Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 76 - Το ταξίδι της επιστροφής

Η Δανάη όλο το βράδυ δεν μπόρεσε να κοιμηθεί. Αισθανόταν θλίψη που θα άφηνε την όμορφη φάρμα που είχε γίνει το καταφύγιό της στις δύσκολες στιγμές της  όπως και το ότι έπρεπε αν αποχωριστεί από τους ανθρώπους που αγάπησε και την αγάπησαν, αλλά από την στιγμή που ο Ορέστης της ανέφερε οτι η Μίνα και ο Αλκιβιάδης χώριζαν, δεν μπορούσε να ησυχάσει αφού καταλάβαινε οτι εκείνη ήταν ο καταλύτης που οδήγησε τα πράγματα εκεί.

Τώρα αφού είχαν φάει το πρωινό τους στεκόταν μπροστά στην Όλγα, την Θάλεια και τον Νίκο που την κοίταζαν στεναχωρημένοι. Τους είχε μόλις ανακοινώσει την απόφασή της να επιστρέψει στην Αθήνα.

"Καταλαβαίνω οτι έχεις πολύ σημαντικό λόγο για να θέλεις να φύγεις όμως ..." Η φωνή της Όλγας και η θλίψη στο βλέμμα της έδειχνε τα συναισθήματά της.

Η Θάλεια πήρε τον λόγο και μίλησε μελαγχολικά: " Ελπίζω να ξαναγυρίσεις κοντά μας. Κάνε ότι πρέπει να κάνεις και γύρισε πίσω, εμείς θα σε περιμένουμε."

Ο Νίκος παρακολουθούσε αμίλητος αλλά στο τέλος είπε με απαλή φωνή στην γυναίκα και την μητέρα του: "Η Δανάη είχε ζωή και πριν από μας. Δεν θα αισθάνεται καλά αν έχει αφήσει εκρεμμότητες πίσω της. Νομίζω οτι πλέον μπορεί να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία τα προβλήματά της και καλό θα είναι να το κάνει για να μπορέσει να κάνει ένα καλό νέο ξεκίνημα." Μετά στράφηκε σε εκείνη: " Να ξέρεις Δανάη οτι εδώ θα έχεις πάντα ένα σπίτι. Η πόρτας θα είναι πάντα ανοιχτή για εσένα."

Η Δανάη ήταν πολύ συγκινημένη από τα λόγια τους και όταν έφευγε δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Μπορεί αυτούς τους ανθρώπους να τους γνώρισε πρόσφατα αλλά τους είχε μέσα στην καρδιά της και απ'ότι φαινόταν και εκείνοι το ίδιο.

Η Θάλεια την πήγε στο ΚΤΕΛ και την αποχαιρέτησε συγκινημένη. Πριν μπει στο λεωφορείο της είπε : " Πραγματικά ελπίζω να γυρίσεις. Θα μου λείψεις πολύ." Οι δυο τους αγκαλιάστηκαν και μετά η Δανάη μπήκε και κάθισε στην θέση της. Καθώς το λεωφορείο ξεπάρκαρε κοίταξε μελαγχολικά την Θάλεια που της κουνούσε το χέρι. Το πρόσωπό της ήταν σαν καθρέφτης του δικού της. Άλλη μια αλλαγή στην ζωή της. Ένας δρόμος που δεν ήξερε που θα την έβγαζε. Σήκωσε το χέρι της και το κούνησε χαιρετώντας την Θάλεια.

Το λεωφορείο βγήκε στον δρόμο και η Δανάη βυθισμένη στις σκέψεις της κοίταζε τα τοπία που προσπερνούσε. Ακούμπησε το κεφάλι της στο παγωμένο τζάμι και έμεινε έτσι.