Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 67 - Νέες εμπειρίες

Η Δανάη γρήγορα έδιωξε από το μυαλό της την εικόνα του Ορέστη και συγκεντρώθηκε σε αυτά που της έλεγε η Θάλεια. Ο Στέφανος θα έμενε όλες τις γιορτές  ενώ θα ερχόταν και η παρέα του από την Αθήνα.

Αφού μίλησαν για λίγο, οι δύο γυναίκες έφυγαν για την κουζίνα ενώ ο Νίκος με τον αδερφό του πήγαν να βρουν την Όλγα.

Το επόμενο πρωί τα μολυβένια σύννεφα έκρυβαν κάθε σπιθαμή του ουρανού. Η πρόβλεψη για χιόνι μάλλον θα έβγαινε αληθινή μέσα στην μέρα. Όταν η Δανάη βγήκε από το δωμάτιό της βρήκε την Όλγα να κάθεται στην κουζίνα μπροστά από το τζάκι. Έπινε τον καφέ της ενώ στα χέρια της είχε ένα πλεχτό στο χρώμα της λεβάντας.

"Καλημέρα." Είπε απαλά για να μην την τρομάξει.

"Καλημέρα Δανάη. Κοιμήθηκες καλά;"

"Ναι μια χαρά. Πάω στην τραπεζαρία."

"Πήγαινε κορίτσι μου. Ντύσου καλά γιατί έξω έχει παγωνιά." Η Δανάη αναρωτήθηκε γιατί η Όλγα φαινόταν τόσο σκεφτική.

Το πρωινό κύλησε ομαλά. Όλοι είχαν φύγει όταν μπήκαν στην αίθουσα ο Στέφανος με τον Νίκο. Η αίθουσα είχε κλείσει για το κοινό και ήταν η ώρα που θα έτρωγαν και εκείνοι το πρωινό τους.

Όση ώρα έτρωγαν εκείνη ήταν αμίλητη και αισθανόταν επάνω της το βλέμμα του Στέφανου που στο φως της μέρας ήταν πολύ γοητευτικός.

"Έτσι αμίλητη είσαι πάντα Δανάη ή ευθύνομαι εγώ γι αυτό;" Την ρώτησε κάποια στιγμή κάνοντας τα βλέμματα όλων να στραφούν πάνω της.

Η Δανάη κατάπιε την μπουκιά που είχε στο στόμα της  πριν μιλήσει: " Δεν μιλάω αν δεν έχω κάτι να πω και εσείς συζητάτε οικογενειακά σας θέματα."

"Όλοι έχουν μια άποψη για κάθε θέμα αλλωστε αυτά που λέμε δεν είναι οικογενειακά μυστικά."

"Όλα εξαρτώνται από το πόσο θέλει ο καθένας να ακουστεί η γνώμη του. Εγώ δεν είμαι αρκετό καιρό εδώ για να έχω μια πλήρη άποψη των θεμάτων και από την άλλη δεν με ενδιαφέρει να ακουστεί η γνώμη μου σε θέματα που δεν με αφορούν."

"Όλα αυτά συνοψίζονται σε δύο λέξεις : λιγομίλητη και προσεκτική." Το χαμόγελό του έδειχνε ικανοποίηση.

Η Θάλεια ήταν αυτή που πήρε τον λόγο: "Η Δανάη ποτέ δεν φλυαρεί. Μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει και τότε θα πρέπει να το ακούσεις."

Αυτή ήταν άλλη μια κληρονομιά  των σκληρών χρόνων που πέρασε. Τότε δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί ότι και αν έλεγε είχε το ίδιο οδυνηρό αποτέλεσμα. Έτσι είχε μάθει να μιλάει μόνο όταν έπρεπε. Μόνο με την Χαρά και τους γονείς της που τους εμπιστευόταν μπορούσε να μιλάει άνετα.