δανάη ήταν πολύ άτυχη."

Η Μίνα μόλις συνήλθε από αυτά που άκουσε από την Αθηνά κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Τα μάτια της ήταν πρησμένα από το κλάμα . Δεν μπορούσε να βγει έτσι. Πήρε το τηλέφωνό της  από το κομοδίνο και σχημάτισε ένα νούμερο. Μια αντρική φωνή της απάντησε: "Θέλω να μου φέρεις πληροφορίες για ένα άτομο. Είναι μια κοπέλα." Του είπε ότι είχε μάθει για την Δανάη και μετά έκλεισε το τηλέφωνο.

Κοίταξε την φωτογραφία που είχε πάντα στο κομοδίνο δίπλα της. Στη φωτογραφία εκείνη στεκόταν χαμογελαστή, έγκυος στον ένατο μήνα, λίγο πριν γεννήσει. Είχε τα δύο της χέρια τρυφερά ακουμπισμένα πάνω στην τεράστια κοιλιά της.