Mecruh

52: İnci(t)nen Adamlar

Selamun aleyküm.

🍀

Bölüm şarkısı:
Yol'a Düş/ Yaranmaz Aşık

🍀

"Gizliden bir yari sevmek herkesin harcı değildir, derler..." Çöktüğüm merdivenlerde babamın odadan gelen kısık sesini dinliyordum. Renan Talas'ı öfkeli abimden korumuş, odasına almıştı. İlk defa onunla konuşacaktı ve ben gizliden dinliyordum onları. Daha önce yüzüne bakmadığı adamı, adamdan sayıp karşısına almıştı. Bu o kadar önemli bir adımdı ki...

Yüreğim bir yandan korkuyla çarpıyordu. Babam kötü bir şey söyleyecekte yüreğine zeval getirecek diye, bir yandan da öfkeyle çarpıyordu. Renan fikrimi sormadan babama böyle bir şeyi nasıl söylerdi!

"...Haklılar da. Ben ancak birkaç ay gizliden sevebildim Bersin'in anasını. Sonra yüreğimde ne varsa dilime vurdu." Derin bir nefes aldı. Yüreğim hâlâ bir kuş gibi çırpınıyordu göğsümde, hâlâ. Bugün o kadar uzunduki. Bitmek bilmemişti. Benimle buluşmaya sözleşen adam şimdi babamla konuşuyordu içeride.

"Kızım, Polat'la nişanlandığında gönlüm rahattı. Polat'ın onu sevdiğini biliyordum..." Polat'ı katmasa olmaz mıydı? "...İnsanı rahatlatan bir hal var orda. Kızımı incitmez, kollardı. Bilirdim. Ama nasipte onunla evlenmek yokmuş. İnsan bir niyetle yola çıkar da, başına ne geleceğini bilemez. Buraya gelmeyi kabul ettiğinde kader ona belli şeyler getirmiş. Onlardan biri sensin. " Çenemi diz kapaklarıma yaslayıp, kollarımı dizlerime bağladım.

"Kader, nasip ismi neyse o kalemin, kızını bana getirdi Berzan Bey." dedi Renan Talas açık yürekle. Sesi netti. Kendinden emindi ne söylüyorsa.

Ben ona gitmiştim.

"Ben de onu kalbimde layık olduğu yere kabul ettim. Zor oldu ama kabul ettim. Söylecek çok şeyin olduğunu biliyorum. Ama önce şunu bilmeni isterim. Ben onun zehrini sonu hüsran olsa bile içtim. Ben ona razıyım. Bana karşı çıksada, bana karşı dursada gönlüm ona razı. Onun da bana razı olduğunu biliyorum." Sustuğunda kısa bir sessizlik oldu. Dudaklarımı kemirdim bilinmezliğin koynunda.

"Ben razı değilim. Sen benim kızımın sevgisini, emeğini, tavizini hak etmiyorsun. Senin zalim yüreğin benim naif Yonca'mı yakar. Senin hükmün onu incitir. O seni düzeltmeye çalışırken üzülecek, seni iyiye çekmeye çabalarken yorulacak. Ben onun huyunu, suyunu bilirim. Sen yine böyle cezalar vereceksin, o kendini kahredecek. Renan... "dedi derin bir nefesten sonra.

"...Geçmişte yaptıkların için af dilersen seni Çiçeğim'in hatrına, bana abilik yapmış Üzeyr'in hatrına affederim. Ama kızımı senin hoyrat gönlüne, sert ellerine teslim etmem!" Dudaklarım titredi. Onun sözleri canımı yakıyordu ve eminimki Renan Talas'ı da incitiyordu. En sevdiğim adamın, gönlümde yer edinmiş diğer bir adama böyle konuşması ruhumun kancalara takılıp bir o yana bir bu yana çekiştirilmesine sebep oluyordu.

"Kızını incittim. Haklısın lakin o buraya geldiğinde zaten incinmişti. O buraya geldiğinde zaten yüreği yaralıydı. Ben onda yeni yaralar açmadım. Benim öfkem sadece tuz bastı açıkta ki yarasına. Bunu fark ettiğim an Allah şahidim olsun kendi yaralarıma tuz bastım da ona zarar vermemeye çalıştım. Ne kadar başardım bilmiyorum. Eğer bugün sen bana geçmişsin hesabını ödetirsen, birtek ben yanmam Berzan Bey. Onun gönlü bana bağlı..." Babama bunları söylemesi babamın damarına basmasın sebep oluyordu. Bilmiyordu bunu. "...Onu da yakarsın. Onu bu kadar seven gönlün razı mı buna? Geçmişin hesabını kapatalım. Bırak o bana yar olsun. Onu gözümün bebeğinden bile sakınırım." Bir damla yaş süzüldü yanağıma.

"Öfkenden, zulmünden sakınamazsın ama. Kendimden biliyorum. Bu topraklarda büyüdün. Zekeriyya Şiyar'da ne varsa sana sirayet etmiş. Şiyar erkekleri ya sözleriyle, ya gözleriyle ya da filleriyle öldürürler kadınlarını. Ben kızımı sen öfkenle incit diye büyütmedim. Günü gelir de sözlerinle öldür diye büyütmedim. Kendini kandırma Renan. Onun aşkı senin harcın değil. Sen ateşsin o benim dört yapraklı naif Yonca'm. Sonu Nalan ablam gibi olsun istemiyorsan elini, eteğini çek. Bırak yaşasın. Var olsunda sana yar olmasın." Hıçkırmamak için dilimi ısırıp elimi ağzıma kapattım.