Sa Pangalawang Pagkakataon

Kabanata 11

Buong araw ay nandito lang ako sa aking silid. Hindi ako lumalabas kahit na ba oras na nang pagkain. 'Cause after what happened that day I never feel fine. Nakakainis lang. Feeling ko kasi gusto niya akong gantihan sa kasupladahan ko. At sa tingin niya ba yun ang way para ma-win ang puso nang isang tulad ko?

Nakaupo lang ako sa may bintana. Hindi naman ako mahuhulog ang lapad naman kasi nang silipan.

Biglang may kumatok sa pinutan ko.

Knock! Knock! Knock!

"Pasok!"

Pagbukas nang pinto nagulat ako sa kung sino ang pumasok. Si mama. I did'nt expect na maaga silang matatapos at makakauwi nang agad-agad ni papa. Kailan pa?

Kumaripas ako nang tabok at niyakap siya.

"Erenda, anong problema? Sabi raw ni Emilia ay napakalungkot mo raw?" concern na tanong niya.

"Si...si Gabriel po."

Bigla siyang humiwalay sa akin at tinignan ako sa mata.

"Dahil ba sa hindi niya pagsupot sa pinagkasunduan ninyo?" Nagtatakang tanong niya. Pero siya ay nakangiting creepy.

Paano niya nalaman kung wala naman siya rito?

"Sabi ko na nga ba," sambit niya na may ngiti.

Natameme lang ako kaya hindi na ako nakapagsalita.

"Mama, may kinalaman po ba kayo rito?" Seryosong tanong ko.

Ngumiti lang siya sa akin at pinat ang buhok ko, tyaka siya lumabas nang aking kwarto.

Naguguluhan ako sa nagyari. Mukhang may alam dito si mama ngunit bakit naman niya ito gagawin sa akin at bakit?

Nagdaan ang mga araw at nanunuyo sa akin si Gabriel. Alam kong walang namamagitan sa amin kung kaya lahat nang panunuyo niya ay isang malaking pagpapanggap.

Hindi na ako lumalabas sa aking kwarto ngunit ako naman ay kumakain. Ano ako heart broken para magluksa? Duh? Hindi ah.

Naaalala ko tuloy si Filip. Hinding-hindi ko siya malilimutan.

Tumingin ako sa may bintana nang aking kwarto. Ayaw kong sumilip sa may balconahe. Nakitang kong paalis na pauwi sa kanila si Gabriel at namamaalam na ito kay mama. Hayst. Ikaw kasi ang may kasalanan eh Gabriel. Kung hindi mo sana akong pinaasa na darating ka edi sana hanggang ngayon pinapansin pa kita.

Inalis ko na ang tingin ko sa kanila at bumalik na sa binabasa kong librong kahaba-haba ang tukneneng na kabanata.

Masaya naman akong nagbabasa dito sa bahay. Tinignan ko ang langit. Tiyak tanghali palang. Grabe. Same as usual pa rin ang pagdating ni Gabriel like the way he used to come para sunduin ako. But, sorry. This time para manuyo naman.

Nagtuloy-tuloy lang siyang pabalik-balik dito at dahil sa kagagawan ko ay hindi mapag-usapan kung kailan gaganapin ang kasalanan.

This day it's the time para lumabas na sa lungga ko.

Huminga muna ako nang malalim bago bukasan ang pinto. Pagbukas ko ay tahimik ang bahay.

"Mama?"

"Papa?

Walang sumasagot. Mah gash mag-isa nanaman ako?

"Emilia?"

Kahit si Emilia ay wala rin.

Bumaba ako nang hagdan at nagtungo sa salas. Mayroong sulat.

Galing kay Emilia!

Pinuksan ko ang sobre at binasa ang sulat.