Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 25 - Το παρελθόν της Δανάης

Η Αθηνά με την Χαρά πήγαν σε ένα εστιατόριο που βρισκόταν κοντά στο καφέ. Εκεί οι ιδιοκτήτες τις χαιρέτησαν σα να τις γνώριζαν καλά. Η Χαρά έσκυψε κοντά της πριν καθίσουν και είπε: " Νομίζουν οτι είσαι η Δανάη. Ερχόμασταν συχνα εδώ για φαγητό. Το μαγαζί είναι καλό και φθηνό."

Η Αθηνά αισθανόταν σα να είχε ξαναπάει εκεί αλλά αυτό μάλλον ήταν απίθανο.

Όταν κάθισαν η μεσήλικη γυναίκα τις πλησίασε χαμογελαστή για να πάρε την παραγγελία τους. Αφού παρήγγειλαν η Χαρά ρώτησε: " Λοιπόν θέλεις πραγματικά να μάθεις ποια ήταν η Δανάη και πως έχει ζήσει;"

" Ναι. Με ενδιαφέρει πραγματικά να μάθω για την Δανάη. Πολύ δε περισσότερο επειδή μου λες οτι μοιάζουμε τόσο πολύ. "

" Ωραία λοιπόν, τότε θα σου μιλήσω για εκείνη . " Η Χαρά άρχισε να μιλάει συγκινημένη: " Η Δανάη δεν είχε καθόλου εύκολη ζωή αλλά πάντα προσπαθούσε να είναι αισιόδοξη. Από μωρό είχε μάθει να παλεύει. Η Δανάη από την γέννησή της ζούσε στο ορφανοτροφείο. Πριν κλείσει τα δύο την υιοθέτησε ένα ζευγάρι. Οι θετοί γονείς ήταν βάναυσοι άνθρωποι. Την κακομεταχειριζόταν και την άφηναν νηστική για να την τιμωρήσουν, παρότι ήταν άνετοι οικονομικά. Τα παιδικά της χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Απ'ότι μου είχε πει δεν περνούσε μέρα που να μην φάει ξύλο από τον θετό της πατέρα ώσπου μια μέρα κατέληξε στο νοσοκομείο με σπασμένα πλευρά.

Εκείνη την εποχή η Δανάη είχε κλειστεί στον εαυτό της  και δεν μιλούσε εύκολα. Στο δωμάτιο που την είχαν βάλει ήταν και η κόρη ενός υπαλλήλου της δεύτερης θετής οικογένειάς της και οι μετέπειτα θετοί γονείς της είχαν πάει για να την επισκεφθούν. Εκεί είδαν την Δανάη και έμαθαν την ιστορία της. Ήδη οι αρμόδιες αρχές είχαν ξεκινήσει τις διαδικασίες απομάκρυνσης της Δανάης από την πρώτη θετή της οικογένεια.

Η Φανή Παυλίδη και ο σύζυγός της που δεν είχαν παιδιά, συμπάθησαν αμέσως την Δανάη και άρχισαν να την επισκέπτονται στο νοσοκομείο. Η Δανάη τότε ήταν οκτώ χρονών. Σιγά σιγά οι άνθρωποι αυτοί κατόρθωσαν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της και αποφάσισαν να την υιοθετήσουν . Ο Άκης Παυλίδης ανέλαβε να τελειώσει τις διαδικασίες υιοθεσίας της όσο πιο γρήγορα γινόταν και στο τέλος η Δανάη πήγε να ζήσει στην πραγματική της οικογένεια, όπως μου έλεγε πάντα.

