Trying not to love you (Historia z Kastielem)

5. ,,Nathaniel? To ty?"

-Tym razem nie uciekniesz, dziewczynko. - powiedział Kastiel, a ja dalej trwałam w jakiejś dziwnej próżni, w której czas zatrzymał się w miejscu.

- Cześć Kastiel... - to były jedyne dwa słowa na jakie mogłam się zdobyć.

- Hmm...tylko tyle? ,,Cześć Kastiel"? Kiedyś byłaś bardziej wygadana. - droczył się ze mną. - To nie jest dobre miejsce na rozmowę. Chodź za mną. - nie pytając o zdanie, złapał mnie za rękę i poprowadził w stronę drzwi, których wcześniej nie dostrzegłam. Weszliśmy do małego pomieszczenia. Kastiel zamknął drzwi i przywarł mnie do ściany, opierając swoje dłonie po moich obydwóch stronach, nie dając mi możliwości potencjalnej ucieczki.

- W co się bawisz? Po co tu przyszłaś? - jego twarz znajdowała się kilkanaście centymetrów od mojej.

- Nie wiedziałam, że dzisiaj będzie koncert...

- Daruj sobie wymówki. Co robisz w mieście? Myślałem, że układasz sobie szczęśliwe życie 500 km stąd.

- Wróciłam, żeby zrobić magisterkę na Akademii Anteros.

- I nie pomyślałaś, że wypadałoby mnie uprzedzić? - zaczął mnie już irytować.

- Po pierwsze, jak pamiętasz rozstaliśmy się w dość nieprzyjemnych okolicznościach. Po drugie, jak to sobie wyobrażasz? Miałam napisać coś w stylu ,,Hej Kastiel, wracam do miasta''? Co byś zrobił z tą informacją?

- Nie wiem. Zrobiłbym sobie talizman z czosnku, spałbym w kręgu z soli...cokolwiek, byleby uchronić się przed twoim jadem. - uśmiechnął się sarkastycznie, a moja irytacja sięgnęła zenitu.

- Tylko na tyle cię stać? Żarty na poziomie 10-latka?

- No proszę, dalej potrafisz kąsać dziewczynko. - wybił mnie z rytmu tym ostatnim słowem.

- Wiesz...powinnam już iść.

- Yhmm rozumiem...masz randkę? - zapytał marszcząc brwi.

- Koncert byłego chłopaka to nie najlepsze miejsce na randkę, nie sądzisz? - na moje słowa lekko się uśmiechnął. Niesamowite z jaką łatwością potrafił przechodzić od złości do rozbawienia.

- Ok dziewczynko nie zatrzymuję cię już. Do zobaczenia kiedyś tam. - nie dał mi szansy na odpowiedź. Po prostu sobie poszedł i zostawił mnie samą w kompletnym szoku. Po chwili uświadomiłam sobie, że powinnam wracać do przyjaciół.

- Brianna! Gdzieś ty była?! Wszędzie cię szukaliśmy. - powiedziała Roza z wyrzutem.

- Wszystko okej. - nadal byłam w lekkim szoku po spotkaniu z Kastielem

- Wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha. - powiedział Alexy.

- Prawie... właśnie odbyłam ciekawą konwersację z kimś, kogo najmniej się

spodziewałam dzisiaj spotkać. - popatrzyłam podejrzliwie na przyjaciół. - Wiedzieliście że Kastiel tu będzie?

- Jakby to powiedzieć... - zaczął Alexy ale wiedziałam do czego zmierza. Wiedzieli o tym.

- Mniejsza z tym. Chcę wrócić do akademika. Mam już dość wrażeń na dzisiaj. - byłam naprawdę zmęczona. Nie tyle co fizycznie jak psychicznie.

- Odprowadzimy cię - zaproponowała Priya.

- Nie ma takiej potrzeby. Chcę pobyć trochę sama. Muszę przemyśleć parę spraw. - pożegnałam się z przyjaciółmi i ostatni raz spojrzałam w stronę Kastiela. Był otoczony tłumem dziewczyn, które prosiły go o autografy i zdjęcia, uśmiechając się przy tym idiotycznie. Ciekawe czy z którąś z nich spędzi dzisiejszą noc. Natychmiast odtrąciłam tą myśl i ruszyłam w drogę powrotną do akademika. Powietrze było rześkie i przyjemne, a ja pomimo tego czułam się, jakbym na sercu miała 2-tonowy kamień. Cholera.... naprawdę za nim tęskniłam. Przez cały czas naszej rozłąki próbowałam o tym nie myśleć, wyprzeć go z pamięci, wymazać wszystkie wspólne wspomnienia. Ale dzisiaj, gdy go zobaczyłam...czułam się jakby ktoś wylał na mnie kubeł lodowatej wody. Wszystko do mnie wróciło. Przez myśli przelatywały mi wspomnienia naszych wspólnych chwil...