Mecruh

59: Kalbinin Rotasını Bulan Adam

Selamun aleyküm. Son bölümün üzerinden bir ay geçti herhalde. Ancak şimdi buradayım. Keyifli okumalar.

🍀

Bölüm şarkısı;

Moğollar/ Yolum Seninle

flashback

Yollar kıvrıla kıvrıla ilerliyordu. Ay gökte parlıyor, yıldızlar yanında birer sanat eseri gibi dikiliyordu. Uyku uyuyamıyordum. Otobüste bir çocuk durmadan ağlıyordu. Sus demek de doğru gelmiyordu.

Yaşanan bunca şeyden sonra bu şehirden uzaklaşmak iyi gelecekti. Yaşamak yeterince zorken bir de bu olanlar... En iyisi uzaklaşmaktı. Yanımda oturan annemin omzuna başımı koydum ve gözlerimi kapattım.

"Güzel kızım..." eli usulca yanağımda gezindi. "...Yeni bir başlangıç bize iyi gelecek."

🍀

"Baba..." Babamın söyledikleri yanan yüreğime su serpmişti. "Teşekkür ederim." Elini uzattığında kavradım. Minnet ve sevgiyle gözlerinin içine baktım. Her ey yolundaydı, o bize izin vermişti. Bir yandan inanamıyor bir yandan duyduğum şeyden emindim ve içime aniden mutluluk sızmış, ruhumu kanatlandırmıştı.

"Endişe etmeyin. Güvenliğini sağlayacağım. Kontrolüm elimde olduğu müddetçe de onu bile isteye incitmem inşallah. Gözümden sakınırım. Babamın, kardeşinizi gözünden sakındığı gibi." Babam elimi okşadı parmak ucuyla.

"O kontrolü her zaman elinde tut. Ben yaralanmış kızımı sana kabuklarını soyup kanat diye emanet etmiyorum. Kadınlar bize Allah'ın emaneti. Bunca senedir kardeşine senin baktığını, gözünden sakındığını anlattı Yunus bana. Aile efradına merhametli ve şefkatli olan karısına da merhamet ve muhabbet besler. Sana güvenimi boşa çıkarırsan Renan Talas, ahtım olsun hesabını sadece senden değil bu evlilik için uğraşan dedenden, babandan, Yunus'tan ve diğerlerinden bir bir sorar sana bu hayatı zehrederim." Babam onu uyarırken son derece ciddiydi. Korumacı ve baştan haberdar eden bir tavra bürünmüştü. Söylediği her şeyi yapardı, tanıyordum onu. Renan Talas kafasını indirip kaldırdı. Kızmış ve alınmış gibi görünmüyordu. Aksine empati yaptığını biliyordum.

"Benim kızım da seni incitmez. O da aynı şekilde güvenimi boşa çıkarırsa onu uyaran ilk kişide ben olurum. Şimdilerde kolay kurulan ve kolay yıkılan bir şey gibi görünse de yuva kurmak kolay bir şey değil. O yüzden her şey adabınca olacak, ağır ağır inşa edilecek ve kızımın içinde hiçbir şey kalmayacak."

"Elbette."

🍀

Kahve taşacak gibi olduğunda ateşin üzerinden alıp fincanlara paylaştırdım. Üç ayrı fincana kahveleri döktükten sonra tepsiye dolaptan çıkarıp tezgâha bıraktım ve kenarına Renan Talas'ın getirdiği lokumlardan koydum. Örtümü düzelttikten sonra derin bir nefes aldım ve tepsiyi kavradım. Kahveleri fincanlardan aşırmamaya çalışarak içeri girdim. Babama ikram ettim ilkin. Ardından abime ve Renan Talas'a kahvelerini verdikten sonra abimin yanına oturdum.

"Babana zamanında çok söyledim ben aslında. Ticaret zor bir iş zaten. Bir de ülke ülke geziyor. Bırak yerleşik bir işe geç dedim de dinlemedi. İnat bizim ailede genetik." Renan Talas kahvesinden bir yudum aldığında gözleri bana kaydı. Şekerli yapmıştım içmediğini bile bile. Gözleri kısıldı, uyaran bir bakış sezdim ama umursamadım.

"Kesinlikle. Ben de çok söyledim ama bu işi seviyor." Omuzlarımı silkip babama döndüm.

"Sen de bir ara onunla gidip geliyormuşsun değil mi baba?" Babam beni onayladı.