|DAMIRAE| Rachel Roth-Zła krew...

24-To nie może być prawda.

DAMIAN:
Cóż. Nie jest głupia.
-Tu są zapiski o Trigonie, o mojej matce, o mnie... Wiedzieliście o mnie od dawna!-Krzyknęła wkurzona i spojrzała na dowódcę.
-Wiedzieliśmy...-Poddała się Starfire. Widocznie uznała że nie ma sensu już kłamać i pogrążać się w oczach Roth jeszcze bardziej.
-Kiedy zamierzaliście mi powiedzieć? Szczerze!
-Nie mieliśmy.-Spuścił wzrok zmiennokształtny.
Wtedy w oczach nastolatki zaczęły błyszczeć łzy.
-Wiedzieliście o tych ludziach...-Wyszeptała.-Gdybyście pomogli, mama... Mama by żyła!-Wykrzyknęła i rzuciła papierami o podłogę.
Wszyscy milczeliśmy. Nie wiedzieliśmy co powiedzieć. Miała trochę racji.
Czułem się głupio. Zdążyłem ją polubić przez te pół roku...
-Wybacz...-Powiedział skruszony Gar.
-Chrzań się! Tacy z was bohaterzy? Gdybyście zareagowali wcześniej, moje życie mogłoby toczyć się dalej!
-W szkole, w której jesteś wyśmiewana i na celowniku?-Nie wytrzymałem. Nie wiem dlaczego to powiedziałem. Moja duma przejęła nade mną kontrolę i pogorszyłem tylko sprawę.
Dziewczyna spojrzała na mnie, zawiedziona.
Poczułem ukucie w sercu na ten wzrok. Dlaczego?
Nigdy nie czułem do mi nikogo takiego przywiązania, jakie czuję do niej. Przez te pół roku, byłem szczęśliwszy, gdy ona była obok. Nie wiem czy ona czuła to samo, ale ja czułem się trochę jej przyjacielem. Byłem jej potrzebny.
A teraz? Schrzaniłem to.
-Ufałam Ci...-Wyszeptała, a z jej oczu wypłynęły łzy, przez co poczułem się jeszcze gorzej.
-Raven, ja...-Wyciągnąłem w jej stronę dłoń, ale Azaratka mnie odtrąciła.
-Nie nazywaj mnie tak. Niech nikt z was już mnie tak nie nazywa. Odchodzę.
Odwróciła się napięcie i wybiegła z pokoju głównego.
Spojrzeliśmy po sobie z resztą drużyny. Nie. To nie może być prawda.

KONIEC I SEZONU
Zakomponowaliście mi ^^
Proszę, rozdzialik ❤️
ZWIASTUN II SEZONU
Czy Rachel odejdzie z drużyny? W końcu wielu ludzi czyha na jej życie. Damian powoli odkrywa uczucie łączące jego i Azaratkę.