Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 63 - Ο εφιάλτης

Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο πάγωσε από την δήλωση της Χαράς ενώ εκείνη φαινόταν να έχει βυθιστεί στις σκέψεις της.

Η Μίνα στράφηκε στον άντρα της : " Εσύ φταις για όλα. Δεν έπρεπε να σε ακούσω. Έπρεπε να πω στο παιδί μας την αλήθεια. "  Το βλέμμα της έδειχνε όλη της την απελπισία  όταν συνέχισε: " Αλλά φταίω και γω που δεν την πήρα μαζί μου για να φύγουμε, από την πρώτη στιγμή που έμαθα την αλήθεια. Χάσαμε ήδη το ένα μας παιδί και τώρα χάσαμε και το άλλο... Αυτή η απαγωγη πραγματικά κατέστρεψε την ζωή μας. Μπορεί να διατήρησες την περιουσία σου και να προστάτευσες τους ανθρώπους σου αλλά εγκατέλειψες τα παιδιά σου και μαζί με εσένα και γω. Καλά έκανε η Δανάη και έφυγε μακριά μας. Δεν είμαστε άξιοι για γονείς..." Η Μίνα φάνηκε σαν ξαφνικά να είχε γεράσει. Σηκώθηκε από τον καναπέ που είχε καθίσει και άρχισε να περπατάει αργά προς την πόρτα. Πριν βγει στράφηκε προς την Χαρά και τον Ορέστη: "Καταλαβαίνω οτι εσείς έχετε αισθήματα για την Δανάη. Σας παρακαλώ βρείτε την και βεβαιωθείτε οτι είναι καλά. Μόνο αυτό θέλω να ξέρω. Για ότι χρειάζεται εγώ μπορώ να δώσω τα πάντα... αλλά δεν είμαι άξια να είμαι κοντά της. Μόνο να είναι καλά." Έριξε ένα βλέμμα γεμάτο πόνο στον Αλκιβιάδη και έφυγε από το δωμάτιο.

"Απαγωγή;" Η Χαρά και ο Ορέστης μιλησαν μαζί.

Ο Αλκιβιάδης παρόλο που έδειχνε σε κατάσταση σοκ απάντησε ψιθυριστά: " Την Δανάη την απήγαγαν από το μαιευτήριο μόλις γεννήθηκε."

Απόλυτη σιωπή επικράτησε στο δωμάτιο και ο Αλκιβιάδης συνέχισε: " Η Δανάη και η Αθηνά ήταν δίδυμες. " Συνέχισε να μιλάει εξηγώντας τους πως εκείνη χάθηκε και στην θέση της έβαλαν τον Δημήτρη επειδή αλλιώς τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για το νοσοκομείο και επομένως για όλον τον όμιλο πράγμα που θα είχε επίπτωση και στους εργαζόμενους αφού όλα θα κατέρρεαν.

"Θυμάστε την θυσία της Ιφιγένειας για το καλό των Ελλήνων; Εγώ επέλεξα να θυσιάσω την Δανάη για το καλό όλων. Προσπαθήσαμε να την βρούμε παρόλο που θα ήταν πολύ δύσκολο να πάρει τη θέση της πίσω στην οικογένεια. Την άφησα να πληγωθεί ξανά και ξανά. Άφησα ξένους ανθρώπους να την βασανίσουν. Δεν την προστάτευσα ποτέ. Ακόμη και τώρα. Η Μίνα έχει δίκιο. Εγώ φταίω για όλα."

Η Μάρθα που είχε στο μεταξύ μπει στο δωμάτιο είχε βάλει το χέρι στο στόμα της με τα μάτια της υγρά. Θεωρούσε την Δανάη ξένη και ότι έπαιρνε την θέση της Αθηνάς ενώ στην πραγματικότητα ήταν το πιο αδικημένο πλάσμα σε εκείνο το σπίτι που όλη του την ζωή πάλευε να αγαπηθεί και να επιβιώσει, αγνοώντας το ποια ήταν. Πίστευε οτι εκείνο το σπίτι, την φιλοξενούσε.