Η ΑΛΛΑΓΗ

Κεφάλαιο 36 - Βεβαιότητα

Η Αθηνά προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια της. Είχε ξημερώσει και ο ήλιος που περνούσε ενοχλητικός ανάμεσα από τις κουρτίνες έπεφτε πάνω τους. Έκανε να γυρίσει στο πλάι αλλά ένα σώμα την εμπόδιζε. Σκόρπιες αναμνήσεις από το προηγούμενο βράδυ ξαναζωντάνεψαν στο μυαλό της και αισθάνθηκε τρόμο. Είχε μεθύσει. Ανασηκώθηκε αλλά ένας οξύς πονοκέφαλος την έκανε να πιάσει το κεφάλι της και να βογκήξει. Κοίταξε δίπλα της με αγωνία και ανακουφισμένη διαπίστωσε οτι το σώμα ανήκε στην Χαρά. Εκείνη που αντιλήφθηκε την κίνηση άνοιξε τα μάτια της. Την κοίταξε περίεργα και είπε με έναν ιδιαίτερα τρυφερό τόνο: " Ξύπνησες;"

Το ερωτηματικό βλέμμα της Αθηνάς την έκανε να χαμογελάσει: " Ήπιες πολύ χθες. Θυμάσαι τίποτα;"

"Κάτι θυμάμαι. Μην μου πεις οτι συνάντησα τον Ορέστη σε αυτή την κατάσταση;" Η απελπισία της διασκέδασε την Χαρά που είπε:

"Μην ανησυχείς, δεν έκανες και τίποτα κακό." Η Χαρά σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε προς το μπάνιο. Όλο το βράδυ προσπαθούσε να σκεφτεί πως θα μιλούσε στην Αθηνά γιατί αυτό που έπρεπε να της πει ήταν πολύ σοβαρό.

"Δικές σου είναι οι πιτζάμες που φοράω;" Ρώτησε εκείνη κοιτάζοντας το χαριτωμένο αρκουδάκι που ήταν ραμμένο στο μπροστινό μέρος της.

"Ναι. Εσύ κοιμόσουν."

Το προηγούμενο βράδυ, η Χαρά με το ζόρι κατάφερε να πάει την Αθηνά στο δωμάτιό της. Εκεί λίγο αργότερα αποφάσισε να ψάξει για το δεύτερο στοιχείο που θα αποδείκνυε ότι η Αθηνά στην πραγματικότητα ήταν η Δανάη.

Όταν η Δανάη ζούσε με την πρώτη οικογένειά που την είχε υιοθετήσει, προσπαθώντας να ξεφύγει από κοντά τους, είχε σκαρφαλώσει σε ένα μεγάλο δέντρο που βρισκόταν στην αυλή και κρύφτηκε μέσα στο φύλλωμά του. Έμεινε εκεί μέχρι που σκοτείνιασε αλλά η πείνα και το κρύο την ανάγκασαν να αποφασίσει να επιστρέψει. Κατεβαίνοντας το πόδι της γλίστρησε και ένα σπασμένο κλαδί τρύπησε τον ώμο της, καθώς έπεσε επάνω του με φόρα. Όπως της είχε πει, αυτό το κλαδί που την σημάδεψε για πάντα της είχε σώσει και την ζωή αφού είχε συγκρατήσει την πτώση της. Το σημάδι έμοιαζε με αστέρι.

Το προηγούμενο βράδυ όταν η Χαρά έγδυσε την φίλη της, έψαξε το σημάδι στον ώμο της. Το αστέρι βρισκόταν εκεί. Εκείνη τότε αγκάλιασε την κοιμισμένη Δανάη και άρχισε να κλαίει ανακουφισμένη. Μετά της έβαλε τις πιτζάμες και έμεινε ξύπνια να σκεφτεί αν και με ποιον τρόπο θα έπρεπε να της πει την αλήθεια.