TEACHER | yoonmin

18- Bay Park'ın sarılışı kadar iyi hissettirmiyordu

Bay Park gittikten sonra bir süre daha mutfakta oturmaya devam etmemi bozan şey kapının açılma sesi olmuştu. Mutfağı kontrol ederek odama girmek için dış kapıya bakmadan salondan geçmeye çalışacaktım ve yarın sabaha kadar kendimi odama hapsedecektim. Belki Bay Park geldiği için yarım kalan kitabımı okumaya da devam edebilirdim.

"Yarın baban ile buluşuyormuşsunuz. Bizi ayırdın ve şimdi de sefasını mı sürüyorsun?" Çantasını yere bırakarak içeriye geçtiği sırada sesini duyduğumda odama gitmekten vazgeçerek peşinden ilerlemiştim. Şu zamana kadar öğrendiğim tek şey sustuğum her anın aslında canımı daha çok yaktığıydı. Anneme karşılık vermememin nedeni onun canını yakmak istemememdi fakat o benim canımı yakmayı umursamazken benim bunları düşünmem bir noktadan sonra bana saçma gelmeye başlamıştı. Eğer kavga etmek istiyorsa bu sefer ona istediğini verecektim.

"Bu konuda tüm suçu bana yükleyemezsin, hiçbir şeyin sefasını sürdüğüm falan da yok. Artık gerçekten tüm bunları kaldıramıyorum. Anne biz neden böyleyiz? Biz seninle neden böyle olmak zorundayız?"

İnsan en sevdiği şeyi yapmaktan bile bir noktadan sonra sıkılırken ben senelerdir hiç sevmediğim bir şekilde yaşıyordum ve bundan oldukça sıkılmıştım. Herkes ağzına gelen her şeyi üzerinde hiç düşünmeden yüzünüze çarptığında bir noktada haklı olduklarını düşünmeye çalışıyordunuz. Kötü olduğunuza, bencil olduğunuza, istenmediğinize, başarısız olduğunuza, kısacası her söyledikleri şey bir zaman sonra sizinde gözünüze doğru gelmeye başlıyordu.

"Yoongi kendi yaptığın şeyleri yapmadığını söyleyerek yok sayamazsın." Az önce oturduğu koltuktan kalkarak yanıma yaklaştığında birkaç adım geriye çekilerek "Bu sefer değil" diye söylenerek odama doğru kaçmıştım. İstediğini vereceğimi söylemiştim ama hayır, yapamazdım. Kavgadan veya gürültüden hoşlanmazken onların bir parçası olamazdım.

"Buraya gel!" Arkamdan seslenmesini umursamadan yatağıma doğru oturmuştum. İstediği kavga ortamını alamadığının farkındaydım bu yüzden içindeki öfkeyi atamadığının da farkındaydım. Annemin sorunları vardı, bunu bilebilmek için onu herhangi bir hastaneye götürmemize gerek yoktu. Annemin sorunlarının olduğunu fark edebilmek için senelerce okumaya gerek yoktu çünkü onun sorunları bariz bir şekilde belliydi. Benim yüzümden öldüğünü söylediği abim öldüğünden sonra olmuş olmalıydı bu her şey çünkü ben kendimi bildim bileli annem bana karşı böyleydi.

"Sana buraya gelmeni söylemiştim Yoongi! Canımı sıkma ve yanıma gel, konuşacağız!" Konuşmaya değecek bir şey olmadığının farkında olmadığı kesindi ve başka kesin olan şey ise onun ile konuşmadan bana seslenmeyi bırakmayacağıydı. Telefonumu elime alırken köşede duran montumu da alarak üzerime geçirdim ve odamdan çıkarak hızlıca dış kapıya adımladım. Evde durmaktansa çocuk parkına giderek tek başıma oturmak daha cazip geliyordu.

"Nereye gittiğini sanıyorsun?" Cevap vermemeyi seçerken kapıyı ardımdan çekmiş ve olduğundan daha hızlı adımlar ile parka ulaşmak için ilerlerken ellerim ile ceplerimi yoklamış ve anahtarlarımı almadığımı fark ederek kendi kendime söylenmeye başlamıştım. Salak gibi anahtarları almayı unuttuğuma inanamıyordum fakat yapabileceğim bir şey yoktu, geri eve dönemezdim bu yüzden yoluma devam ederek parka ulaşmış ve salıncaklardan birinin dolu olduğunu görünce olduğum yerde biraz duraksamıştım.

Kısa bir süreliğine olan beklemem ayaklarım soğuktan titreyene kadar sürebilmişti sadece. Bu yüzden giderek boş olan salıncağa doğru ilerlemiş ve bunları yaparken Chanyeol'a doğru hiç bakmamıştım.

"En sonunda geldin." Salıncaktan kalkarak önüme dikilen Chanyeol'a bakmak için başımı kaldırmak zorunda olmak tuhaf geliyordu. Ben bu kadar kısayken onun boyunun bu kadar uzun olması da bana göre oldukça haksızlıktı. "Beni mi bekliyordun?" Yine düşündüğüm şey ile söylediğim şey bambaşka bir şey olmuştu. "En son burada karşılaştığımız günden beri belki karşılaşırız diye birkaç akşamdır buraya geliyorum." Bu çocuğun sahiden başka bir işi yok muydu? Ne diye bu kadar takılmıştı bu arkadaş konusuna anlayamıyordum.