Sa Pangalawang Pagkakataon

Kabanata 14

Paggising ko. Isang magandang Sunrise ang sumisilay sa binatana ko. Dahan-dahan akong umupo. Hindi ko na inisip ang kalagayan ko at kaagad ko nang hinanap ang kahon.

Ligtas naman ang kahon dahil katabi ko lang pala ito.

Makakapagkatiwalaan nga si Emilia.

Dahan-dahan akong bumangon at nagtungo sa palikuran para maglinis nang katawan. Nang ako'y matapos sinuot ko ang kahel at dilaw na baro't saya. Matapos akong magbihis ay inayos ko ang aking buhok nang ala Remedios balcony scene hair style.

Nang sa aking paglabas. Nakita kong bukas ang pinto nang library namin.

Siyempre na-curious ako. Alam kong maling mahuli sa hapag kainan pero mas uunahin ko ang pag-iimbistiga ko.

Sumilip ako sa kaunting maaari kang makasilip. Nakita ko si mama. Mukhang may hinahanap siya.

"Nasaan na? Nasaan na iyon? Hindi pwedeng mawala yun!" Sabi niya.

Natakot ako sa kaniya kaya nagmadali na akong bumaba sa hapag kainan. Daig niya pa ang nawalanan nang ginto sa hinahanap niya.

Pagdating ko sa hapag kainan. Mas kinatakot ko ang nakita ko.

Nandito na agad si mama.

"Hija, bakit ngayon ka lang?" Emotionless na tanong niya.

Sweet Honey Iced Tea.

"Natagalan lang po akong mag-ayos Mama. Patawad," pagdadahilan ko.

Tumingin ito na parang hindi pa siya nakukumbinsi.

"Bakit? Wala ba si Emilia?" Tanong niya.

"Wala po. Sa totoo niyan ay hindi ko nga po alam kung nasaan siya," sagot ko which is the truth.

Tumango na lang si mama at bumalik sa pagkain.

Naupo na ako sa may katapat niyang upuan. Mah goodness. Papatayin yata niya ako sa tingin.

Matapos ang tahimik naming umagahan. Nagpunta na ako nang sala kaagad since wala naman si Emilia anong saysay para ako ang magligpit e wala naman akong makakakwentuhan.

Huminga nalang ako nang malalim at naupo sa may sofá.

May napansin akong nasa ibaba nang isang sofá.

Nilapitan ko iyon at tinignan kung ano. Ngayon mukha na akong naghahanap nang daga.

Nang ito aking abutin. Isang malabot na sinulid.

Hinila ko ito.

Ang aking ginagansilyo!

Ito ang scarf na hindi ko natapos na igansilyo. Paano napailalim ito?

Nagtataka na tuloy ako.

Iniwan ko lang ito noon sa may basket tapos ngayon andirito na sa baba?

What the F***

Hindi ko na napigilan mapamura. Ang creepy talaga ang essence ng bahay na ito. Lalo na ni mama.

Maybe all she need is a heart to heart talk.

Baka sakali ay mabali ko ang bitterness niya. Napansin ko rin si Papa lately. Daig niya pa ang duwag na daga kung magtago sa sarili niyang ulo.

Ano ba ang nagyayari.

Sa hindi inaasahan may narinig akong kumatok.

Na ito'y aking lingunin isang matipunong binata ang wondering na nakatayo sa may pinto. Nang mailapag niya ang kaniyang paningin sa akin ay bigla umilaw ang kaniyang mood.