Mecruh

46: Kavuşamayanlar Senfonisi

Selamun aleyküm. Sınava giren herkese geçmiş olsun.

🍀

Bölüm şarkısı:
-Sibel Pamuk/ Geceler Yarim Oldu

🍀

Onun gözlerine bakınca sanki dünyada bir tufan kopuyordu. Herkes hayatın kargaşasında, samimiyetsiz dertlerden yakınarak dünya bataklığından selametle çıkmaya çabalarken ben onunla, Nuh'un gemisindeymiş gibi huzurlu hissediyordum. Etrafımda fırtınalar, kıyametler koparken onunla bir balonun içinde kimse bize dokunamazmış gibi hissediyordum.

Hayat onun aşkından ibaret değildi. Bunu hep biliyordum. Fakat onun aşkı olmazsa hayatımda bir şeyler, mühim şeyler eksik olacaktı. Misal neden bu kadar gözyaşı dökmüştüm? Neden bu kadar acı çekmiştim?

Onu kabullenmemek için. Halbuki kabul etmiştim. Gözyaşlarım, acılarım birer iz gibi kalsada geçmişti. O gülünce geçiyordu sıkıntılar.

"Evet açıklayın neden kavga ettiğinizi?"

Koltuğun bir tarafında ben, öbür tarafında Renan, oturuyorduk. Güldem nene salonun ortasında dikilmiş bir bana bir ona bakıyordu. Kollarımı göğsümde bağlamış inatla ondan yana bakmıyordum.

Ona "Benim hayatımda senden başka taraf yok." dedikten sonra Güldem nene çıkıp gelmişti. Renan Talas'ın yükselen sesini duyunca merak etmiş. En azından öyle söyledi.

"Birbirinizle ne alıp veremediğiniz var? Bersin. Sen söyle kızım." topu bana atması hoşuma gitmesede cevap vermek mecburiyetindeydim. Elimle koltuğun ucundaki adamı gösterdim.

"Valla bana hiç sorma nene. Ona sor. Bağırıp çağıran O." Kollarını göğsünde kavuşturup torununa baktı. Renan Talas'ı tanıyordu. Bu yüzden hemen tavrını almıştı benden yana. Ötedeki tekli koltukta oturan Duha kıs kıs güldü. Seyirlik malzeme veriyorduk hanımefendiye.

"Ben boşuna mı sesimi yükseltiyorum? Sen beni sinirlendiriyorsun!"

Kafamı çevirip ona kısık gözlerle baktım. Ciddi ciddi kavga ediyorduk. Polat'la konuşma ihtimalim bile onu çileden çıkarıyordu. Bu kadar öfkelenmesi ve bana bağırmasıda beni çileden çıkarıyordu.

"Bence sen kendi kendine sinir oluyorsun. Ayrıca napıyorum ben? Söylesene." Kaşları çatıldı. Kaşlarının arasında oluşan çizgi belirginleşti.

"Yapmamanı istediğim şeyler yapıyorsun." Ellerimi belimi buldu. Üst dudağım gerilirken burnumdan soludum.

"Napacağıma karar verecek yaştayım farkındaysan!" Araya Güldem nene girmese mevzu dahada büyüyecekti. Ettiğimiz kavgaların sonu hoş yerlere gitmiyordu.

"Yeter. Biri bana düzgünce, bağırmadan anlatsın. N'oluyor?" Ellerimi indirip kucağımda bağladım. Yüzümü cama çevirip sükunete büründüm.

"Onlara sorma babaannecim. Ben sana özetleyeyim. Aralarında bir Gönül davası var. Alıp veremedikleri bundan ibaret." Gözlerimi kaçırıp Duha'ya zihin çukurumda saydırdım.

"Duha. Sen sussan mı abim?" dedi Renan uyaran bir ses tonuyla. "Çenenin bağı gevşemiş."
Duha dizlerini kendine çekip sessizliğin dalgasız suyuna gömüldü.

"Kıza karışma Renan. Ben bunların zaten farkındayım. Aranızda bir gerginlik var. Ha bire kavga edip rahatsız etmeyin elalemi. Aranızda ne sorun varsa sessizce halledin..." Kollarını indirip odadan çıkacakken aklına bir şey gelmiş gibi durdu. Gözleri bana döndü.

"Ananlar geliymiş." Kafamı salladım. "Evet." Gözleri kısılırken yüzünde memnun bir gülümseme meydana geldi. Yanakları gül gibi kızarmıştı.