Burun Buruna

FİNAL KARARI

Merhaba, güzel okuyucularım. Merhaba; hala yorumlarını, beğenilerini, varlıklarını asla eksik etmeyen küçük balıklarım...
Nasıl başlasam bilmiyorum fakat bir yerlerden başlamak zorundayım, bunu biliyorum. Buraya ilk adım attığımda hiçbir şey önceden planlanmamıştı. Aklımda ne yazacağıma, ne hikayeye, ne de karakterlere dair bir şey vardı. Her şey ani bir şekilde gelişti ve kendimi ilk kez 2015 yıllarında burada buldum. Aslında yazmak ve sizlere yayınlamak istediğim ''Rutubet'' adlı hikayemindi ve öylede oldu, ilk bölümünü burada yazdım. Daha sonra ne olduğunu bilmediğim bir şekilde kendimi Burun Buruna adlı kitabımı yazarken buldum, bir şeyler beni hayal etmeye, kurgulamaya ve yazmaya itti. O an ki başlangıç, Rutubet adlı kitabımın ilk bölümünün ardından durmasına neden oldu, önceliğim burası olmuştu. Hiçbir zaman ''beğeni, yorum" şartım olmadı. Kendimi bunları alacağım, almak zorundayım diye şartlamadım. Bazen sadece her insan gibi kendimi ödüllendirmek istedim. Hatta sizlerin yorumlarınızı merak ettiğimden görmek istedim ve yazmanızı söyledim. Çabalarımın, hayal gücümün karşılığında sadece bir beğeni istedim ama kimseyi şartlamadım, zorlamadım, sınır koyarak sunmadım size kendimi. Evet, kendimi. Çünkü burası benim. Bu satırlar, bu hikaye, bu karakterler bana ait değil, bunlar benim. Hepsi benden, benim parçamdan, benim onlara nefes vermemden canlanan bir dünya. Hikayeyi okurken kimi zaman kafanız karıştı, kimi zaman kızdınız, kimi zaman ağladınız bilmiyorum ama bunlardan birinin, hatta daha nice duygunun sizleri esir aldığını biliyorum. Taş değiliz, insanız. Şayet taş olsaydık, eminim yine aramızda çatlayan, su sızdıran, ya da sadece öylece duranlar olacaktı çünkü hepimiz farklıyız; Çisil ve Barlas gibi. Onlar da farklılar. Çünkü yeryüzüne inerken hepimiz böyleydik. Gelelim biraz da sadede. Birkaç hafta önce yeni bölümü yayınlayacağımı söylemiştim fakat bazı düşüncelerim bunun önüne geçti. Zaten final yapma düşüncemi sizlere beyan etmiştim. O zamanın yakın olduğunu size söylemiştim. Ve birkaç hafta sonra birkaç bölümle birlikte artık net bir şekilde finale gitmek istediğimi söylemek istiyorum. Final çok yakın, her insan gibi bazı hikayelerin de, bizim kurduğumuz bu yaşanmayan yaşanmışlıkların da ölmesi gerekiyor. Sorunun sona gidilmesi olduğunu düşünmüyorum, ya da unutulacağımı, unutulacaklarını; Barlas ve Çişil'in yani... Unutulmak ölmek demekte değil, ya da ölenler unutulmaz. Biz neyi yaşatmak istiyorsak o yaşayacak bizimle, ölüm sadece neye inandığımız ve alışmak istediğimizle alakalı balıklarım. Söylemek istediklerim çok uzun, ama sizleri yormak hiç istemem. Buradan ayrılmadan önce son olarak şunları söylemek istiyorum. Bundan seneler önce buraya ilk geldiğimde, ilk kez yazıp yayınladığımda içimdeki heyecan yeryüzüne sığamayacakmış gibi bir büyüklükte içimde yaşıyordu sanki ve hala öyle, hiç değişmedi. Benimle yola devam edenler oldu, beni tanımadan sevdiğini söyleyen balıklar oldu, takip eden oldu, eleştiren oldu, ama asla kötü bir şey duymadım, duymama neden olacak şeyler de söyletmediniz; teşekkür ederim. Ama bilmenizi isterim ki bir beklentim yoktu, geldim yoktu, gidiyorum yine yok. İçinizden geldiği gibi yaşayın, beğenin, gülün, okuyun, eleştirin. Çünkü siz bunları içten yaptığınız müddetçe ben doğru olanı yaptığımı hala savunuyor olacağım. Belki burada eskisi kadar sık kalamayacağız ama kim bilir belki Rutubet kitabında yan yana oturup gülümsüyor oluruz? Kısa zamanda tekrar döneceğim, sizleri yani benimle bu yolda olan herkesi Rutubet kokan sayfalarımın arasına gülümsemeye, hüzünlenmeye davet ediyorum. Orada olacağım.
Unutmayın, tüm kararlarımızın bir sonucu vardır. Yaşadıklarımızın bize getirdiği anılar. Bir şeylerin başlangıcı kadar sonu. Ve bu hikayede her bir cümlenin, her bir yaşananın da bir nedeni var; aynı şu an ki gibi. Nefes alıp veriyor, yaşıyor oluşumuz  gibi.

Yıldızlar parladı, karanlık üzerimi örttü, gözlerimi açtım; siz oradaydınız.
-BA Sevgilerle...