Πραγματικά οι Παυλίδηδες την αγαπούσαν πολύ. Της παρήχαν τα πάντα. Η Δανάη είχε ταλέντο σε πολλά πράγματα και της άρεσε να δοκιμάζει και να μαθαίνει συνέχεια. Ιδίως στα καλλιτεχνικά είχε μεγάλο ταλέντο. Έκανε πιάνο και τραγούδι. Έμαθε άπταιστα αγγλικά και γερμανικά και από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε με την οικογένεια Παυλίδη έκανε μαθήματα αυτοάμυνας και πολεμικών τεχνών , ίσως επειδή είχε τα άσχημα βιώματα.  Οι θετοί γονείς της ήταν πολύ περήφανοι για εκείνη και εκείνη έκανε ότι μπορούσε για να ανταποδώσει την αγάπη που της έδιναν.

Όταν η Δανάη ήταν δεκαπέντε ο Άκης Παυλίδης χρεοκόπησε και η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει σε ένα δυάρι εδώ στην περιοχή. Τότε γνώρισα την Δανάη αφού πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο.  Ήταν όμως σα να γνωριζόμαστε όλη μας την ζωή.

Δυστυχώς στο τέλος ο Άκης Παυλίδης πήγε στην φυλακή αφήνοντας την Δανάη και την μητέρα της την Φανή μόνες τους. Η Φανή υπέφερε από την καρδιά της από νεαρή ηλικία και έτσι η Δανάη δεν την άφησε να βρει καμία δουλειά. Ανέλαβε η ίδια δουλεύοντας από εδώ και από εκεί να συντηρεί την οικογένειά  και να ξεπληρώσει το χρέος του πατέρα της προς έναν από τους φίλους του που τον βοήθησαν.

Όταν ο  Άκης Παυλίδης πέθανε στην φυλακή, βλέπεις ήταν άνθρωπος με αρχές που δεν άντεξε, η Φανή τον ακολούθησε αφήνοντας την Δανάη μόνη της. Εκείνη παρόλο που πονούσε από τον χαμό των αγαπημένων της συνέχισε να παλεύει με νύχια και με δόντια κάνοντας όποια δουλειά μπορούσε για να ξεπληρώσει αυτά που χρωστούσε ο πατέρας της. Δεν ήθελε να μπορεί κανείς να πει κακή κουβέντα για εκείνον.

Η φίλη μου ήταν απίστευτο πλάσμα. Κατόρθωσε και πέρασε στις πανελλήνιες και σπούδαζε ταυτόχρονα με όλες τις δουλειές που έκανε. Ήταν αγωνίστρια και δεν το έβαζε εύκολα κάτω και είχε αρχές στην ζωή της."

Η Χαρά κοίταξε την Αθηνά που την παρακολουθούσε άφωνη. Τα λόγια της Χαράς έδειχναν το πόσο την θαύμαζε την φίλη της και τα δάκρυα στα μάτια της έδειχναν το πόσο την αγαπούσε και της έλειπε. Πήρε μια βαθιά ανάσα : " Πόσο τραγική ζωή ! Τι κρίμα που δεν πρόλαβε ένας τέτοιος άνθρωπος να ζήσει. Είμαι σίγουρη οτι θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στην κοινωνία αφού παρόλες τις δοκιμασίες της μπορούσε να συνεχίζει να είναι ένας καλός άνθρωπος με αρχές."

Η Χαρά την κοίταξε έντονα : " Το ξέρεις οτι πέρα από την εξωτερική εμφάνιση μου θυμίζεις πάρα πολύ και τον χαρακτήρα της Δανάης; Θέλεις να δεις πόσο μοιάζετε;" Χωρίς να περιμένει απάντηση έβγαλε το πορτοφόλι της και της έδειξε την φωτογραφία που είχε στο εσωτερικό. Δύο κοπέλες, η Χαρά και μια άλλη κοπέλα, που αν δεν ήξερε θα έλεγε οτι είναι η ίδια γελούσαν ξένοιαστα αγκαλιασμένες μπροστά από το προαύλιο ενός σχολείου.

Η Αθηνά έμεινε σαστισμένη να κοιτάζει την φωτογραφία. Αισθανόταν σα να έβλεπε τον εαυτό της.