Unutulmazsın

21. BÖLÜM

Gülüşüne dünyayı durdurasım vardı. Keşke beni gülüşüne haps etseler ve ben o andan ne ileri ne de geriye gidebilsem.

Kısılmış gözlerim önümde ki tonla biriktirdiğim yakında bir kuleyi bulacak sayfalarda gezinirken bilgisayarıma doğru döndüm. Elimde ki kalemi topuzuma geçirip klavyeye uzattım parmaklarımı. Uykusuzluktan kızarmış gözlerimi kırpıştırıp Amnezi ve tedavileri hakkında geceden beri yaptığım araştırmayı sürdürmeye devam ettim.

Esnerken internette okuduğum bilgiler neticesinde mırıldandım "Psikolojik amnezi olmasının sebebi travmatik bir olaysa... Travma sonrasında gelişen bu ruh sağlığı bozukluğu neticesinde travmatik olayı ve kişisel bilgileri bloke etti."

Topuzumdan çıkardığım kalemi dudağımda gezdirirken düşünür bir vaziyet aldı yüzüm "Peki ya travmatik bir olay yaşamadıysa? Aldığı bir darbe sonucunda beyninin hasar görmesi sonucunda travmatik amnezi olduysa...? O zaman güçlü bir darbe alması gerekiyor olmaz mı? Vücudun da veya kafasında iz bırakacak kadar güçlü!"

Bilgisiyardan bakışlarımı çekip odamın içinde gezdirdim "Eğer bir kaza sonucu gelişseydi muhakkak Hasan Hoca bu durumdan haberdar olur ve beni de bilgilendirirdi. Öyleyse kaza ihtimali düşük."

Önümde ki kağıda notlar almaya devam ederken duraksadım "Peki ya... Bir darbe aldıysa ve bunu hiç kimse bilmiyorsa." Kendi kendime teoriler üretmeye devam ederken ellerimi saçlarıma atıp sertçe karıştırdım "Kahretsin! Delireceğim."

Yüzümü gözümü sıvazlarken uykucunun teki olan biri olarak nasıl bu kadar süre ayakta kalabildiğimin şoku içerisindeydim. Bakışlarım tekrar saati bulduğunda elimi yanağımın altına koydum "Uyuyor mudur acaba?" Yüzüme utangaç bir gülümseme hâkim oldu "Şimdi onu izlemek vardı ah ah..."

Kendi kendime sandalye de sallanırken hızla kendimi toparladım "Tövbe bismillah. Kendine gel be!" Silkelenip işime geri döndüm. Uykusuzluk giderek beni zorluyordu ama Eser'in Psikolog Hanımı olmak çalışmamı gerektiriyordu. Çok çalışmamı. Amnezi hakkında çok şey öğrenmem gerekiyordu Eser'i gözlemlediğim bu süreçte.

Farklı sitelerden aldığım notların üzerinde fosforlu kalem geçerken birkaç satır okudum "Amnezinin tamamen iyileştirici bir tedavi yöntemi yoktur. Hastalığın altında yatan sebep bulunduğunda bu sebebe yönelik tedaviler uygulanır."

Sesli bir nefes verip kalemi kağıdın üzerine bıraktım.

"Ah ah nikah masasında görmeyi hayal ettiğim kızımı çalışma masasından kazıyacak hâle geldim."

Annemin sesi ile düşüncelerimden sıyrılıp hızla geriye döndüm "Anne!" Ayağa kalkıp bilgisayarımı kapatırken bir yandan da kağıtları dosyalara koyup gizlemeye çalıştım "Ne ara geldin? Hiç fark etmedim!"

Annem masamın üzerine bıraktığı meyve suyundan bakışlarını bana çevirip bıktım senden dercesine başını iki yana salladı "Yahu gençsin, güzelsin, akıl... O kısımdan pek emin değilim gençliğini ve güzelliği heba ettiğin için."

Yine söylenmesine karşı tek yaptığım 'Hı hı' mırıldanmaları olurken hızla masamı toplamaya devam ettim. Eline aldığı bir kağıda kaşları çatık bir vaziyette baktığını gördüğümde gözlerim irileşti. Hızla kağıdı elinden çekip aldım "Ne yapıyorsun?"

Şaşkın bir ifadeyle verdiğim tepkiye anlamsız bakışlar attığında gülümsemeye çalıştım "Senin de dediğin gibi sıkıcı şeyler bunlar. Bir şeyler söylüyordun sen devam etsene." Elimde ki kağıdı arkama sakladığımda bu davranışıma karşı önce gözlerini kıstı sonra boşverir gibi gözlerini devirdi "Kızım gençsin diyorum genç! Az yaşıtların gibi olsana. Hastanede çalışmaktan yorulmadın bir de evdede mi çalışmaya başladın?!"